Varsayalım ki senin dünyan yüz kişiden oluşuyor ve bu yüz kişinin hepsi seviyor seni. O halde sen yüksek ihtimalle karaktersiz, korkak ve çıkarcı bir adamsın. Çünkü bu yüz kişinin içinde adiler, üçkâğıtçılar, yalancılar da var ve onlar da seviyor seni. Ama yüz kişiden seven olmazsa da öfkeli, şirret, anlayışsız kaba bir adamsın demektir; çünkü bu yüz kişinin içinde iyiler de var. O zaman yüzde ellisi severse ideal olduğunu söyleyeceğimi düşünüyorsun. Yanılıyorsun ama, bir topluluk da iyiler her zaman azdır. Bu sebepten sevenin az sevmeyenin çok olmalı; fakat dikkat etmen gereken bir nokta var: Kötüler de aynı durumdadır ve onlar da kötü olduklarını düşünmezler hiç. Peki, nasıl anlayacaksın iyi olduğunu? Kötülerin dostu yoktur; yalnızca menfaat ortaklığı vardır. Oysa iyilerde dostluk ön plandadır. Ve hayatta fazla değil bir ya da iki tane diğerlerinden ayrılan dostun mutlaka olsun. Şimdi düşün, seni bütün aptallıklarınla, huysuzluklarınla, dolaplarınla ve hatta iğrençliklerinle sevecek bir kişi bile var mı? Bakalım bu kadar değerli misin?