Beyaz şehrin akşmından geceye doğru
Her şeyden vazgeçmenin arifesinde
Vazgeçilmişliğin ertesinde
Bir pencerenin altında dikilip kaldığında
Soğuk hançer gibi sokulur bağrına.
Uğultu sarar geceyi toprak kımıldar; dal kımıldar damar kımıldar…
Beklersin
Pencereden bir hayal gibi gözüksün.
Bir peri gibi görünüp kaybolsun perdelerde.
Soğuk zannetsin. İçi titresin senin gibi.
Üşürsün…
Üşüdüğünden ateşin haberi yoktur…
Vicdanı da yoktur aşkın…
Kendinden başka yar kabul etmez
Şehirden çıkamazsın geceden de
Ama bir kalpten çıkarılmışsındır ansızın.
Sus diye başlıyor artık adın. İsimlerin bile yok.
Hiç yaşanmamış gibi
Bir varmış bir yokmuş gibi
Her şey’in hiçbir şey’e eşdeğer
Metruk bir han gibisin.
İzaha lüzum kalmaz musibet en iyi öğretmendir.
Kendini bildirir uyandırır uykusuz gecelerinden
Ve bir gece gönül tüm suretleri çıkarır hevesinden
Asla rûcu eder.
Sokağın bittiği yerde gecenin bittiği yerde
Belki de ömrün bittiği yerde
Bir mescit seni bekler…
Avlusunda bir çınar dalları beyaz.
Avlusunda bir adam saçları beyaz.
Tüm mecburiyetlerinden sıyrılır.
Ellerini açar göğe:
Elif lam mim
Allah her şeye yeter.
Kazandığı kaybettiklerine değmiştir.
Son düzenleme: