Pablo Neruda - İnsan ve Toprak Birleşir

Araukanya, dalgalanan meşe dalı,

ey acımasız memleket, esmer sevgili,
sen yalnızlığın yağmur yüklü
ülkesi:
sadece mineral boğazdın sen,
kömürden eller, yumrukların

alışmış kayaları parçalamaya;
Anayurt, sen katılığın barışıydın,
ve
omuzların isyandı senin,
çiy'den görünüş, yatıştırılamaz rüzgâr.


Benim Araukanya'lı atalarım taşımadı
ışıklı tüyden miğferleri,

gelinlik bitkilerde soluklanmadılar,
altın'ı eğirmediler papaz için,

taş ve ağaçtı onlar,
fırtınanın kırbaçladığı kayalık uçurumun kökleri,

mızrağa benzeyen yapraklardı onlar,
savaşçı metalden yapılmış kafalar.

Atalar, nerdeyse irkilmediniz
dörtnal seslerinden, ve dağların
şakaklarına
henüz varmamıştı
Araukanya şimşeği.
Taştan gölgeye
dönüştü atalar,

Ormanla birlikte kaynaştı, doğanın
karanlığıyla
birlikte, buzun şimşeği oldular,
toprak ve akdikenden bir katılık oldular,

ve böylelikle beklediler yılmaz
yalnızlığın dibinde:
kızıl bir
ağaçtı biri gözlemede,
başka biri dinledi sağır bir metal gibi,
bir
başkası bir rüzgâr çarpmasıydı ve delip geçen sesti,
patikanın renklerine
sahipti başka biri.

Anayurt, kardan gemi,
dayanıklı yaprak,
orda
doğdun işte, senin insanın
topraktan bayrağını istediğinde,
toprak ve
hava ve taş ve yağmur,
yaprak, kök, koku ve uluma
sardığında oğulu
kundağa bir poncho gibi,
sevdi ve korudu onu.
İşte böyle doğdu ortak
anayurt:
kavgadan önceki birlik.