xXCaNKAnXx
Kayıtlı Üye
Katil ruhlu* doyumsuz ve kana susamış... Başka hiçbir hayvan bu yağmacılar kadar canavarlaştırılıp lanetlenmemiş. Yine de haksızlık etmemek gerekiyor; piranhalar bizim bildiğimiz gibi değiller.
Kurbanının hiç şansı yoktu... Hayvanat bahçesinde piranhalar için ayrılan havuzda saniyelik bir karmaşa yaşandı. Alabalık havuza atılır atılmaz* katil balıklar üstüne çullandılar. İçlerinden biri* kaçmakta olan balığın sırtından ceviz büyüklüğünde bir parça kopardı. İşte sinyal gelmişti. Avlanma güdüsü ve karın doyurma hırsının yarattığı kamçılayıcı etkiyle* ilk gruptan altı piranha daha saldırıp balığın her yerinden et parçaları kopardılar. Karın bölgesi yırtılmıştı* ama yaşam savaşı veren alabalık* içgüdüsel olarak son bir hamle yapmış ve ellerinden kurtulmuştu. Aynı anda 20 üyelik ikinci bir piranha sürüsünün saldırısına uğradı. Küçük et ve bağırsak parçaları* yeni piranhaları da içine çeken bulanık bir buluta dönüştü. Yağmacıların sanki hırstan gözleri dönmüştü. Biraz sonra kurbandan geriye hiçbir şey kalmamıştı. Suyun içindeki sesler dindi* piranhalar yavaş yavaş sakinleşti.
Piranhalar hakkında kendilerine ulaşan ilk haberler* Avrupalıların kanını dondurmuştu. 1553'te İspanyol istilacı Francisco Pizarro'nun Amazon havzasında yaptığı yağmalama seferine eşlik eden bir papaz* "Kurşun ve saçmayla yaralanan Kızılderililer* çığlık çığlığa kanodan nehre düşüyorlardı. Düştükleri noktada* nehirdeki canavar piranhalar tarafından parçalanarak bir-iki dakika içinde iskelete dönüştürüldüler" diye anlatmıştı* Öyle görünüyor ki* din adamını* yırtıcı balıkların vahşeti* silahlı Hıristiyanların Kızılderililere uyguladığı vahşetten daha çok etkilemişti.
Üstü kaşınmış küçücük bir sivrisinek ısırığı bile* testere dişli hayvanın ilgisini sıcak kanlı avlara çekmek için yeterli. "Yıkanmak için nehrin ılık suyuna girmiştim ki* çıplak olarak sudan fırlayıp kendimi nehrin kıyısına zor attım: Sivrisinek ısırdığı için kaşıdığım yerden bacağımı bir piranhanın ısırdığını fark etmiştim" diyor* 30 Mart 1859'da Guyana’da bu olayı yaşayan Alman araştırmacı Carl Ferdinand Appun.
Kurbanının hiç şansı yoktu... Hayvanat bahçesinde piranhalar için ayrılan havuzda saniyelik bir karmaşa yaşandı. Alabalık havuza atılır atılmaz* katil balıklar üstüne çullandılar. İçlerinden biri* kaçmakta olan balığın sırtından ceviz büyüklüğünde bir parça kopardı. İşte sinyal gelmişti. Avlanma güdüsü ve karın doyurma hırsının yarattığı kamçılayıcı etkiyle* ilk gruptan altı piranha daha saldırıp balığın her yerinden et parçaları kopardılar. Karın bölgesi yırtılmıştı* ama yaşam savaşı veren alabalık* içgüdüsel olarak son bir hamle yapmış ve ellerinden kurtulmuştu. Aynı anda 20 üyelik ikinci bir piranha sürüsünün saldırısına uğradı. Küçük et ve bağırsak parçaları* yeni piranhaları da içine çeken bulanık bir buluta dönüştü. Yağmacıların sanki hırstan gözleri dönmüştü. Biraz sonra kurbandan geriye hiçbir şey kalmamıştı. Suyun içindeki sesler dindi* piranhalar yavaş yavaş sakinleşti.
Piranhalar hakkında kendilerine ulaşan ilk haberler* Avrupalıların kanını dondurmuştu. 1553'te İspanyol istilacı Francisco Pizarro'nun Amazon havzasında yaptığı yağmalama seferine eşlik eden bir papaz* "Kurşun ve saçmayla yaralanan Kızılderililer* çığlık çığlığa kanodan nehre düşüyorlardı. Düştükleri noktada* nehirdeki canavar piranhalar tarafından parçalanarak bir-iki dakika içinde iskelete dönüştürüldüler" diye anlatmıştı* Öyle görünüyor ki* din adamını* yırtıcı balıkların vahşeti* silahlı Hıristiyanların Kızılderililere uyguladığı vahşetten daha çok etkilemişti.
Üstü kaşınmış küçücük bir sivrisinek ısırığı bile* testere dişli hayvanın ilgisini sıcak kanlı avlara çekmek için yeterli. "Yıkanmak için nehrin ılık suyuna girmiştim ki* çıplak olarak sudan fırlayıp kendimi nehrin kıyısına zor attım: Sivrisinek ısırdığı için kaşıdığım yerden bacağımı bir piranhanın ısırdığını fark etmiştim" diyor* 30 Mart 1859'da Guyana’da bu olayı yaşayan Alman araştırmacı Carl Ferdinand Appun.
