Bir arkadaşımızın sunum yapma konusunda kendisini geliştirmesine tanık olmuştuk. Biraz hazırlık ile geçmişti karşımıza ve başlamıştı sunumuna. Hemen herkes notlar alıyordu. Ve belliydi ki hatalarını not alıyorlardı ilerledikçe heyecanı ve endişesi baskın çıktı, gittikçe eli ayağı birbirine dolaştı ve normalde yapmayacağı hatalar yapmıştı, gerek anlattığı konuya dair, gerekse sunum tarzına dair.
Neydi peki bunun en büyük nedeni? Bana kalırsa ve kalmıştı izah etmiştik ekibe, alınan notlar ve hataların aranıyor olmasıydı. Belki de yaptığı en büyük hata bizlerden hatalarını bulmamızı istemesiydi. Çünkü bu yöntemle hata bulmak genellikle düzeltici değil aksine köreltici ve hatta hataları kökleştirici olabiliyordu. Hata bulmak için bakan, kendi yaptığında bile hata bulabilirdi haddinden fazla.
Hep anlatılan bir hikayedir, bilemiyorum belki de bir efsanedir, kendi cevap kağıdı yanlışlıkla sınıfın kağıtları arasına karıştığında cevap kağıdından bile çok fazla not kıran öğretmenin durumu işte. Benzerlerini iş dünyasında yaşarız, yöneticinin kendisinden gelen taslak çalışmayı sonradan önüne geldiğinde evirip çevirip defalarca kökten değiştirmesi sonra “bu olmaz bunu kim yazdı” demesi siz söylemiştiniz usta dediğimizde “bana neden engel olmadınız” yaklaşımı
Mesele şu ki biz o sunum denemesi yapan arkadaşımızı bir gün gerçekten topluluğun karşısına çıkardık ve sonrasında defalarca. Ve her seferinde sadece iyi yaptığı şeylere odaklanıp onları destekledik geliştirmesini önerdik. Zaten o kendi hatalarını kendisi bulabiliyor ve bu şekilde değişime açık olduğundan, kendisi dile getiriyordu. Zamanla çok daha iyi sunumlar yapmaya başlamıştı.
Şu bir gerçek ki, sürekli hataları tenkit edilen kişi, genellikle beceriksizleşiyor ve pısırıklaşıyor atıl kalmayı tercih ediyor. Nasıl ki başarı için başarısızlığı göze alacak isek, ekibimizdeki insanların doğru sonuçlar üretebilmesi için ufak tefek hatalarını göze almalıyız ve fırsat tanımalıyız. Eğer ki ucunda korkunç sonuçlar oluşmayacak ise.
Elimizdeki tek şey çekiç ise elbette gördüğümüz her şeyi çivi sanmaya başlarız. Yanlışları bulma konusunda kendisini yetiştirmiş olan insanları da, doğruları bulma konusundaki eksikliklerini gidermeye davet ediyoruz…
Neydi peki bunun en büyük nedeni? Bana kalırsa ve kalmıştı izah etmiştik ekibe, alınan notlar ve hataların aranıyor olmasıydı. Belki de yaptığı en büyük hata bizlerden hatalarını bulmamızı istemesiydi. Çünkü bu yöntemle hata bulmak genellikle düzeltici değil aksine köreltici ve hatta hataları kökleştirici olabiliyordu. Hata bulmak için bakan, kendi yaptığında bile hata bulabilirdi haddinden fazla.
Hep anlatılan bir hikayedir, bilemiyorum belki de bir efsanedir, kendi cevap kağıdı yanlışlıkla sınıfın kağıtları arasına karıştığında cevap kağıdından bile çok fazla not kıran öğretmenin durumu işte. Benzerlerini iş dünyasında yaşarız, yöneticinin kendisinden gelen taslak çalışmayı sonradan önüne geldiğinde evirip çevirip defalarca kökten değiştirmesi sonra “bu olmaz bunu kim yazdı” demesi siz söylemiştiniz usta dediğimizde “bana neden engel olmadınız” yaklaşımı
Mesele şu ki biz o sunum denemesi yapan arkadaşımızı bir gün gerçekten topluluğun karşısına çıkardık ve sonrasında defalarca. Ve her seferinde sadece iyi yaptığı şeylere odaklanıp onları destekledik geliştirmesini önerdik. Zaten o kendi hatalarını kendisi bulabiliyor ve bu şekilde değişime açık olduğundan, kendisi dile getiriyordu. Zamanla çok daha iyi sunumlar yapmaya başlamıştı.
Şu bir gerçek ki, sürekli hataları tenkit edilen kişi, genellikle beceriksizleşiyor ve pısırıklaşıyor atıl kalmayı tercih ediyor. Nasıl ki başarı için başarısızlığı göze alacak isek, ekibimizdeki insanların doğru sonuçlar üretebilmesi için ufak tefek hatalarını göze almalıyız ve fırsat tanımalıyız. Eğer ki ucunda korkunç sonuçlar oluşmayacak ise.
Elimizdeki tek şey çekiç ise elbette gördüğümüz her şeyi çivi sanmaya başlarız. Yanlışları bulma konusunda kendisini yetiştirmiş olan insanları da, doğruları bulma konusundaki eksikliklerini gidermeye davet ediyoruz…