Ben kendine dokunan ve
kendiyle çoğalan her aşka kalbini veren kadın
Doğru muydu hayaletlerin her kaybedişi görünür kıldığı
Bu odada ve bu sonsuzlukta nasıl çılgınca dileniyorum hayatı!
Eğer yağmur yağınca içeri gireceksen seninle gitmem uzak ülkelere
Ya da gölgelerine sığınan evimde yeşermeye çalışan canlı bir kaktüsü şımartırken
rüzgara eğimli bir mektup düşürmezsen penceremden
seninle yaşayamam aşkı
Öylesine zor bir uyku şimdi seni düşünmek
Sarılışlarıma yanıt olarak içebilir misin gözyaşlarımı
Ama dur!
Tenin sıcaklığında kaderime bulaşacak bir iz bırakacaksan
dur ve yalnız ürpertisini yolla gerçeğin
Belki de sana gelmek yerine saçlarımı boyatmalıydım
Bir şiir bırakmak için tıpkı o şarkıda olduğu gibi
sadece beni sev diye