Sensizlik Üzmeli Mi ?

Öyle çok acı çektim ki gittiğin günden beri,
Artık ne hissedebiliyorum içimi dolduran üzüntüyü,
Ne de düşünebiliyorum mutlu bir şekilde seni.
O kadar alışmışım ki yokluğuna artık;
Sensizlikten değil de sensizliği yitirmekten korkuyorum...
Zaman bana anılarınla yetinmeyi öğretti ya,
Ben de içimi acıtsa da o anıları kaybetmekten korkuyorum.
Öyle hissiz ki bir zamanlar seninle çarpan kalbim,
Ne sana aşığım artık, ne de nefret ediyorum.
Sensizlik üzmeli mi ? Bir zamanlar üzmüştü sanırım,
Ama artık... Alıştım sensizliğe.
Şimdi tekrar gelip sensizliğimi yaşamamı engelleyip,
Tekrar her şeyi darmadağın etmenden korkuyorum.
Yokluğun, ben ve uykusuz gecelerim,
Bir düzen kurduk sen yokken...
Şimdi n'olursa olsun, aşkından da yansan,
Gelme... Çünkü artık seni sevmiyorum.

Sensizlik üzmeli mi ? Üzmüyor artık.
Sensizlik incitmeli mi ? Aksine güçlendim fazlasıyla.
Sensizlik bitmeli mi ?

İnan öyle alıştım ki sensizlikle baş başa,
Bir zamanlar her gün senin için ağlıyorken,
Şimdi bir damla gözyaşı gelmiyor içimden,
Gelme daha iyi.​