Renkli bir ibrişimden veya uygun bir iplikten iğne ile genellikle çiçek ve yaprak şeklinde yapılan işlemeler. İlk
peygamber ve ilk insan Âdem aleyhisselâmdan beri insanlar örgü örmesini biliyorlardı. Yapılan târihî
araştırmalar netîcesinde M.Ö. 2000 yıllarının örgü örneklerine âit bilgiler elde edilmiştir. İğne ile yapılan
örgülerin Orta Asyadan Anadolu yoluyla Avrupaya yayıldığı tahmin edilmektedir. On ikinci yüzyılda
Balkanlara, oradan da İtalya yoluyla bütün Avrupaya yayılmıştır. Tığ ile yapılan örgüleriyse,
İspanyada kurulan Endülüs Emevîleri öğreterek yaygın hâle gelmesine sebep olmuşlardır.
Oya dantelden farklıdır. Oya yapma, çiçekle örgü sanatının birleşmesinden doğmuştur. Dünyâ
dillerinde bulunmayan oya kelimesi, bu işin Türklere âit bir sanat olduğunu gösterir. Kadın ve kızların iç
dünyâlarının zerâfetini ifâde eden göz nûru oyalar, günümüzde Türk el sanatlarından biri olarak
önemini muhâfaza etmektedir. Köy ve kasabalarımızda genç kız ve kadınlarımız bu ince zevkin güzel
örneklerini vermeye devâm etmektedirler.
İğne oyasında kullanılan teknikler yöreden yöreye farklılık gösterir. İpekten yapılan iğne oyası ince
işçilik gerektirir. Küçük iğnelerle, iplikler düğümlenerek yapılan bu türden oyalarda motiflerin dik
durmasını sağlamak için gerekli yerlerine saç, at kılı veya ince tel katılır. Oya bittikten sonra da kitre,
zamk veya yumurta akı sürülerek sertleştirilir. İpek ve pamuk ipliğinin kullanıldığı tığ oyası, tığla zincir
çekilerek yapılır. Mekik oyasının malzemesi tığ oyasının aynısıdır. Belli uzunlukta bir ipliğe işlenmek
istenen motifin biçimi verilir ve mekikteki iplik halkalanarak örülür. Firkete oyası pamuk ipliğinden
yapılır. Bir firketenin iki koluna geçirilen iplikler ortada tığı ile işlenir. Firkete enindeki bu oyanın bir
kenarına tırtıl, boncuk veya pul geçirilir. Koza oyasının malzemesi koza ve ipektir. Oyanın bir parçası
ipekle örüldükten sonra kozalardan yapılmış motifler eklenir. Yün oyasında ise yünden yapılmış
motifler iğne veya tığla işlenmiş parçaya dikilir. Yine istenen biçimi vermek için bir zamk kitre veya
yapıştırıcı bir sıvı ile ıslatılarak parmakla bastırılır. Mum oyasında ise motifin sertliği mumla sağlanır.
Boncuk oyasında boncuk hattâ inci kullanılır. Atkılı ve çizgili bir teknikle yapılan oyalara dokuma
oyası denir.
Oyalarda maydanoz, dut, zeytin gibi yaprak; karanfil, menekşe, mine, papatya gibi çiçek; söğüt, kavak,
çınar selvi gibi ağaç; çilek, dut, iğde portakal gibi meyve; biber, bamya enginar gibi sebze motifleri çok
görülür. Dağ, tepe, kaya gibi manzara ayrıntıları, câmi kapısı, köprü, kubbe, pencere, köşk parmaklık
gibi mîmârî ayrıntılar, kelebek, kuş, arı, tavşan, kirpi, solucan, geyik, yılan gibi hayvan ve çeşitli insan
figürlerinin kullanıldığı da görülür.
peygamber ve ilk insan Âdem aleyhisselâmdan beri insanlar örgü örmesini biliyorlardı. Yapılan târihî
araştırmalar netîcesinde M.Ö. 2000 yıllarının örgü örneklerine âit bilgiler elde edilmiştir. İğne ile yapılan
örgülerin Orta Asyadan Anadolu yoluyla Avrupaya yayıldığı tahmin edilmektedir. On ikinci yüzyılda
Balkanlara, oradan da İtalya yoluyla bütün Avrupaya yayılmıştır. Tığ ile yapılan örgüleriyse,
İspanyada kurulan Endülüs Emevîleri öğreterek yaygın hâle gelmesine sebep olmuşlardır.
Oya dantelden farklıdır. Oya yapma, çiçekle örgü sanatının birleşmesinden doğmuştur. Dünyâ
dillerinde bulunmayan oya kelimesi, bu işin Türklere âit bir sanat olduğunu gösterir. Kadın ve kızların iç
dünyâlarının zerâfetini ifâde eden göz nûru oyalar, günümüzde Türk el sanatlarından biri olarak
önemini muhâfaza etmektedir. Köy ve kasabalarımızda genç kız ve kadınlarımız bu ince zevkin güzel
örneklerini vermeye devâm etmektedirler.
İğne oyasında kullanılan teknikler yöreden yöreye farklılık gösterir. İpekten yapılan iğne oyası ince
işçilik gerektirir. Küçük iğnelerle, iplikler düğümlenerek yapılan bu türden oyalarda motiflerin dik
durmasını sağlamak için gerekli yerlerine saç, at kılı veya ince tel katılır. Oya bittikten sonra da kitre,
zamk veya yumurta akı sürülerek sertleştirilir. İpek ve pamuk ipliğinin kullanıldığı tığ oyası, tığla zincir
çekilerek yapılır. Mekik oyasının malzemesi tığ oyasının aynısıdır. Belli uzunlukta bir ipliğe işlenmek
istenen motifin biçimi verilir ve mekikteki iplik halkalanarak örülür. Firkete oyası pamuk ipliğinden
yapılır. Bir firketenin iki koluna geçirilen iplikler ortada tığı ile işlenir. Firkete enindeki bu oyanın bir
kenarına tırtıl, boncuk veya pul geçirilir. Koza oyasının malzemesi koza ve ipektir. Oyanın bir parçası
ipekle örüldükten sonra kozalardan yapılmış motifler eklenir. Yün oyasında ise yünden yapılmış
motifler iğne veya tığla işlenmiş parçaya dikilir. Yine istenen biçimi vermek için bir zamk kitre veya
yapıştırıcı bir sıvı ile ıslatılarak parmakla bastırılır. Mum oyasında ise motifin sertliği mumla sağlanır.
Boncuk oyasında boncuk hattâ inci kullanılır. Atkılı ve çizgili bir teknikle yapılan oyalara dokuma
oyası denir.
Oyalarda maydanoz, dut, zeytin gibi yaprak; karanfil, menekşe, mine, papatya gibi çiçek; söğüt, kavak,
çınar selvi gibi ağaç; çilek, dut, iğde portakal gibi meyve; biber, bamya enginar gibi sebze motifleri çok
görülür. Dağ, tepe, kaya gibi manzara ayrıntıları, câmi kapısı, köprü, kubbe, pencere, köşk parmaklık
gibi mîmârî ayrıntılar, kelebek, kuş, arı, tavşan, kirpi, solucan, geyik, yılan gibi hayvan ve çeşitli insan
figürlerinin kullanıldığı da görülür.