Sibel1
Bayan Üye
Dertler acılar ve çaresizlikler İnsan eli kolu bağlı bir vaziyette Rabbine (cc) teslim olduğunda karanlıklar aydınlığa döner. Herşeyin en iyisini bilen Odur (cc). Bizim gidecek başka kapımız mı var?
Keşke Rabbimize her zaman niçinsiz ve nedensiz olarak teslim olabilsek. Onu bilip vicdanımızda Onun irfanına erdikten sonra mükellef olduğumuz hususlar mevzuunda niçin böyle oldu? neden bunlar hep benim başıma geliyor? Allahım neydi günahım! demeden sadece ve sadece teslim olmamız nispetinde Ona karşı şükran borcumuzu eda edebilsek Kapısının sadık tasmalı kulları olarak yüzümüzü kapısının eşiğinden ayırmayıp Rabbim günahkar kulun kapına geldi bahtına düştüm deyip kendimizi Onun rahmet kollarına bırakabilsek
Sözün burasında bir misal olması bakımından kadınlık dünyasının sultanlarından Hz. Hacer Validemizin teslimiyetini nazarlara arz edelim. Hz. İbrahim kucağındaki çocuğuyla birlikte Hz. Hacer anamızı ekinin bitmediği suyunun olmadığı kupkuru bir çöle şimdiki adıyla Mekke�ye bırakmakla emrolunur. Eşini ve biricik oğlunu orada bırakan Hz. İbrahim geriye döner. Biraz ilerlemiştir ki arkadan ağzı kevser içesi Rasul-i Ekreme gerçekten nine ve anne olacak büyük kadın Hz. Hacerin sesi duyulur: Ya İbrahim Ya İbrahim! Bizi burada bırakman Allahın emri mi yoksa kendi isteğin mi? Bunun üzerine Hz. İbrahim Allahın emri ile seni buraya bıraktım Ya Hacer der. Bu sözleri duyan Hz. Hacerin dudaklarından şu sözler dökülür: Allahın emriyle getirip bizi buraya bıraktın gayri Allah bizi terk etmez. Allaha teslim olmak emrettiği şeyleri yerine getirirken bizi zayi ve terk etmeyeceğine inanmak lazım.
BAHTINA DÜŞTÜM YA RABBİ!
O sırada başta Fahri Kainat olmak üzere kıyamete kadar gelecek nurlu halkanın başı onların şerefli dedeleri Hz. İsmail bir çocuktur. Başında koruyucu olarak anasından başka kimsesi yoktur. Etrafta su ve yiyecek namına bir şey görülmüyordu. Hz. İbrahim eşini orada bırakıp uzaklaştıktan sonra bütün yük Hz. Hacerin omuzlarına kalmıştır. Ama o Rabbin emriyle olduktan sonra gam yemem diyordu. Biraz sonra çocuk susayınca ağlamaya başlar. Anne bir yudum su bulabilmek için sağa sola koşar. İlk gözüne ilişen Safa tepesi olur. Safa kapısından dışarı çıkar Acaba bir yerde su görebilir miyim suyun alameti olan kuşlara şahit olabilir miyim ben ne olursam olayım ama şu yavrucuk ağlıyor ve içim parçalanıyor duygu ve düşüncesiyle tepeye tırmanır.
Safada bir şey göremeyince Merve tepesine tırmanır ve Safa ile Merve arasındaki bu geliş gidişler yedi defa olur. Dört defa gider üç defa gelir. İyice yorulan ve takati kalmayan Hz. Hacer anamız Artık bittim Ya Rabbi. Bütün sebeplere sarıldım. Bu yavruyu bırakıp gidemem. Senin emrine muhalefet de edemem. Bahtına düştüm diye inler. Bu içten yapılan dua Cenab-ı Hakkın rahmetini harekete geçirir ve ilahi emirle Hz. İsmail ayağını yere vurunca yerden bir su (zemzem suyu) fışkırır. Ve bu sudan hem anne hem de çocuğu kana kana içerler. Evet Hz. Hacer validemiz teslimiyetinin meyvesini böyle görür ve aynı zamanda kıyamete kadar gelecek olan müminlere de nice dersler verir. (İbn Sad Tabakat 1/50-164)
Musibetlerimizi def edecek bizi huzura kavuşturacak gönül dünyamızda zemzemler fışkırtacak bizi iman ufkuna ulaştıracak kanayan yaralarımızı dindirecek ve bize inşirah verecek olan sadece ve sadece Rabimizdir (celle celâluhu). Biz sebeplere sonuna kadar sarılıp Allahın bize verdiği imkanları kullanacağız. İşte bu noktadan sonra Allahın bitip tükenme bilmeyen kudret ve kuvvetine şahit olacağız. Gecemiz gündüz olacak şafaklar atacak ak horozlar ötecek çatlak sesler dinecek meseleyi ters anlayanlar kaybolup gidecektir. Bize düşen niçinsiz ve nedensiz olarak teslim olmak sadakatle Onun kapısından ayrılmamak ve bir ömür boyu Onu tanıyıp tanıtmaya çalışmaktır.
Keşke Rabbimize her zaman niçinsiz ve nedensiz olarak teslim olabilsek. Onu bilip vicdanımızda Onun irfanına erdikten sonra mükellef olduğumuz hususlar mevzuunda niçin böyle oldu? neden bunlar hep benim başıma geliyor? Allahım neydi günahım! demeden sadece ve sadece teslim olmamız nispetinde Ona karşı şükran borcumuzu eda edebilsek Kapısının sadık tasmalı kulları olarak yüzümüzü kapısının eşiğinden ayırmayıp Rabbim günahkar kulun kapına geldi bahtına düştüm deyip kendimizi Onun rahmet kollarına bırakabilsek
Sözün burasında bir misal olması bakımından kadınlık dünyasının sultanlarından Hz. Hacer Validemizin teslimiyetini nazarlara arz edelim. Hz. İbrahim kucağındaki çocuğuyla birlikte Hz. Hacer anamızı ekinin bitmediği suyunun olmadığı kupkuru bir çöle şimdiki adıyla Mekke�ye bırakmakla emrolunur. Eşini ve biricik oğlunu orada bırakan Hz. İbrahim geriye döner. Biraz ilerlemiştir ki arkadan ağzı kevser içesi Rasul-i Ekreme gerçekten nine ve anne olacak büyük kadın Hz. Hacerin sesi duyulur: Ya İbrahim Ya İbrahim! Bizi burada bırakman Allahın emri mi yoksa kendi isteğin mi? Bunun üzerine Hz. İbrahim Allahın emri ile seni buraya bıraktım Ya Hacer der. Bu sözleri duyan Hz. Hacerin dudaklarından şu sözler dökülür: Allahın emriyle getirip bizi buraya bıraktın gayri Allah bizi terk etmez. Allaha teslim olmak emrettiği şeyleri yerine getirirken bizi zayi ve terk etmeyeceğine inanmak lazım.
BAHTINA DÜŞTÜM YA RABBİ!
O sırada başta Fahri Kainat olmak üzere kıyamete kadar gelecek nurlu halkanın başı onların şerefli dedeleri Hz. İsmail bir çocuktur. Başında koruyucu olarak anasından başka kimsesi yoktur. Etrafta su ve yiyecek namına bir şey görülmüyordu. Hz. İbrahim eşini orada bırakıp uzaklaştıktan sonra bütün yük Hz. Hacerin omuzlarına kalmıştır. Ama o Rabbin emriyle olduktan sonra gam yemem diyordu. Biraz sonra çocuk susayınca ağlamaya başlar. Anne bir yudum su bulabilmek için sağa sola koşar. İlk gözüne ilişen Safa tepesi olur. Safa kapısından dışarı çıkar Acaba bir yerde su görebilir miyim suyun alameti olan kuşlara şahit olabilir miyim ben ne olursam olayım ama şu yavrucuk ağlıyor ve içim parçalanıyor duygu ve düşüncesiyle tepeye tırmanır.
Safada bir şey göremeyince Merve tepesine tırmanır ve Safa ile Merve arasındaki bu geliş gidişler yedi defa olur. Dört defa gider üç defa gelir. İyice yorulan ve takati kalmayan Hz. Hacer anamız Artık bittim Ya Rabbi. Bütün sebeplere sarıldım. Bu yavruyu bırakıp gidemem. Senin emrine muhalefet de edemem. Bahtına düştüm diye inler. Bu içten yapılan dua Cenab-ı Hakkın rahmetini harekete geçirir ve ilahi emirle Hz. İsmail ayağını yere vurunca yerden bir su (zemzem suyu) fışkırır. Ve bu sudan hem anne hem de çocuğu kana kana içerler. Evet Hz. Hacer validemiz teslimiyetinin meyvesini böyle görür ve aynı zamanda kıyamete kadar gelecek olan müminlere de nice dersler verir. (İbn Sad Tabakat 1/50-164)
Musibetlerimizi def edecek bizi huzura kavuşturacak gönül dünyamızda zemzemler fışkırtacak bizi iman ufkuna ulaştıracak kanayan yaralarımızı dindirecek ve bize inşirah verecek olan sadece ve sadece Rabimizdir (celle celâluhu). Biz sebeplere sonuna kadar sarılıp Allahın bize verdiği imkanları kullanacağız. İşte bu noktadan sonra Allahın bitip tükenme bilmeyen kudret ve kuvvetine şahit olacağız. Gecemiz gündüz olacak şafaklar atacak ak horozlar ötecek çatlak sesler dinecek meseleyi ters anlayanlar kaybolup gidecektir. Bize düşen niçinsiz ve nedensiz olarak teslim olmak sadakatle Onun kapısından ayrılmamak ve bir ömür boyu Onu tanıyıp tanıtmaya çalışmaktır.