Ne çok "Seni seviyorum" larınız var. Her yere yazıyorsunuz. Herkese söylüyorsunuz. Her zaman kullanıyorsunuz. sevginizden çok "Seni seviyorum" larınız. "Sen" diye hitap edebildiklerinizden bile çok.
Seni seviyorum" larınız O kadar kısa ki sevgilerinizin ömrü art arda ekleseniz dahi kelebek ömründen kısa kalıyor.
Sevginizi saklamıyorsunuz güya. Ama sevgi ile olan mesafenizin uzaklığını "Seni seviyorum" larınız ele veriyor. Ortaya "çok" ekliyorsunuz "gerçekten" ekliyorsunuz. Başına ve sonuna mahzunluk ekliyorsunuz.Ekliyorsunuz ki milyonlarca "Seni seviyorum" dan farklı olsun sizin söylediğiniz.
Ama olmuyor.
Herkesi "Seni seviyorum" demeye davet ediyorsunuz. Suç ortağı arıyorsunuz. Ancak herkesin maske takmasıyla hayatı maskeli baloya çevirip vicdanınızı rahatlatacaksınız. Sadece sizin ve sahte sevgilinizin değerini düşürmüyorsunuz. "Sevme"nin değerini de yerle yeksan ediyorsunuz.
Öyle bir cümle kuruyorsunuz ki "Sen" gerçekten "Sen" değil başkalarını kastediyorsunuz.
"Sevmek" gerçek "Sevmek" değil başka duyguları anlatıyorsunuz. Birinci tekil şahıs eki de sizi anlatmıyor Belki başka yüreklere tercüman oluyorsunuz.Kalp şekilleri arasında olması neyi değiştirir ki? Taş gibi soğuk. Gülümseyerek söylemeniz ne fark eder ki? Takım elbiseden daha resmi. Buğulu gözlerle telaffuz etseniz ne yazar? İçten olmadığı besbelli.
Tamam yüreğinizde bir yerlerde sevmeye karşı bir iştah bir açlık var.
Ama bu açlığın reçetesi bol bol "seni seviyorum" demek mi? Kalp resimleri mi? Hüzünlü şarkı sözlerilar mı?
Ayrılık ağıtları mı? Dağlara taşlara yazdınız ama yine de sevmiyorsunuz değil mi?
Sevginiz tükeniveriyor. Kalmıyor. "Sevgim bitti hakim bey" diyorsunuz bükük bir boyun ve kısık bir sesle.Tutunamıyor kalbiniz böyle kaygan zeminlerde böyle küçücük maskelereböyle acemice...
"Seni seviyorum" larınız bol herkese yetip de artacak kadar bol.
Ama "Seni seviyorum" larınız bol çok bol geliyor sevginize.
Belki dil ile değil kalp ile söyleme vakti gelmiştir....
Seni seviyorum" larınız O kadar kısa ki sevgilerinizin ömrü art arda ekleseniz dahi kelebek ömründen kısa kalıyor.
Sevginizi saklamıyorsunuz güya. Ama sevgi ile olan mesafenizin uzaklığını "Seni seviyorum" larınız ele veriyor. Ortaya "çok" ekliyorsunuz "gerçekten" ekliyorsunuz. Başına ve sonuna mahzunluk ekliyorsunuz.Ekliyorsunuz ki milyonlarca "Seni seviyorum" dan farklı olsun sizin söylediğiniz.
Ama olmuyor.
Herkesi "Seni seviyorum" demeye davet ediyorsunuz. Suç ortağı arıyorsunuz. Ancak herkesin maske takmasıyla hayatı maskeli baloya çevirip vicdanınızı rahatlatacaksınız. Sadece sizin ve sahte sevgilinizin değerini düşürmüyorsunuz. "Sevme"nin değerini de yerle yeksan ediyorsunuz.
Öyle bir cümle kuruyorsunuz ki "Sen" gerçekten "Sen" değil başkalarını kastediyorsunuz.
"Sevmek" gerçek "Sevmek" değil başka duyguları anlatıyorsunuz. Birinci tekil şahıs eki de sizi anlatmıyor Belki başka yüreklere tercüman oluyorsunuz.Kalp şekilleri arasında olması neyi değiştirir ki? Taş gibi soğuk. Gülümseyerek söylemeniz ne fark eder ki? Takım elbiseden daha resmi. Buğulu gözlerle telaffuz etseniz ne yazar? İçten olmadığı besbelli.
Tamam yüreğinizde bir yerlerde sevmeye karşı bir iştah bir açlık var.
Ama bu açlığın reçetesi bol bol "seni seviyorum" demek mi? Kalp resimleri mi? Hüzünlü şarkı sözlerilar mı?
Ayrılık ağıtları mı? Dağlara taşlara yazdınız ama yine de sevmiyorsunuz değil mi?
Sevginiz tükeniveriyor. Kalmıyor. "Sevgim bitti hakim bey" diyorsunuz bükük bir boyun ve kısık bir sesle.Tutunamıyor kalbiniz böyle kaygan zeminlerde böyle küçücük maskelereböyle acemice...
"Seni seviyorum" larınız bol herkese yetip de artacak kadar bol.
Ama "Seni seviyorum" larınız bol çok bol geliyor sevginize.
Belki dil ile değil kalp ile söyleme vakti gelmiştir....