Sevdiğim...
"İnsanoğlu kuş misali, konar göçer." diye bir söz vardı, belki de tam olarak böyle değildi, bilemiyorum.
Bildiğim şu ki: Bize dünyada bir yolcu gibi olmamız tavsiye edilirken ve zaman su gibi akıp giderken, bizler hâlâ hiç gitmeyecekmiş gibi yerleşmeye çalışıyoruz bu dünyaya.
Dünya bizim değil, buralar bize ait değil, asıl yurdumuz burası değil oysa.
İnsan, böyle mi aldanır Mocan?
Kazanın üzerinden tam bir hafta geçti. Sorsan hâlâ an gibi aklımda.
Sormadın. Evet bir hafta oldu, uzak-yakın herkes duydu, geçmiş olsun diledi ama sen halimi, hatırımı sormadın.
Mocan, sen böyle güllerle yârelemeyi, kimden öğrendin?
Karakoç Üstad'ıın dediği; "Zaman çabuk çabuk geçiyor." Ömür böyle bitiyor, ölüm böyle geliyor.
Ölümün dilimde olması seni kızdırıyor biliyorum.
Ancak, dîlde olan dile dökülüyor. Kalbim sıkıştırmasa, konuşmaktan ve yazmaktan tümüyle vazgeçerdim
. Bilemezsin, susmayı, susabilmeyi ne kadar isterdim!
Zaman geçiyor, mevsimler dönüyor, Ankara'da bahar yine üşütüyor.
Hepsinden öte, sen yoksun ve ben mütemadiyen üşüyorum zaten
. Sabahları kuş sesleri ve yağmurla birlikte yürürken, hep seni düşünüyorum.
Bir vakit sana "Şu sıralar tek düşündüğüm sensin." demiştim de tek düşüncem olmanın ağırlığı hüzün düşürmüştü yüzüne.
Şimdi bir itirafta bulunacağım: O sıralar, hiç geçmedi Mocan.
Tek düşüncem, hep düşüncem sensin. Hüzün hiç gitmedi ve sen hiç gelmedin...
Mektubum da kalbim gibi paramparça. Hep söylüyorum; beni bağışla.
Anlatmak, sen anlayasın diye değil hem.
Anlatmadan da anlarsın sen pekala, lakin ben içimin ağırlığını kaleme yüklemesem, içim çatlar diye korkuyorum.
Çatlayan yerlerinden dünya sızar sonra, sancağı düşer kalbimin.
Kağıtla sarmasam yaralarımı, kan sızar ömrüme.
Bunun için yazıyorum Mocan. Yazmak ve söylemek benim en büyük kusurum.
Senin gönlün ise, kusur görmeyecek kadar geniş bir umman.
Her mektup, biraz veda saklıyor içinde.
Olur ya bir gün susabilmeyi becerirsem, seni sessiz sedasız, dilsiz dudaksız sevebilirsem; işte o zaman o ummana tümüyle dalmış, sarılmış, teslim olmuş ve kaybolmuş olacağım.
Sükût düşene kadar nasibime, rahmeti sessizliği de, kelimeleri de kuşatana emanet olasın.
