PReѧ
Kayıtlı Üye
SEN…
Gözümü her kapayışım SEN, tekrar açışım SEN, açtığımda kirpiklerimden süzülüp nazlı nazlı gelen billur iki damla SEN, aldığım nefes SEN, verdiğim soluk SEN
Nesin SEN?
Gecelerime katran çalan, uykularımı benden alan, şakağımdaki çizgilere bir çizgi daha atan; SEN!
Her adımım SEN, yürürken her yalpalamamın sebebi SEN, başımı yerden kaldırıp etrafa baktığımda gözlerimde görünmesen de (!) görünen tek ve son görüntü; SEN!
En küçük umudum SEN, en sıska umudum SEN!
Her çalan kapı sesinde ‘’çalan O’dur’’ dediğim SEN! Kapının tokmağına dokunup açmaya çalışan parmak uçlarımdaki topladığım en soluk ama en azimli kudret SEN! Kapının bana dönük sisli yüzündeki gülümseyiş SEN, işte o an ki o en büyük ümit SEN! Tokmağı kıvırıp usulca bir hareketle ama en süratli kıpırdayışla kapının lekesiz yüzündeki SANA dönük yüzündeki ‘’SEN’i ‘’ bulamayış yine SEN!
Kırılmışlıklarım SEN, boşa bekleyişlerim SEN!
En umutlu halim ama en ümitsiz bekleyişim SEN!
Bir kalemi parmaklarımdaki yorgunlukla kavrayışım SEN! Ve kalemin ucunu acizce hareket ettirişim SEN! Kâğıtla en vakarlı şekildeki teması halinde ortaya çıkan birkaç çizgi yine SEN! Çizgilerin üzerindeki o en derin mana ve en derin manasızlık yine SEN!
Kendimi kaybedişim, düşünemeyişim, yorgunluğum SEN!
Söyleyemeyişim SEN!
Suskunluğum SEN!
En gösterişli Cümlelerimi en afili kelimelerimi en sessiz çığlıklarla bezeyip susturuşum konuşamayışım SEN!
Peki ya BEN? Ya BEN?
BEN; bilinmeyen!
BEN; bilinmeyen!
BEN; bilinmeyen!
Hayır, hayır (!) O(ben)’da SEN!
BEN SEN, sen ben…
Tek bilinmeyenli çözülemeyen denklem…
Eşittir SEN…
Eşittir BEN…
Gözümü her kapayışım SEN, tekrar açışım SEN, açtığımda kirpiklerimden süzülüp nazlı nazlı gelen billur iki damla SEN, aldığım nefes SEN, verdiğim soluk SEN
Nesin SEN?
Gecelerime katran çalan, uykularımı benden alan, şakağımdaki çizgilere bir çizgi daha atan; SEN!
Her adımım SEN, yürürken her yalpalamamın sebebi SEN, başımı yerden kaldırıp etrafa baktığımda gözlerimde görünmesen de (!) görünen tek ve son görüntü; SEN!
En küçük umudum SEN, en sıska umudum SEN!
Her çalan kapı sesinde ‘’çalan O’dur’’ dediğim SEN! Kapının tokmağına dokunup açmaya çalışan parmak uçlarımdaki topladığım en soluk ama en azimli kudret SEN! Kapının bana dönük sisli yüzündeki gülümseyiş SEN, işte o an ki o en büyük ümit SEN! Tokmağı kıvırıp usulca bir hareketle ama en süratli kıpırdayışla kapının lekesiz yüzündeki SANA dönük yüzündeki ‘’SEN’i ‘’ bulamayış yine SEN!
Kırılmışlıklarım SEN, boşa bekleyişlerim SEN!
En umutlu halim ama en ümitsiz bekleyişim SEN!
Bir kalemi parmaklarımdaki yorgunlukla kavrayışım SEN! Ve kalemin ucunu acizce hareket ettirişim SEN! Kâğıtla en vakarlı şekildeki teması halinde ortaya çıkan birkaç çizgi yine SEN! Çizgilerin üzerindeki o en derin mana ve en derin manasızlık yine SEN!
Kendimi kaybedişim, düşünemeyişim, yorgunluğum SEN!
Söyleyemeyişim SEN!
Suskunluğum SEN!
En gösterişli Cümlelerimi en afili kelimelerimi en sessiz çığlıklarla bezeyip susturuşum konuşamayışım SEN!
Peki ya BEN? Ya BEN?
BEN; bilinmeyen!
BEN; bilinmeyen!
BEN; bilinmeyen!
Hayır, hayır (!) O(ben)’da SEN!
BEN SEN, sen ben…
Tek bilinmeyenli çözülemeyen denklem…
Eşittir SEN…
Eşittir BEN…