Resulullah ve eshabı

Resulullah ve eshabı

Rabbimizin mahbubu,
Hazret-i Muhammed’dir.
İki cihan güneşi,
Âlemlere rahmettir.

Odur gerçek aracı,
Hak’la kul arasına,
Şifadır sözü ruha,
Hem de gönül pasına.

Rabbimize habibdir,
Hasta ruha tabibdir,
Onun ümmeti bile,
Meleklerden yüksektir.

Bu en seçkin kuluna,
Hak yardımcılar verdi,
Sevdiği kimseleri,
Ona Eshâb eyledi.

Resulullah, (Yolları,
Benim sünnetim) dedi,
En iyi asır diye,
Bu zamanı gösterdi.

Canından çok sevdiler,
Muhammed Mustafa’yı,
Uğruna terk ettiler,
Mal ve makamlarını.

İslâm’ı yaymak için,
Zevkle ettiler hicret,
Yâ Rab bu ne güzel hâl,
Yâ Rab bu hem ne izzet.

O edince bir sohbet,
Nefisleri pâk oldu.
Kalblerine marifet,
Feyz, nur, tecelli doldu.

Evliyalık hâlini,
Bir anda buldu onlar,
Bu ne büyük şeref ki,
Hepsi Ona uydular.

Zulmetmezler kimseye,
Hepsi âdildir elbet,
Nefisleri için asla,
İstemezler hilâfet.

Birer müctehid hepsi,

Yüksektir makamları,
Mevki için değildi,
Yapılan savaşları.

Kelimeler:

Mahbub: Sevgili
İzzet: Büyüklük, yücelik
Pâk: Temiz, halis
Marifet: Allah’ı tanımak
Feyz: Allah’ın razı olduğu şeyleri yaptıran kuvvet