kim daha güçlüydü bu oyunda?
silah kimdeydi uğruna verdiğimiz savaşta?
kaybedendik unutma...
sen sustun sıra geldi ölüm umutlarıma...
hayata dair bir ümitti sevgim ve ben sevdikçe yeşillenen bir filizdim... dertleri unutmak sevdayı bulmak hayatı yaşmak ancak sevgim ve sahip olacağım sevgiyle mümkündü... ama kimi zaman diyerek başlamayı ümit ettiğim sevgiye dair cümleler malesef "her zaman" gibi kelimelerle başladı hep...
mesela "kimi zaman ölümdü sevgi..." diyemedim... benim hayatımda her sevgi bir ölümdü... yada her ölüm bir sevgiyle gelmişti...
sevmek gerçektende ölmek miydi?
ölmekle sevmek arasında attığım her adımda istemsizce düştüğüm "sevgi görünümlü ölüm" pusuları günden güne hayatımı eritti erteledi... kısacası sevgilerimde harcadığım emekler benim için bir ölüm oldu beni yedi beni bitirdi...
sevginin ölüm olduğunu anladığımdaysa kendimde artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını farkettim... ne dostluklar kalmıştı ne vaad edilen sevgilerne hayaller ne ümitler...
elde vardı ölümler(im)... ölememişliklerim...
hayatıma giren her hayatın hayatıma girebilme şansları yüzlerinde eksik olmayan tebessümleri kahkahalarıydı... ve bana anlattıkları eski tozlu aşkları... ama söz konusu ben olunca ne sevgi kaldı ne tebessüm nede o aşk...
her sevda bin ölüm oldu kanatlarımda...
oysa sevmek hayattı bir bakıma değil her bakışta... bir an anımsadığım bu gerçekle ne hayatlar buldum kanatlarım altında... hayata döndüğüm anhayatta ki sırt dönüşlerimi hatırladım... hayata döndüğüm an elimde hissettiğim şey daha doğrusu avcumun içinde hissettiğim sıcaklık... işte bu bir hayattı ve bu hayat benim hayatımdı...
istemsizce tutunduğum hayatın bana sunduğu son umutla ayağa kalkmaya hazırlanırken o umut bir el oldu boşluktan uzandı...
umut boşluk oldu boşluk umut...
Umuda hasret düşlerim...
Mevsimlerim soğuk ondandır gidişlerim...
Umutlar yitik ve yollar bitik...
Tükenişimin resmidir elimdeki se
ssizliğin...
evet biliyorum yine yazmak adı altında saçmalakta olduğumu. ama artık iyi şeyler yerine hepten saçmalamak istiyorum... ama biliyorum bunu derken bile saçmalıyorum... seni sevmiyorum derkende saçmalıyorum...
bazen yaşamakla saçmaladığımıda düşünmüyor değilim... ama yaşamalıyım... Doğacak olan UMUT'larım yarınlarımın özü Rüya'm için... bu savaş o kadar kolay ki yani yaşam savaşı... acılar sayesinde artık o savaşın tanrısıyım...
işte hayat savaş tanrısı içimde... sakın beni alt edebileceğini düşünme...
bak buda çöp kovasını bekleyen bir saçmalık sayfası... olsun... tüm saçmalıklara rağmen bağlanmadık sevmedik mi hayatı? işte bu saçmalık değildikkat et.
seviyorum seni...
hayata bir küfür gibi vurduğumuz hırs dolu yumruklar bizlik yolundaki gücümüz...
evet herşey saçma ama bu sevgi asla...
seviyorum seni AMALA...
silah kimdeydi uğruna verdiğimiz savaşta?
kaybedendik unutma...
sen sustun sıra geldi ölüm umutlarıma...
hayata dair bir ümitti sevgim ve ben sevdikçe yeşillenen bir filizdim... dertleri unutmak sevdayı bulmak hayatı yaşmak ancak sevgim ve sahip olacağım sevgiyle mümkündü... ama kimi zaman diyerek başlamayı ümit ettiğim sevgiye dair cümleler malesef "her zaman" gibi kelimelerle başladı hep...
mesela "kimi zaman ölümdü sevgi..." diyemedim... benim hayatımda her sevgi bir ölümdü... yada her ölüm bir sevgiyle gelmişti...
sevmek gerçektende ölmek miydi?
ölmekle sevmek arasında attığım her adımda istemsizce düştüğüm "sevgi görünümlü ölüm" pusuları günden güne hayatımı eritti erteledi... kısacası sevgilerimde harcadığım emekler benim için bir ölüm oldu beni yedi beni bitirdi...
sevginin ölüm olduğunu anladığımdaysa kendimde artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını farkettim... ne dostluklar kalmıştı ne vaad edilen sevgilerne hayaller ne ümitler...
elde vardı ölümler(im)... ölememişliklerim...
hayatıma giren her hayatın hayatıma girebilme şansları yüzlerinde eksik olmayan tebessümleri kahkahalarıydı... ve bana anlattıkları eski tozlu aşkları... ama söz konusu ben olunca ne sevgi kaldı ne tebessüm nede o aşk...
her sevda bin ölüm oldu kanatlarımda...
oysa sevmek hayattı bir bakıma değil her bakışta... bir an anımsadığım bu gerçekle ne hayatlar buldum kanatlarım altında... hayata döndüğüm anhayatta ki sırt dönüşlerimi hatırladım... hayata döndüğüm an elimde hissettiğim şey daha doğrusu avcumun içinde hissettiğim sıcaklık... işte bu bir hayattı ve bu hayat benim hayatımdı...
istemsizce tutunduğum hayatın bana sunduğu son umutla ayağa kalkmaya hazırlanırken o umut bir el oldu boşluktan uzandı...
umut boşluk oldu boşluk umut...
Umuda hasret düşlerim...
Mevsimlerim soğuk ondandır gidişlerim...
Umutlar yitik ve yollar bitik...
Tükenişimin resmidir elimdeki se
ssizliğin...evet biliyorum yine yazmak adı altında saçmalakta olduğumu. ama artık iyi şeyler yerine hepten saçmalamak istiyorum... ama biliyorum bunu derken bile saçmalıyorum... seni sevmiyorum derkende saçmalıyorum...
bazen yaşamakla saçmaladığımıda düşünmüyor değilim... ama yaşamalıyım... Doğacak olan UMUT'larım yarınlarımın özü Rüya'm için... bu savaş o kadar kolay ki yani yaşam savaşı... acılar sayesinde artık o savaşın tanrısıyım...
işte hayat savaş tanrısı içimde... sakın beni alt edebileceğini düşünme...
bak buda çöp kovasını bekleyen bir saçmalık sayfası... olsun... tüm saçmalıklara rağmen bağlanmadık sevmedik mi hayatı? işte bu saçmalık değildikkat et.
seviyorum seni...
hayata bir küfür gibi vurduğumuz hırs dolu yumruklar bizlik yolundaki gücümüz...
evet herşey saçma ama bu sevgi asla...
seviyorum seni AMALA...