Benim dışımda kalan insanların yaşamaya devam ettiği bir gün daha sona eriyor..İçimde yetim çocukların yalnızlığının çığlığı..Sen gidiyorsun seninle hayat gidiyor, peşinsıra ağlıyor tüm şehir..Ve ben tüm herşeyin bu şekilde olacağını çok önceden apaçık seziyordum..
Öylesine boynum bükük kalakalmışım bir başıma.Bir başıma değilim aslında çok kalabalığım da aynı zamanda..Ne yana dönsem kalabalığımda boğuluyorum.Batak dünyanın batak bir şehrini cennete çeviren gidiyor, bense ardından el sallayamadan düşüyorum olduğum yere...
Tüm yıldızları sönük bu şehrin,şelalelerinden gürül gürül kanım akıyor..Sen gidiyorsun ya,şarkılarda yanıyor bu şehir...Şehirse senin dışındaki herşey gibi;umrumda değil...
Yüzümde bir garip hüzün,birileri birşeyler soruyor ardımsıra..Cevaplar veriyorum,ağzımdan çıkanlar benim kelimelerim değil..Tarif ettiğim yönler değil gitmeleri gereken,aynı soruya farklı cevaplar veriyorum,kişileri savuşturmak istiyorum;yalnız kalmak istiyorum,çünkü en çok da yalnızken yakınım sana..
Senin gözlerinin bir camın aksine dalmış gitmişliğine katılmaktan daha güzel ne olabilir ki...
Ve içtiğin suya karışmanın aziziği....
Allak bullak olmuş başımı duvarlara vurup kanatırcasına parçalamak istiyorum.Ya da boylu boyunca uzanıp yere hiç kalkmamak..Yok olmak istiyorum ayaklarının bastığı yerde.Sen olmak istiyorum, senin gözlerindeyse bir damlasına canımı vereceğim hüzün..Ciğerlerine her giriş çıkışında seni yakan çaresiz nefesin olmak istiyorum..Sana en yakın olmak ve o kahredici yokluğu senden uzaklaştırmak için..
Yorgunluğu yoğunluğundan ruhumun; yorgunluk paçalarımdan akıp yüz ifademe oturuyor.Şimdi herşey olduğundan daha yabancı,şimdi herşey rengini kaybetmiş.
Siyahlar içinde bir senin yüzün maviye çalıyor..
Bir de utangaç gülüşün...
Sensiz bir hiçim...