Yüreğimde vukuat var! Faili meçhul cinayetler işleniyor ardı ardına! Duygularım can kırıklarıyla yara bere içinde durmadan yağmalanıyor. Dürüstlüğü sırtından vuruyor şarjördeki ihanet kurşunları. Yalanlar ortada hesapsızca dolanıp, doğrulara meydan okuyor. Gökyüzünde yağmur yüklü bulutlar sırayla kurşuna diziliyor. Güneş gök kuşağının kollarında son nefesini vermekte… Eli kolu bağlanmış sevda çiçeğim, kurumuş toprakta ölmek için sırasını bekliyor…
Darağacına asmışlar türkülerimi şiirlerimi, mısralarım can çekişiyor. Aşk dolu sevda dolu yüreğim ayaklar altında ezilmiş, kan revan içinde yerlerde sürünüyor. Barut kokusu karışmış bahçemin gül kokusuna… Güllerimin benzi solmuş, yediverenlerimin başında bülbüller figan ediyor. Katletmişler pembe düşlerimi siyahî renkli kâbuslar. Yer altındaki hücrelerde zincire vurulmuş, isyan eden vicdanlar. Uçurtması yırtılmış, salıncağı kırılmış yüreğimdeki çocuk, gözyaşları içinde ağlıyor…
Acılar içinde kıvranıyor anılarım. Ellerine kan bulaşmış ‘keşke’ler, anılarımı acımasızca sorguluyor. Çığlıklar yükseliyor yüreğimden toz duman içinde… Feryatlar yükseliyor!
Her çığlık acılara dolanıp arada bir sarsılıp tökezliyor.
Yüreğimde kanlı bir isyan var! "Bu isyanı durduracak bir mucize" diye haykırıyorum. Son haykırışlarım bunlar, son çığlıklarım. Korkuyorum! Bu çatışmanın içinde tükeneceğim ve tüm güzel duygularımı kaybedeceğim…
İşte tam o anda, son umutlarım tükeniyor derken, bir anda mucizeye tesadüfleri siper edip giriverdin yüreğime! Duygularımı yağmalanmaktan kurtardın ilk önce… İhaneti öldürüp yalanları kovdun. Kurşuna dizilen bulutların önüne siper oldun. Güneşe can verdin, gök kuşağı yeniden renklerine kavuştu. Yağmur bulutları yağdı gönül toprağıma, kurtuldu sevda çiçeklerim.
Darağacından indirdiğin türküler, şiirlerime tekrar ilham oldu. Yağmurdan sonra toprak kokusuna karıştı yedi veren güllerimin kokusu… Bülbül artık en güzel aşk şarkılarını güller için söylüyor. En keskin bıçağınla öldürdün siyahî renkli kâbusları ve geceleri uykularımın içine pembe renkli rüyalar doldu yeniden. İsyan eden vicdanları gün ışığına çıkartıp azad ettin. En güzel uçurtmayı rengârenk hayallerle yeniden yaptın. Onardığın salıncağın üzerinde mutlulukla gülümsüyordu içimdeki çocuk. Onu da en çok sen şımarttın.
Faili meçhul cinayetlerin sorumlularını yargılanmak üzere yüce divana gönderdim. Tüm hasarlarımı tespit edip dilekçeme ekledim.
Çığlıklar sustu içimde, feryatlar dindi… İsyanlardan kurtulan yüreğim şimdi yorgun ama huzurlu, göğsümde dinleniyor.
Tam zamanıydı gelmelerinin tam zamanıydı inan! Gücümün tükendiği umutlarımın bittiği noktada, ancak bir mucize karanlığı yırtarak aydınlığa çıkartacaktı beni, biliyordum. İnanıyordum, yüreğimdeki çığlıkları bir yerden bir şekilde duyacaktı birileri.
Zamanında yetişemezsen, geldiğinde karanlıklara yenilmiş yüreğimde can bulamazsan diye korkuyordum. Yetiştin! Artık sen varsın ve korkularımı karanlıkların içinde bıraktım. Sen bana gönderilmiş bir mucizesin…
Taht kurdum yaralı yüreğimin en güzel köşesine senin için… Gönül çiçeklerim sardı etrafını. Yediveren güllerim senin için açacak artık, kokusunu çekeceksin hergün içine. Türkülerim dolanacak diline, şiirlerimdeki mısralarda gezeceksin gönlünce…
Mucize olarak girdin ansızın yüreğime… Sahi sende inanırmısın mucizelere?
Darağacına asmışlar türkülerimi şiirlerimi, mısralarım can çekişiyor. Aşk dolu sevda dolu yüreğim ayaklar altında ezilmiş, kan revan içinde yerlerde sürünüyor. Barut kokusu karışmış bahçemin gül kokusuna… Güllerimin benzi solmuş, yediverenlerimin başında bülbüller figan ediyor. Katletmişler pembe düşlerimi siyahî renkli kâbuslar. Yer altındaki hücrelerde zincire vurulmuş, isyan eden vicdanlar. Uçurtması yırtılmış, salıncağı kırılmış yüreğimdeki çocuk, gözyaşları içinde ağlıyor…
Acılar içinde kıvranıyor anılarım. Ellerine kan bulaşmış ‘keşke’ler, anılarımı acımasızca sorguluyor. Çığlıklar yükseliyor yüreğimden toz duman içinde… Feryatlar yükseliyor!
Her çığlık acılara dolanıp arada bir sarsılıp tökezliyor.
Yüreğimde kanlı bir isyan var! "Bu isyanı durduracak bir mucize" diye haykırıyorum. Son haykırışlarım bunlar, son çığlıklarım. Korkuyorum! Bu çatışmanın içinde tükeneceğim ve tüm güzel duygularımı kaybedeceğim…
İşte tam o anda, son umutlarım tükeniyor derken, bir anda mucizeye tesadüfleri siper edip giriverdin yüreğime! Duygularımı yağmalanmaktan kurtardın ilk önce… İhaneti öldürüp yalanları kovdun. Kurşuna dizilen bulutların önüne siper oldun. Güneşe can verdin, gök kuşağı yeniden renklerine kavuştu. Yağmur bulutları yağdı gönül toprağıma, kurtuldu sevda çiçeklerim.
Darağacından indirdiğin türküler, şiirlerime tekrar ilham oldu. Yağmurdan sonra toprak kokusuna karıştı yedi veren güllerimin kokusu… Bülbül artık en güzel aşk şarkılarını güller için söylüyor. En keskin bıçağınla öldürdün siyahî renkli kâbusları ve geceleri uykularımın içine pembe renkli rüyalar doldu yeniden. İsyan eden vicdanları gün ışığına çıkartıp azad ettin. En güzel uçurtmayı rengârenk hayallerle yeniden yaptın. Onardığın salıncağın üzerinde mutlulukla gülümsüyordu içimdeki çocuk. Onu da en çok sen şımarttın.
Faili meçhul cinayetlerin sorumlularını yargılanmak üzere yüce divana gönderdim. Tüm hasarlarımı tespit edip dilekçeme ekledim.
Çığlıklar sustu içimde, feryatlar dindi… İsyanlardan kurtulan yüreğim şimdi yorgun ama huzurlu, göğsümde dinleniyor.
Tam zamanıydı gelmelerinin tam zamanıydı inan! Gücümün tükendiği umutlarımın bittiği noktada, ancak bir mucize karanlığı yırtarak aydınlığa çıkartacaktı beni, biliyordum. İnanıyordum, yüreğimdeki çığlıkları bir yerden bir şekilde duyacaktı birileri.
Zamanında yetişemezsen, geldiğinde karanlıklara yenilmiş yüreğimde can bulamazsan diye korkuyordum. Yetiştin! Artık sen varsın ve korkularımı karanlıkların içinde bıraktım. Sen bana gönderilmiş bir mucizesin…
Taht kurdum yaralı yüreğimin en güzel köşesine senin için… Gönül çiçeklerim sardı etrafını. Yediveren güllerim senin için açacak artık, kokusunu çekeceksin hergün içine. Türkülerim dolanacak diline, şiirlerimdeki mısralarda gezeceksin gönlünce…
Mucize olarak girdin ansızın yüreğime… Sahi sende inanırmısın mucizelere?
