BlackEagle1903
Kayıtlı Üye
Hayatım boyunca bir çok kız tanıdım. Ama nedense bugüne kadar tanıdığım kızlar hep sıradan geldi bana. Hayatım boyunca hep doğru insana gerçek aşka inandım. Ama yıllarca karşıma çıkmadı. Belki bir çok kişiden hoşlanmışımdır. Ama asla aşka dönüşmedi o kişiyi yakından tandığım zaman aradığımın o olmadığını anladım. Bir kaç sevgilim oldu ama denedim olmadı hep ayrılan ben oldum çünkü sevemedim bir türlü üzmemeye çalıştım onları. Bu durum gerçekten üzücüydü. Ta ki üniversiteye başlayıp onu tanıyana kadardı. Daha önce hiç kimseye ilk görüşte aşık olmamıştım. Onun tavırları, bakışları ve özellikle o gülüşleri beni benden almıştı. Evet demiştim işte bu o. Hayatım boyunca aradığım doğru insan oydu. Aynı sınıftaydık onunla.
Ben rahat biriyimdir. Hiç kimse karşısında heyecan yapmamıştım bugüne kadar kim olursa olsun sıradan biriydi benim için. Ama onun gözlerine baktığımda kalbimdeki ritim değişikliğini en içten bir şekilde hissettim. Boğazım kuruyordu, sanki avazım çıktığı kadar bağırsam bile sesim çıkmayacak gibi oluyordu. Tabi bunları ona belli etmedim. Bir kaç kez yakınlaşmak istedim konuşmaya çalıştım normal bir şekilde. Ama nedenini bilmediğim bir şekilde bana karşı bir soğukluğu vardı ve bu beni çok üzüyordu. Sonra o birinci öğretime geçmişti ve ben ise ikinci öğretimdim. Onu çok az görmeye başladım. Sınavdan sınava görüyordum. Bir süre sabrettim. Yakınlaşmaya çalışsam bile olmadı hiç yoktan bir arkadaş bile olamadık çünkü bana çok uzak davranıyordu. Ki bugüne kadar daha önce hiçbir kız bana bu kadar soğuk davranmamıştı. Ki ben onda aşkın en saf halini görmüştüm.
Hayalim olan kişi oydu ve o karşımda bile olsa aslında çok uzaktık birbirimize daha doğrusu onun bana uzaklığı. Bir gün ne olursa olsun içimden geçen herşeyi söylemeye karar verdim. Çünkü bu duygular adeta içimi kemiriyordu. Aklımdan bir türlü çıkmıyordu unutamıyordum. Doğru düzgün hiç muhabbetimiz olmadığı için ne yazık ki yüzüne karşı söyleyemedim. Bir mesajla ona olan tüm duygularımı ifade ettim. Uzun bir mesajdı. Ama her ne yazdıysam içimdekileri asla tarif edemezdi. Onun cevabı ise gerçekten üzücüydü hayatımda biri var diyordu, ama bu sevgilisi değil sadece konuştuğu biriydi sadece eminim. Benim seninle işim olmaz arkadaşım bile olamazsın dedi. Daha asla konuşmak istemediğini belirtti. Çok üzülmüştüm kırılmıştım. Ağır sözler söylemişti benim için. Ki ben bugüne kadar asla millet ne der diye yaşamadım öyle biri değilim. Birilerinin söylediği kırıcı sözler beni üzmezdi. Ama konu o olunca akan sular duruyordu.
Okuldaki en yakın arkadaşımı sırf bu konu hakkında söylediği bir söz için arkadaşlığı kesip atmıştım. Araya bir çok ortak arkadaşım girdi. Kızla konuşup yardımcı olmayı denediler ama asla istemiyordu. Beni gördüğünde yüzünü çeviriyordu. Oysa onun bana bakıp bir gülümsemesi için ben nelerimi feda etmezdim. Bir gözyaşı için dünyayı yakabilirdim. Ben onunlayken dünyanın en mutlu insanı olabilirdim. En ufak bir şansa ihtiyacım oldu ama hiç elime geçmedi. Eğer geçse herşeyi yapabilirdim. Çünkü ben 21 yıllık hayatımda bir tek ona aşık oldum. Öyle bir bakışı ve gülümseyişi vardı ki sabahın ilk ışıkları ve güneş batımından daha huzurluydu. Okulların kapanmasına neredeyse 1 ay kaldı ve bundan sonra onu göremeyeceğim gibi kendi yaşadığı şehre gidecek. Elim kolum bağlı gibi hissediyorum bana bu kadar uzak olan birini nasıl birazda olsa kendime yakınlaştırabilirim. En azından sadece konuşabilsek bile sesini duysam bile gerçekten mutlu olurum. Belki de o hiç sevgilim olmayacak hiç elini tutamayacağım. Ama en azından yakınımda olabilse ona karşı bakıp en içtenliğimle gülümseyebilsem.Bu durum beni gerçekten çok fazla üzüyor.Sizce ne yapmalıyım onun birazda olsa bana yakınlaşmasını sağlamak için tavsiyelerinize çok ihtiyacım var
Ben rahat biriyimdir. Hiç kimse karşısında heyecan yapmamıştım bugüne kadar kim olursa olsun sıradan biriydi benim için. Ama onun gözlerine baktığımda kalbimdeki ritim değişikliğini en içten bir şekilde hissettim. Boğazım kuruyordu, sanki avazım çıktığı kadar bağırsam bile sesim çıkmayacak gibi oluyordu. Tabi bunları ona belli etmedim. Bir kaç kez yakınlaşmak istedim konuşmaya çalıştım normal bir şekilde. Ama nedenini bilmediğim bir şekilde bana karşı bir soğukluğu vardı ve bu beni çok üzüyordu. Sonra o birinci öğretime geçmişti ve ben ise ikinci öğretimdim. Onu çok az görmeye başladım. Sınavdan sınava görüyordum. Bir süre sabrettim. Yakınlaşmaya çalışsam bile olmadı hiç yoktan bir arkadaş bile olamadık çünkü bana çok uzak davranıyordu. Ki bugüne kadar daha önce hiçbir kız bana bu kadar soğuk davranmamıştı. Ki ben onda aşkın en saf halini görmüştüm.
Hayalim olan kişi oydu ve o karşımda bile olsa aslında çok uzaktık birbirimize daha doğrusu onun bana uzaklığı. Bir gün ne olursa olsun içimden geçen herşeyi söylemeye karar verdim. Çünkü bu duygular adeta içimi kemiriyordu. Aklımdan bir türlü çıkmıyordu unutamıyordum. Doğru düzgün hiç muhabbetimiz olmadığı için ne yazık ki yüzüne karşı söyleyemedim. Bir mesajla ona olan tüm duygularımı ifade ettim. Uzun bir mesajdı. Ama her ne yazdıysam içimdekileri asla tarif edemezdi. Onun cevabı ise gerçekten üzücüydü hayatımda biri var diyordu, ama bu sevgilisi değil sadece konuştuğu biriydi sadece eminim. Benim seninle işim olmaz arkadaşım bile olamazsın dedi. Daha asla konuşmak istemediğini belirtti. Çok üzülmüştüm kırılmıştım. Ağır sözler söylemişti benim için. Ki ben bugüne kadar asla millet ne der diye yaşamadım öyle biri değilim. Birilerinin söylediği kırıcı sözler beni üzmezdi. Ama konu o olunca akan sular duruyordu.
Okuldaki en yakın arkadaşımı sırf bu konu hakkında söylediği bir söz için arkadaşlığı kesip atmıştım. Araya bir çok ortak arkadaşım girdi. Kızla konuşup yardımcı olmayı denediler ama asla istemiyordu. Beni gördüğünde yüzünü çeviriyordu. Oysa onun bana bakıp bir gülümsemesi için ben nelerimi feda etmezdim. Bir gözyaşı için dünyayı yakabilirdim. Ben onunlayken dünyanın en mutlu insanı olabilirdim. En ufak bir şansa ihtiyacım oldu ama hiç elime geçmedi. Eğer geçse herşeyi yapabilirdim. Çünkü ben 21 yıllık hayatımda bir tek ona aşık oldum. Öyle bir bakışı ve gülümseyişi vardı ki sabahın ilk ışıkları ve güneş batımından daha huzurluydu. Okulların kapanmasına neredeyse 1 ay kaldı ve bundan sonra onu göremeyeceğim gibi kendi yaşadığı şehre gidecek. Elim kolum bağlı gibi hissediyorum bana bu kadar uzak olan birini nasıl birazda olsa kendime yakınlaştırabilirim. En azından sadece konuşabilsek bile sesini duysam bile gerçekten mutlu olurum. Belki de o hiç sevgilim olmayacak hiç elini tutamayacağım. Ama en azından yakınımda olabilse ona karşı bakıp en içtenliğimle gülümseyebilsem.Bu durum beni gerçekten çok fazla üzüyor.Sizce ne yapmalıyım onun birazda olsa bana yakınlaşmasını sağlamak için tavsiyelerinize çok ihtiyacım var