..BöCek+
Bayan Üye
Hem aşk, hem dost anlamında yalnızım..
Ne feci bir husustur ki bu konuşabileceğim tek bir insan kalmadı.
Aile desen.. Bi fark yok...
Kendimi yalnız hissediyorum değil, yalnızım.
Ha internette arkadaşlarım var o ayrı, da napayım sanalı ben..
Gerçek, her manada gerçek dostlarım, gerçek bir aşkım olsa nolurdu..
Eskiden öyle miydim?
Millet, arkadaşı dostu olayım diye peşimden koşardı.
Yanlış bir iş yapınca utanırlardı benden.
Ağlardım, yanımda dururlardı, bana destek olurlardı.
Onlar ağlarlardı, yalnız kalırlardı, ben yanlarında biterdim.
Hep yardım ederdim onlara..
Dost mu değil mi bilmem ama onlarla mutluydum ben.
Dost diye ayırmazdım, anlamı o kadar karıştırmazdı beynimi.
Beni mutlu ediyorsa, yanımdaysa hep, tamamdır.
Böyle olmayanlara düşman demek ne haddime..
Ama benden nefret eden yok muydu, vardı..
Onlar beni tanımaz, tanımak istemezdi.
Kıskanırlardı..
Fakat, şimdiki durumum..
Yanımda durabilecek kaç tane dostum kaldı?
Dostum kaldı mı?
Arkadaşım kaldı mı?
Hiç bu kadar nefret edilen bir kişi olmadım, ne bileyim ben !
O sürekli gülen, hoplayan, zıplayan, çalışkan halim gitti;
yerine en nefret ettiğin insan tipi: sürekli üzgün, somurtkan, tembel bir hal geçti...
Aşk?
Her zamanki gibi kullanılan taraftayım..
Safım da..
Bütün bu beni kullanan, beni sevmeyen, benden nefret eden insanlarla kendimi karşılaştırdım.
Empati yaptım diyeyim..
Asla ! Asla öyle şeyler yapmazdım !
Ama naparsın..
O mutlu, sadece mutluluk dolu günlerimin yerini hüzün aldı.
Belki hüzünlenmek için erken ama..
1 şeyim olsun kendimi iyi hissettirecek..
'o yeter bana' diyebileceğim bişey olsun..
Yok...
Kendime yetemiyorum.
Kimse de yok..
Bugün ablamla da kavga ettim..
Küfürlerden küfür beğendim ağzından çıkan..
Bakalım bizi neler bekliyo...
Ne feci bir husustur ki bu konuşabileceğim tek bir insan kalmadı.
Aile desen.. Bi fark yok...
Kendimi yalnız hissediyorum değil, yalnızım.
Ha internette arkadaşlarım var o ayrı, da napayım sanalı ben..
Gerçek, her manada gerçek dostlarım, gerçek bir aşkım olsa nolurdu..
Eskiden öyle miydim?
Millet, arkadaşı dostu olayım diye peşimden koşardı.
Yanlış bir iş yapınca utanırlardı benden.
Ağlardım, yanımda dururlardı, bana destek olurlardı.
Onlar ağlarlardı, yalnız kalırlardı, ben yanlarında biterdim.
Hep yardım ederdim onlara..
Dost mu değil mi bilmem ama onlarla mutluydum ben.
Dost diye ayırmazdım, anlamı o kadar karıştırmazdı beynimi.
Beni mutlu ediyorsa, yanımdaysa hep, tamamdır.
Böyle olmayanlara düşman demek ne haddime..
Ama benden nefret eden yok muydu, vardı..
Onlar beni tanımaz, tanımak istemezdi.
Kıskanırlardı..
Fakat, şimdiki durumum..
Yanımda durabilecek kaç tane dostum kaldı?
Dostum kaldı mı?
Arkadaşım kaldı mı?
Hiç bu kadar nefret edilen bir kişi olmadım, ne bileyim ben !
O sürekli gülen, hoplayan, zıplayan, çalışkan halim gitti;
yerine en nefret ettiğin insan tipi: sürekli üzgün, somurtkan, tembel bir hal geçti...
Aşk?
Her zamanki gibi kullanılan taraftayım..
Safım da..
Bütün bu beni kullanan, beni sevmeyen, benden nefret eden insanlarla kendimi karşılaştırdım.
Empati yaptım diyeyim..
Asla ! Asla öyle şeyler yapmazdım !
Ama naparsın..
O mutlu, sadece mutluluk dolu günlerimin yerini hüzün aldı.
Belki hüzünlenmek için erken ama..
1 şeyim olsun kendimi iyi hissettirecek..
'o yeter bana' diyebileceğim bişey olsun..
Yok...
Kendime yetemiyorum.
Kimse de yok..
Bugün ablamla da kavga ettim..
Küfürlerden küfür beğendim ağzından çıkan..
Bakalım bizi neler bekliyo...
