' Kontes..
Bayan Üye
Ölüme de Beraber Gideriz
Kim derdi ki bir gün bir hastane odasındayım! ...
Aynada göz göze geldiğimiz kim?
Kim bu saçları beyaz, suratı buruşuk,
avurtları çökmüş, gıdısı sarkmış,
göz kapakları gözlerine inmiş adam?
Kim bu aynaya gelene kadar soluğunu sayan?
Nerde o, iki çocukla harhara gürgüre geçen günler? ! ...
Nerde o, üniforma ile attığın her adımla inlettiğin yerler? ! ...
Nerde o, etrafında pervane olan yarenler? ! ...
Hayat, geçen zamanda bir bir aldı hepsini...
Emeklilikle geliveren yalnızlıkla yaşıyoruz şimdi.
Oğlan da pek arayıp sormuyor, kız öldü öleli...
Akran mı kaldı be mübarek?
Ne yapalım görecekmişiz bu günleri...
Maaşım var çok şükür,
ama harcayacak derman mı kaldı ki? ! ...
Aynaya bakınca düşünüyorum da,
o bedenden bakan benim gözlerim mi?
Seksen beş yıl, sanki bir kahve içimi kadar geçti…
Sahi kaç zaman geçti,
Oğlanı yatılı okula vermek için, emeklilik kararı vereli?
Kaç zaman geçti, bir otele yaz tatiline gideli?
Kaç zaman geçti, özel bir gün için dostlarla
yemekte bir araya geleli?
Kaç zaman geçti, kızı toprağa yerleştireli?
Kaç zaman geçti, alt kattaki komşu selam vereli?
Kaç zaman geçti en son güleli? ! ...
Belki de yalnızlığımız davet etti hastalığımızı...
Belki de yalnızlığımız tüketti bu sabrımızı...
Belki de yalnızlığımız büyüttü seksen beş yaşımızı...
Ekmedik de bitmedi mi?
Yaşama verdiklerimiz yetmedi mi?
Sevinçlerle yetinip, acılarla yitmedik mi? ! ...
Hani nerde
Hani nerde gençken bedelini ödediklerimiz şimdi?
Evet işte bu gün bir hastane odasındayım...
Ve bir başka bölümde yatan hatunumdan haber almaktayım.
Gençliğimi özlemiş olmalıyım,
evde lamba takarken hatunumun üstüne düşüp,
zaten kemik erimesi olan kaburgalarını kırdım...
O odasında, ben burada an be an tanıklarımızı sayıklarken,
en azından o benim için var, ben onun için varım
En büyük duam,
ensemizde nefesini hissettiğimiz,
kolumuza takıp raksettiğimiz
gelişini hayalen resmettiğimiz ölüm
bizi aynı anda alsın inşallah, ayrılmasın ellerimiz...
Biz yalnızlığı beraber üstlenmişiz;
ölüme de beraber gideriz...
Kim derdi ki bir gün bir hastane odasındayım! ...
Aynada göz göze geldiğimiz kim?
Kim bu saçları beyaz, suratı buruşuk,
avurtları çökmüş, gıdısı sarkmış,
göz kapakları gözlerine inmiş adam?
Kim bu aynaya gelene kadar soluğunu sayan?
Nerde o, iki çocukla harhara gürgüre geçen günler? ! ...
Nerde o, üniforma ile attığın her adımla inlettiğin yerler? ! ...
Nerde o, etrafında pervane olan yarenler? ! ...
Hayat, geçen zamanda bir bir aldı hepsini...
Emeklilikle geliveren yalnızlıkla yaşıyoruz şimdi.
Oğlan da pek arayıp sormuyor, kız öldü öleli...
Akran mı kaldı be mübarek?
Ne yapalım görecekmişiz bu günleri...
Maaşım var çok şükür,
ama harcayacak derman mı kaldı ki? ! ...
Aynaya bakınca düşünüyorum da,
o bedenden bakan benim gözlerim mi?
Seksen beş yıl, sanki bir kahve içimi kadar geçti…
Sahi kaç zaman geçti,
Oğlanı yatılı okula vermek için, emeklilik kararı vereli?
Kaç zaman geçti, bir otele yaz tatiline gideli?
Kaç zaman geçti, özel bir gün için dostlarla
yemekte bir araya geleli?
Kaç zaman geçti, kızı toprağa yerleştireli?
Kaç zaman geçti, alt kattaki komşu selam vereli?
Kaç zaman geçti en son güleli? ! ...
Belki de yalnızlığımız davet etti hastalığımızı...
Belki de yalnızlığımız tüketti bu sabrımızı...
Belki de yalnızlığımız büyüttü seksen beş yaşımızı...
Ekmedik de bitmedi mi?
Yaşama verdiklerimiz yetmedi mi?
Sevinçlerle yetinip, acılarla yitmedik mi? ! ...
Hani nerde
Hani nerde gençken bedelini ödediklerimiz şimdi?
Evet işte bu gün bir hastane odasındayım...
Ve bir başka bölümde yatan hatunumdan haber almaktayım.
Gençliğimi özlemiş olmalıyım,
evde lamba takarken hatunumun üstüne düşüp,
zaten kemik erimesi olan kaburgalarını kırdım...
O odasında, ben burada an be an tanıklarımızı sayıklarken,
en azından o benim için var, ben onun için varım
En büyük duam,
ensemizde nefesini hissettiğimiz,
kolumuza takıp raksettiğimiz
gelişini hayalen resmettiğimiz ölüm
bizi aynı anda alsın inşallah, ayrılmasın ellerimiz...
Biz yalnızlığı beraber üstlenmişiz;
ölüme de beraber gideriz...
Meral Demir