AySe^^
Bayan Üye
Sensiz de geçiyor işte günler! Zaten gün dediğin ne ki? Bir sabaha açıyorum gözümü
bir akşama yumuyorum. Gün günü kovalıyor
hafta dediğin aya dönüyor. Ömür öylesine gelip geçiyor!
Sensiz de yaşanıyor işte! İlk zamanlar çok canım yanmıştı ama insan her şeye alışıyor. Yokluğu da öğreniyorsun
açlığı da
üşümeyi de
yanmayı da…
Sensiz de yeniyor yemek işte! Gerçi ekmeğin köşesini hep sana ayırmak geçiyor içimden ama yapmıyorum. İnadına ben yiyorum. Olmayan hakkını kaybediyor!
Sensiz de gülünüyor işte! Bazen öyle olaylar oluyor ki
elim telefona gidiyor. Anlatmak istiyorum çünkü sadece ikimiz anlarız
biliyorum fakat aramıyorum!
Sensiz de uyunuyor işte! İlk zamanlar dönüp durduğum o yatağa
şimdi kafamı koyunca kapanıyor gözlerim. Hayatın yorgunluğu
günün stresi derken
vücut da bitiyor. Bir ara yastığa sarılıyordum sen diye! Şimdi uyanınca bakıyorum ki
elim kolum bomboş! Vakti gelince saracaktır başka bedeni
bekliyorum!
Sensiz de içiliyor işte! Akşamüstü bir yorgunluk kahvesi yapıyorum kendime
üstü bol köpüklü. Geçiyorum camın kenarına
hava güzelse balkona; fonda Edith Piaff
bazen Sezen ya da Müzeyyen Abla
ses veriyorlar bana. Kahvenin tadı değişmiyor sen yoksun diye! Sadece artık fal kapatmıyorum..
Sensiz de geziliyor işte! Kendimi o dört duvarın arasından çıkardım. Kimi akşam dostlarla duble yanı sohbete
ülke kurtarmaya; kimi zaman tek başıma tiyatroya gidiyorum. Yollarda senin adın yazan dükkan isimleri çarpıyor gözüme
o an içim bir sızlıyor ama o da geçiyor. Kendi kendime gülümsüyorum.
Velhasıl
sensiz de bu ömür bir şekilde geçiyor. Zaman
kabuk bağlatıyor yaraları. Ölümün acısına katlanan insan
ayrılığınkine de dayanıyor. Uykusuz geceler de bitiyor
hiç dinmeyecek sandığım gözyaşlarım da!
Her hayat kendi hikayesini yazıyor. Kimi renkli
kimi garip
kimi sıradan ama hepsi bir yerinde aşka çarpıyor. Sonra bitiyor umutlar
ayrılık dediğin kapıyı çalıyor. Vakit geçtikçe
bitmez sandığın her şey yavaş yavaş bitiyor. Sensiz de yaşanıyor yani; ancak aklımı kurcalayan soru şu: Ne gerek var?
Candan Ünal
Sensiz de yaşanıyor işte! İlk zamanlar çok canım yanmıştı ama insan her şeye alışıyor. Yokluğu da öğreniyorsun
Sensiz de yeniyor yemek işte! Gerçi ekmeğin köşesini hep sana ayırmak geçiyor içimden ama yapmıyorum. İnadına ben yiyorum. Olmayan hakkını kaybediyor!
Sensiz de gülünüyor işte! Bazen öyle olaylar oluyor ki
Sensiz de uyunuyor işte! İlk zamanlar dönüp durduğum o yatağa
Sensiz de içiliyor işte! Akşamüstü bir yorgunluk kahvesi yapıyorum kendime
Sensiz de geziliyor işte! Kendimi o dört duvarın arasından çıkardım. Kimi akşam dostlarla duble yanı sohbete
Velhasıl
Her hayat kendi hikayesini yazıyor. Kimi renkli
Candan Ünal
