Meşe ağacına insanların ruhani bir değer vermesi çok eskile-
re dayanır. Ağacın yüksekliği ve sağlamlığı nedeni ile bazı güçlere sahip
olduğuna inanılıyordu. Tahtaya vurma inancı dünyanın apayrı iki yerinde
birbirinden bağımsız olarak gelişti. Önce milattan önce 2000'li yıllarda
Kuzey Amerika yerlilerinde, sonra da Ege'de Helen uygarlığında.
Her iki kültür de meşe ağacına çok sık yıldırım düştüğünü gözlemlemişti.
Amerika yerlileri meşenin, Tanrının yıldırımla yeryüzüne inip üzerinde
oturduğu yer olduğuna, Helenler ise Yıldırım Tanrısı olduğuna inanmışlardı.
Kuzey Amerika yerlileri bu batıl inancı bir adım daha ileri götürdüler. Bu
ağacın köküne vurarak, ileride başlarına gelebilecek tehlikelere ve
şansızlıklara karşı Tanrı ile temasa geçtiklerine inanıyorlar ve ondan
kendilerini korumasını istiyorlardı.
Ortaçağda ise Hıristiyan din adamları bu inancı kendi devirlerine taşıdılar.
Onlara göre bu inanışın temelinde Hz. İsa'nın tahta bir çarmıhta öldürülmesi
yatıyordu. Hatta Avrupa'nın her katedralinde orijinal tahta haçın küçük bir
parçasının bulunduğuna inanılıyordu. Bu tahtaya vurmak ise "Tanrım dua ve
isteklerimi gerçekleştir" anlamına geliyordu.
Bu arada diğer kültürlerde inanıştaki tahta aynı kaldı ama cinsi biraz
değişti. Amerika yerlileri ve Helen medeniyetinin ağacı meşe iken,
Mısırlılar incir ağacını, Almanlar dişbudağı tercih ettiler. Hollandalılar
ise ağacın cinsine önem vermediler. Boyasız ve cilasız olması onlar için
yeterliydi.
Amerikalıların tahtaya vurma inancının kökeni ne gariptir ki Amerikan
yerlilerine dayanmıyor. Romalılar devrinde Avrupa'da iyice yaygınlaşan eski
Helen inancının bir parçası olarak Amerikalılar tahtaya vuruyorlar.
Başımıza gelebilecek kötü şeyleri savuşturmak için tahtaya vurma inancı hala
devam ediyor ama uygulama alanı çok daraldı. Her taraf plastik ve laminat
dolu. Si/ en iyisi yanınızda daima bir küçük tahta parçası bulundurun. Meşe
ağacından olursa daha da iyi olur!
re dayanır. Ağacın yüksekliği ve sağlamlığı nedeni ile bazı güçlere sahip
olduğuna inanılıyordu. Tahtaya vurma inancı dünyanın apayrı iki yerinde
birbirinden bağımsız olarak gelişti. Önce milattan önce 2000'li yıllarda
Kuzey Amerika yerlilerinde, sonra da Ege'de Helen uygarlığında.
Her iki kültür de meşe ağacına çok sık yıldırım düştüğünü gözlemlemişti.
Amerika yerlileri meşenin, Tanrının yıldırımla yeryüzüne inip üzerinde
oturduğu yer olduğuna, Helenler ise Yıldırım Tanrısı olduğuna inanmışlardı.
Kuzey Amerika yerlileri bu batıl inancı bir adım daha ileri götürdüler. Bu
ağacın köküne vurarak, ileride başlarına gelebilecek tehlikelere ve
şansızlıklara karşı Tanrı ile temasa geçtiklerine inanıyorlar ve ondan
kendilerini korumasını istiyorlardı.
Ortaçağda ise Hıristiyan din adamları bu inancı kendi devirlerine taşıdılar.
Onlara göre bu inanışın temelinde Hz. İsa'nın tahta bir çarmıhta öldürülmesi
yatıyordu. Hatta Avrupa'nın her katedralinde orijinal tahta haçın küçük bir
parçasının bulunduğuna inanılıyordu. Bu tahtaya vurmak ise "Tanrım dua ve
isteklerimi gerçekleştir" anlamına geliyordu.
Bu arada diğer kültürlerde inanıştaki tahta aynı kaldı ama cinsi biraz
değişti. Amerika yerlileri ve Helen medeniyetinin ağacı meşe iken,
Mısırlılar incir ağacını, Almanlar dişbudağı tercih ettiler. Hollandalılar
ise ağacın cinsine önem vermediler. Boyasız ve cilasız olması onlar için
yeterliydi.
Amerikalıların tahtaya vurma inancının kökeni ne gariptir ki Amerikan
yerlilerine dayanmıyor. Romalılar devrinde Avrupa'da iyice yaygınlaşan eski
Helen inancının bir parçası olarak Amerikalılar tahtaya vuruyorlar.
Başımıza gelebilecek kötü şeyleri savuşturmak için tahtaya vurma inancı hala
devam ediyor ama uygulama alanı çok daraldı. Her taraf plastik ve laminat
dolu. Si/ en iyisi yanınızda daima bir küçük tahta parçası bulundurun. Meşe
ağacından olursa daha da iyi olur!