NewCS
Kayıtlı Üye
Televizyon dizilerini takip etmek için herkesin farklı farklı nedenleri var, benimkiyse kafa dağıtmak.
Bütün gün yüklendiğim gerilimden, stresten biraz olsun arınmak. Ağlamalı dizilere bu nedenle çok fazla tahammül edemiyorum.
Ancak artık Yaprak Dökümü tarzı ağlamayı geçtik, mevzu daha da derinleşti.
Selma Aliye Kavaf tarzı düşüncelere dalacağım hiç aklıma gelmezdi ama durum ürkütücü bir hal almaya başladı. Başı da “Öyle Bir Geçer Zaman Ki” çekiyor.
Sistem şu:
“Gerçek hayatta ne varsa dizilerde de o var” söyleminin arkasına sığınıp ne var ne yoksa gösterelim.
Herkes birbirini dövsün, öldürsün, karısını kocasını aldatsın, metreslerini sıraya dizsin, o da yetmezse tecavüz etsin.
Bu sahneler mutlaka uzun uzun, yakın plan çekilsin. Dizide bundan başka olay olmasın.
Arkadan en damar dram müziği verilsin.
Bu sayede herkes ders alır, “Cık cık!” der ve çok daha sağduyulu bir toplum oluruz.
Ya da sonsuz bir bilinçle “Bunlar sadece dizi yahu, ahlak bekçiliği size mi kaldı, kumandan var, istemiyorsan izleme” der, günlük güneşlik hayatına kaldığı yerden devam eder.
Yani her türlü kafalar rahat.
Öyle mi?
Peki.
Hande Köseoğlu
Son düzenleme:
