Bayan Taruz
Bayan Üye
Kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının
belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize
kim sevmezdi çiçekleri filan
“ben sevmezdim” dedim “yalan” dedi
bunu palyaço söyledi
palyaço söyledi ben yazdım
yazdım yazmasam ağlayacaktım
Türkiye’de malesef palyaço kavramı hiç bir zaman öğrenilememiş bazı kesimler tarafından insanlarda farklı bir izlenim bıraktırılmıştır.
bu nedenle çoğu ergen için alay konusu çocuklara ise komik olduğu kadar korkunç kılınmışlardır.
Stephen King’e ait “o isimli kitap palyaçoların eğlendiren veya güldüren insanlar yerine korkunç birer yaratık oldukları anlatılıp “İt” isimli sinema filmine uyarlanmıştır.
Nobel ödüllü alman yazar Henrich Böll`ün bir romanı var: bir palyaçonun hayatını anlatan romanın kahramanı ailesine palyaço olmak istediğini söylediğinde neden daha saygın bir mesleği tercih etmediği` sorusuyla karşılaşır. Palyaço üzerindeki ilenç aslında yeni değil. Bize gerçek yüzümüzü gösteren palyaçolar istenmeyen adam ilan edilip çoğu zaman dışlanmışlardır. romanındaki kahramanın en yakın çevresinden gördüğü bu tepki de aslında bu türden bir anlayışın yansımasıdır.
Aslında gülen yüzü ile alıştığımız palyaçoların hüznüyle yüzleşmek korkutur belkide insanı. Palyaço hüznünün çıkış noktası..
Osmanlı sarayındapadişaha doğruyu söyleyen tek kişi olmaları gülüncün bağışlatıcılığına sığınıp en çıplak gerçekleri haykırmalarıdır.
doğrular her yerde söylenmez gerçeğinin nasibini hayatları ile ödedikleri içindir hüzünleri daha çok.
Çocukluğumun palyançoları..
şimdilerin ise palyaçoları beni hiç bir zaman güldüremedikleri gibi benim için alay konusu olmamışlardır.
en soytarısının maskesi altında bile yağmur yapışmış gözlerinden çiçekler açtıran insanlar arıyorum.
böyle düşünüyor olmamın en büyük sebebide belkide bu olmalı.. sözü tekrar Turgut Uyar’a bırakıyorum.
kim sevmezdi ki kuş ötüşlerini filan
“ben sevmezdim” dedim “yalan”
dedi
bunu palyaço söyledi
palyaço söyledi ben yazdım
yazmasam alçak olacaktım
hem ben roman da yazdım biraz
bazen diyorum ki palyaço
sen olmasan ben ne yaparım
alçakça eksilirim belki biraz
her yağmur yağışında yerindi dibine girerim
hiçbir kadının kasıklarını öpemem belki
ya da unuturum sonradan öğrendiklerimi
-
Bir gün palyaçoluk yapan bir baba ayna karşısına geçer ve dayanamaz ağlamaya başlar. bunu gören küçük çocuğu dayanamaz babası ile ağlamaya başlar. ağlamasını bitiren baba görür ki çocuk halen ağlıyordur.. Çocuğa sorar aynaya bakan benim sen neden ağlıyorsun? çocuk cevaplar : çünkü ben senin yüzünü her gün görüyorum.
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının
belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize
kim sevmezdi çiçekleri filan
“ben sevmezdim” dedim “yalan” dedi
bunu palyaço söyledi
palyaço söyledi ben yazdım
yazdım yazmasam ağlayacaktım
Türkiye’de malesef palyaço kavramı hiç bir zaman öğrenilememiş bazı kesimler tarafından insanlarda farklı bir izlenim bıraktırılmıştır.
bu nedenle çoğu ergen için alay konusu çocuklara ise komik olduğu kadar korkunç kılınmışlardır.
Stephen King’e ait “o isimli kitap palyaçoların eğlendiren veya güldüren insanlar yerine korkunç birer yaratık oldukları anlatılıp “İt” isimli sinema filmine uyarlanmıştır.
Nobel ödüllü alman yazar Henrich Böll`ün bir romanı var: bir palyaçonun hayatını anlatan romanın kahramanı ailesine palyaço olmak istediğini söylediğinde neden daha saygın bir mesleği tercih etmediği` sorusuyla karşılaşır. Palyaço üzerindeki ilenç aslında yeni değil. Bize gerçek yüzümüzü gösteren palyaçolar istenmeyen adam ilan edilip çoğu zaman dışlanmışlardır. romanındaki kahramanın en yakın çevresinden gördüğü bu tepki de aslında bu türden bir anlayışın yansımasıdır.
Aslında gülen yüzü ile alıştığımız palyaçoların hüznüyle yüzleşmek korkutur belkide insanı. Palyaço hüznünün çıkış noktası..
Osmanlı sarayındapadişaha doğruyu söyleyen tek kişi olmaları gülüncün bağışlatıcılığına sığınıp en çıplak gerçekleri haykırmalarıdır.
doğrular her yerde söylenmez gerçeğinin nasibini hayatları ile ödedikleri içindir hüzünleri daha çok.
Çocukluğumun palyançoları..
şimdilerin ise palyaçoları beni hiç bir zaman güldüremedikleri gibi benim için alay konusu olmamışlardır.
en soytarısının maskesi altında bile yağmur yapışmış gözlerinden çiçekler açtıran insanlar arıyorum.
böyle düşünüyor olmamın en büyük sebebide belkide bu olmalı.. sözü tekrar Turgut Uyar’a bırakıyorum.
kim sevmezdi ki kuş ötüşlerini filan
“ben sevmezdim” dedim “yalan”
dedi
bunu palyaço söyledi
palyaço söyledi ben yazdım
yazmasam alçak olacaktım
hem ben roman da yazdım biraz
bazen diyorum ki palyaço
sen olmasan ben ne yaparım
alçakça eksilirim belki biraz
her yağmur yağışında yerindi dibine girerim
hiçbir kadının kasıklarını öpemem belki
ya da unuturum sonradan öğrendiklerimi
-
Bir gün palyaçoluk yapan bir baba ayna karşısına geçer ve dayanamaz ağlamaya başlar. bunu gören küçük çocuğu dayanamaz babası ile ağlamaya başlar. ağlamasını bitiren baba görür ki çocuk halen ağlıyordur.. Çocuğa sorar aynaya bakan benim sen neden ağlıyorsun? çocuk cevaplar : çünkü ben senin yüzünü her gün görüyorum.
