Seni ilk gördüğümde
Solgun bir gül gibiydin masada
Kollarını yana açmış dünyayı kucaklıyordun
Ah! Aslında kendine kapanıyordun
Doğrusu, şiir olmayı oturuşunla bile hak ediyordun
Senin yanıtların
Senden başka herkesin soruları vardı bardaklarda
Bunca karmaşanın ortasına bir de ben geldim
Kıvırcıktım, delirmiştim.
Elimde karanfilim, cebimde eskimiş kartpostal aşklar
Fala baktık doğum günlerinden
Her şey değişti bir fincanlık yolda:
Şimdi şiir olmayı hak eden bir aşksın sen
An sürer bütün kader değiştirmeler
Bir mil kayıverir, bir tren ray değiştirir, bir zincir çıkar yerinden
Hayat cilveli bir sevgilidir
Seni armağan veren hayat elbet kıskanç değildir:
Şiir olmayı hak eden aşksın sen.
Geçmiş buruklukları silerek
Gideceğini bilerek
Sorular üretmeden
Kara çıkarmadan hayatın yüzünü
Armağanı kabul etmek gerek
Her yolun bittiği yerde noktadan açılan iki nokta, arandıkça bulunmayan bulununca bilinen, gizli anahtar açık mektup, kullanılmamış kurşun kalem yeni suluboya kutusu, son soru ilk yanıt, usuldan davul vuruşu gitarın bam teli, sekseğin ilk adımı satrancın son hamlesi, kalbin gizemi ve şiir olmayı hak eden aşktın sen
Nasıl kolundan çekip götürdüysem onca yıl geriye seni
Çerçeveye nasıl yerleştirdiysem resmini
Kalbimin kanadında uçurduğum gibi yollara
Yüreğime öyle işledim ismini
On yıl ilerledik üç arpa boyu yolda:
Şimdi şiir olmayı hak eden bir aşksın sen.
Çok eski kuralları var hayatlarımızın
Kırgından artakalan yarım yamalak yanıtlarımız
Sokaklarda öpüşürken bize soru sormamaları gibiydi bütün yaşadıklarımız
Gözlüklü bir çocuktun sen başında güvercinler uçuşuyordu
Biri kalktı avucuma kondu
Gözünden öptüğüm gibi yola saldım ben seni:
Çünkü şiir olmayı hak eden bir aşktın sen.
Ama Ankara’nın sokaklarında iki ses kaldı bu öyküden
Kulağa değil kalbe söylenmiştir. Öyle bilinir:
- Seni seviyorum
- Seni seviyorum
Bunun için, bunun için, bir de bunun için:
Şiir olmayı hak eden bir aşksın sen.
Solgun bir gül gibiydin masada
Kollarını yana açmış dünyayı kucaklıyordun
Ah! Aslında kendine kapanıyordun
Doğrusu, şiir olmayı oturuşunla bile hak ediyordun
Senin yanıtların
Senden başka herkesin soruları vardı bardaklarda
Bunca karmaşanın ortasına bir de ben geldim
Kıvırcıktım, delirmiştim.
Elimde karanfilim, cebimde eskimiş kartpostal aşklar
Fala baktık doğum günlerinden
Her şey değişti bir fincanlık yolda:
Şimdi şiir olmayı hak eden bir aşksın sen
An sürer bütün kader değiştirmeler
Bir mil kayıverir, bir tren ray değiştirir, bir zincir çıkar yerinden
Hayat cilveli bir sevgilidir
Seni armağan veren hayat elbet kıskanç değildir:
Şiir olmayı hak eden aşksın sen.
Geçmiş buruklukları silerek
Gideceğini bilerek
Sorular üretmeden
Kara çıkarmadan hayatın yüzünü
Armağanı kabul etmek gerek
Her yolun bittiği yerde noktadan açılan iki nokta, arandıkça bulunmayan bulununca bilinen, gizli anahtar açık mektup, kullanılmamış kurşun kalem yeni suluboya kutusu, son soru ilk yanıt, usuldan davul vuruşu gitarın bam teli, sekseğin ilk adımı satrancın son hamlesi, kalbin gizemi ve şiir olmayı hak eden aşktın sen
Nasıl kolundan çekip götürdüysem onca yıl geriye seni
Çerçeveye nasıl yerleştirdiysem resmini
Kalbimin kanadında uçurduğum gibi yollara
Yüreğime öyle işledim ismini
On yıl ilerledik üç arpa boyu yolda:
Şimdi şiir olmayı hak eden bir aşksın sen.
Çok eski kuralları var hayatlarımızın
Kırgından artakalan yarım yamalak yanıtlarımız
Sokaklarda öpüşürken bize soru sormamaları gibiydi bütün yaşadıklarımız
Gözlüklü bir çocuktun sen başında güvercinler uçuşuyordu
Biri kalktı avucuma kondu
Gözünden öptüğüm gibi yola saldım ben seni:
Çünkü şiir olmayı hak eden bir aşktın sen.
Ama Ankara’nın sokaklarında iki ses kaldı bu öyküden
Kulağa değil kalbe söylenmiştir. Öyle bilinir:
- Seni seviyorum
- Seni seviyorum
Bunun için, bunun için, bir de bunun için:
Şiir olmayı hak eden bir aşksın sen.
PayLaşım İçin SağoLL..EMEĞE SAYGI..
