Senden Önceki Tüm Sicillerimi Sildim ..

Kendimden vazgeçeli yıllar oldu. Sana anlattığım hüzün buzdağlarını
eriteli de çok seneler oldu.. Seni hiçbir zaman “ ötekiler “ kısmına
koymadım. Seni bende hiçbir zaman “ sen “ kadar yabancı görmedim. Sana
hiçbir zaman “ sen “ demedim. Sen bendin, ben de sen..Seni bu kadar ben
yapmışken sitem etme bana “ ölümü “ bu kadar anıyorsun diye. Farkında
değil misin be can, ölüme karşı tek sığınağım sensin. Tek duamsın
dilsizliğin hükümran olduğu alfabede. Tek anlamımsın bensizliğin beş
para etmediği yalnızlık mabedinde. Bilmez misin be can, bende benin
kalmadığını.. Yıllar önce kendimi tüm kütüklerden zayi düşürüp bensiz
yaşadığımı bilmez misin ey yar. Sonra sen geldin bensizliğin tecritli
sofralarına. Bensizliğin kuraklığına umut öznelerini serdin. Elif
bereketini bıraktın öznesizliğin kuraklığına. Hiçliğimin duraklarına bir
anlam katan , hüviyetsizliğimi yüreğinle vücut bulan sensin. Bu kadar
bütünlenmişken sana, ölümü nasıl öpebilirim ki dudaklarımla. Ve şimdi
ben kendimden vazgeçtim sadece sana “ ben kadar yakın olabilmek için. Ve
şimdi sen oldum bende sadece kendime “ sen “ kadar yabancı durabilmek
için..Anla olur bende “ ben “ diye biri yok. Ben sadece “ sen’im “.
Senden önceki tüm sicillerimi sildim​