qösdé
Banned
Sensiz Sonbahar
Rastlantılara inanmazdı o akşama kadar EDA.Herşey üzerine geliyordu,ömrünün son günlerini geçiriyordu sanki,umutsuz bir sonbahar akşamında tanıştı BARIŞ`la ,hiç tanımadan anlattı durdu saatlerce,ondan çok uzaktı ama İçine huzur doluyordu o mavi gözlere baktıkça,içini döktükçe azaldı korkuları,umutsuzlukları ve tüm acıları,ikisi de saatlerce konuştular sanki birbirlerini bekliyorlardı.Sabah ezanı okunuyordu ve artık kapatma vaktiydi.Çünkü güneş doğduğunda ikiside normal hayatına dönücektiler.EDA ilk defa birinden ayrılmamak istediğini farketti.Ama ne çare kapttılar,birdaha görüşmek üzere sözleştiler.
EDA öğretmenlik okuyordu,barış ise denizcilik okuyordu ve yanlızca hafta sonları görüşme imkanı vardı EDA ile,aradan tam bir hafta geçmişti ama bu EDA`ya da BARIŞ`a da zor geçmişti,ikisi de o geceyi düşündüler hep,bir sebep bulamıyorlardı bu olanlara,bir haftanın sonunda tekrar görüştüler sanki yıllardır tanışıyormuş gibi karşıladılar birbirlerini.yine saatlerce konuştular ordan burdan,ikisi de okadar heycanlıydı ki belli oluyordu herhallerinden,BARIŞ heyecandan EDA`nın ne adresini ne de telefonunu almıştı.İstedi heycanla gelicek cevabı bekledi.EDA seve seve verdi ,BARIŞ on söylemek istediği şeylerin olduğunu fakat bunu söylemekten korktuğunu anlattı,ona bir mektup yazarak herşeyi açıklayacağını söyledi.EDA çok heycanlanmıştı ne yazacaktı mektupta acaba diye.Yine saatlerce konuştuktan sonra ayrılma vakti gelmişti,vedalaştılar yine sözleşerek.
EDA artık gelicek mektubu bekliyordu ,BARIŞ`a karşı ne hissettiğini bir türlü çözemiyordu adını koyamadı taki mektup gelene kadar.mektubu heycanla açtı ve okumaya başladı.İlk açtığında birtane resim vardı içinde,BARIŞ`tı bu,mektup MELEKYÜZLÜM diye başlamıştı bu çok hoşuna gitti,ve ardından duygusal bir çok satır,en sonunda da `serseri bir hayatta gördüğüm tek gerçeksin,nasıl olduğunu anlamadım ama sen artık yüreğimdesin benim melekyüzlümsün seni seviyorum`yazıyordu,okudukları çok etkilemişti onu,ve artık oda adını koymuştu aşktı bu,hemen oda birtane mektup yazdı,aynı şeyleri hissettiğini anlattı,ve bir aşk başlamıştı böylelikle.
Aradan tam bir ay geçti sürekli görüşmeye başladılar,herşey çok güzel giderken araya giren birtakım insanlar yüzünden tartışmaları başlamıştı,ikisi de çok üzüldüler çok canları yandı,bukadar birbirleriyle doluyken uzaklaştılar bir süre,ama yapamadılar yine görüştüler,çok güzel günler geçirdiler,artık tek başına nefes alamaz oldular,birçok sözler verdiler bitmeyecekti bu aşk ne olursa olsun.
EDA birgün BARIŞ`ı aradı ama ulaşılamıyordu,ve bir hafta boyunca aradı bekledi ama yoktu çok korkuyordu onu kaybetmekten,yapıcak birşey yoktu beklemekten başka artık herşeyden ümidini kesmişken BARIŞ`la karşılaştı tekrar ona sarılmak istedi izin vermedi buna BARIŞ,çok şaşırdı bişey diyemedi o an sadece dinledi,BARIŞ onu çok sevdiğini bu görüşmedikleri zamanda onun için savaş verdiğini ama sesssiz sedasız veda etmek istemediği için geri geldiğini söyledi,tutamadı gözyaşlarını EDA,isteksiz akıyordu gözlerinden,buğazında kelimeler düğümlendi,`yapma` diyebildi yalnızca `ne olur bitirme`ama dinlemiyordu karşısında ki bitmeli dedi,sevgisinin yalan olduğunu anlattı ona EDA,sebebi bile yoktu bu ayrılığın ,dayanamadı BARIŞ ,anlatmaya başladı ,kendisi kalp hastasıydı ve onuda kendinle birlikte hergün üzmek istemiyordu,EDA`nın gözyaşları daha da arttı onu nekadar çok sevdiğini gerekirse birlikte ölebileceklerini söyledi `yeterki bu veda olmasın` dedi,şimdi ikisi de ağlıyordu,sıkıca sarıldılar ,artık zor günler bekliyordu onları,ama bu sevgi oldukça herşeyin üstesinden gelinirdi.
Bir gün EDA BARIŞ`ı arada telefonu annesi açtı.hastanede olduklarını söyledi,hemen hastaneye gitti.odasına girdi,öylece yatıyordu BARIŞ masumca sarıldı ona onu geç bulmuşken erken kaybetmek istemiyordu,gözlerini açtı o an BARIŞ EDA ağlıyordu,`AĞLAMA MELEKYÜZLÜ`M BEN SENİ DAHA BIRAKMAM BUKADAR ÇOK SEVERKEN MÜMKÜNMÜ ,SENİ SEVİYORUM`dedi ve gözlerini kapattı hiç açmamacasına,EDA hıçkırığa doğuldu kaybetmişti artık onu,skıca sarıldı `BENDE MAVİŞ`İM`dedi,artık hayat bitmişti napıcaktı onsuz .
Aradan aylar geçti ama onu heryerde herkeste görüyordu.bu denli onunla doluyken artık hayat çekilmez olmuştu ve o günden sonra gündüzden nefret etti gökyüzü gözlerini hatırlatıyordu,geceden nefret etti onu tanıdığı akşamı hatırlatıyordu,ve yaş***tan nefret etti onsuz olmuyordu daha fazla dayanamadı bir sonbahar akşamı oda gözlerini kapattı sonsuzluğa ona kavuşmak umuduyla......
`Bazen hayatımızın girintileri ve çıkıntıları olur herkes acılar yaşar zorluklar görür,insan herşeyi kaldırırda sevdiğini yitirmek hele de onu yaşarken yitirmek ölümden acıdır,işte birtek buna dayanmaz yürek ne olursa olsun seviyorsanız ertelemeyin yanınızda ise o sevgi sıkıca sarılın ve o anı yaşayın kimbilir belki yarın çok geç olabilir.`
Rastlantılara inanmazdı o akşama kadar EDA.Herşey üzerine geliyordu,ömrünün son günlerini geçiriyordu sanki,umutsuz bir sonbahar akşamında tanıştı BARIŞ`la ,hiç tanımadan anlattı durdu saatlerce,ondan çok uzaktı ama İçine huzur doluyordu o mavi gözlere baktıkça,içini döktükçe azaldı korkuları,umutsuzlukları ve tüm acıları,ikisi de saatlerce konuştular sanki birbirlerini bekliyorlardı.Sabah ezanı okunuyordu ve artık kapatma vaktiydi.Çünkü güneş doğduğunda ikiside normal hayatına dönücektiler.EDA ilk defa birinden ayrılmamak istediğini farketti.Ama ne çare kapttılar,birdaha görüşmek üzere sözleştiler.
EDA öğretmenlik okuyordu,barış ise denizcilik okuyordu ve yanlızca hafta sonları görüşme imkanı vardı EDA ile,aradan tam bir hafta geçmişti ama bu EDA`ya da BARIŞ`a da zor geçmişti,ikisi de o geceyi düşündüler hep,bir sebep bulamıyorlardı bu olanlara,bir haftanın sonunda tekrar görüştüler sanki yıllardır tanışıyormuş gibi karşıladılar birbirlerini.yine saatlerce konuştular ordan burdan,ikisi de okadar heycanlıydı ki belli oluyordu herhallerinden,BARIŞ heyecandan EDA`nın ne adresini ne de telefonunu almıştı.İstedi heycanla gelicek cevabı bekledi.EDA seve seve verdi ,BARIŞ on söylemek istediği şeylerin olduğunu fakat bunu söylemekten korktuğunu anlattı,ona bir mektup yazarak herşeyi açıklayacağını söyledi.EDA çok heycanlanmıştı ne yazacaktı mektupta acaba diye.Yine saatlerce konuştuktan sonra ayrılma vakti gelmişti,vedalaştılar yine sözleşerek.
EDA artık gelicek mektubu bekliyordu ,BARIŞ`a karşı ne hissettiğini bir türlü çözemiyordu adını koyamadı taki mektup gelene kadar.mektubu heycanla açtı ve okumaya başladı.İlk açtığında birtane resim vardı içinde,BARIŞ`tı bu,mektup MELEKYÜZLÜM diye başlamıştı bu çok hoşuna gitti,ve ardından duygusal bir çok satır,en sonunda da `serseri bir hayatta gördüğüm tek gerçeksin,nasıl olduğunu anlamadım ama sen artık yüreğimdesin benim melekyüzlümsün seni seviyorum`yazıyordu,okudukları çok etkilemişti onu,ve artık oda adını koymuştu aşktı bu,hemen oda birtane mektup yazdı,aynı şeyleri hissettiğini anlattı,ve bir aşk başlamıştı böylelikle.
Aradan tam bir ay geçti sürekli görüşmeye başladılar,herşey çok güzel giderken araya giren birtakım insanlar yüzünden tartışmaları başlamıştı,ikisi de çok üzüldüler çok canları yandı,bukadar birbirleriyle doluyken uzaklaştılar bir süre,ama yapamadılar yine görüştüler,çok güzel günler geçirdiler,artık tek başına nefes alamaz oldular,birçok sözler verdiler bitmeyecekti bu aşk ne olursa olsun.
EDA birgün BARIŞ`ı aradı ama ulaşılamıyordu,ve bir hafta boyunca aradı bekledi ama yoktu çok korkuyordu onu kaybetmekten,yapıcak birşey yoktu beklemekten başka artık herşeyden ümidini kesmişken BARIŞ`la karşılaştı tekrar ona sarılmak istedi izin vermedi buna BARIŞ,çok şaşırdı bişey diyemedi o an sadece dinledi,BARIŞ onu çok sevdiğini bu görüşmedikleri zamanda onun için savaş verdiğini ama sesssiz sedasız veda etmek istemediği için geri geldiğini söyledi,tutamadı gözyaşlarını EDA,isteksiz akıyordu gözlerinden,buğazında kelimeler düğümlendi,`yapma` diyebildi yalnızca `ne olur bitirme`ama dinlemiyordu karşısında ki bitmeli dedi,sevgisinin yalan olduğunu anlattı ona EDA,sebebi bile yoktu bu ayrılığın ,dayanamadı BARIŞ ,anlatmaya başladı ,kendisi kalp hastasıydı ve onuda kendinle birlikte hergün üzmek istemiyordu,EDA`nın gözyaşları daha da arttı onu nekadar çok sevdiğini gerekirse birlikte ölebileceklerini söyledi `yeterki bu veda olmasın` dedi,şimdi ikisi de ağlıyordu,sıkıca sarıldılar ,artık zor günler bekliyordu onları,ama bu sevgi oldukça herşeyin üstesinden gelinirdi.
Bir gün EDA BARIŞ`ı arada telefonu annesi açtı.hastanede olduklarını söyledi,hemen hastaneye gitti.odasına girdi,öylece yatıyordu BARIŞ masumca sarıldı ona onu geç bulmuşken erken kaybetmek istemiyordu,gözlerini açtı o an BARIŞ EDA ağlıyordu,`AĞLAMA MELEKYÜZLÜ`M BEN SENİ DAHA BIRAKMAM BUKADAR ÇOK SEVERKEN MÜMKÜNMÜ ,SENİ SEVİYORUM`dedi ve gözlerini kapattı hiç açmamacasına,EDA hıçkırığa doğuldu kaybetmişti artık onu,skıca sarıldı `BENDE MAVİŞ`İM`dedi,artık hayat bitmişti napıcaktı onsuz .
Aradan aylar geçti ama onu heryerde herkeste görüyordu.bu denli onunla doluyken artık hayat çekilmez olmuştu ve o günden sonra gündüzden nefret etti gökyüzü gözlerini hatırlatıyordu,geceden nefret etti onu tanıdığı akşamı hatırlatıyordu,ve yaş***tan nefret etti onsuz olmuyordu daha fazla dayanamadı bir sonbahar akşamı oda gözlerini kapattı sonsuzluğa ona kavuşmak umuduyla......
`Bazen hayatımızın girintileri ve çıkıntıları olur herkes acılar yaşar zorluklar görür,insan herşeyi kaldırırda sevdiğini yitirmek hele de onu yaşarken yitirmek ölümden acıdır,işte birtek buna dayanmaz yürek ne olursa olsun seviyorsanız ertelemeyin yanınızda ise o sevgi sıkıca sarılın ve o anı yaşayın kimbilir belki yarın çok geç olabilir.`