Meral Demir -Kurumuş Mürekkep

Kurumuş Mürekkep
Şiirler bağlardın saçlarıma…
Dizelerden kocaman kurdeleler takardın…
Yanaklarıma papatyalar
dudaklarıma dudaklarının resmini yapardın...

Şimdi sessizliğinde
sana hapsedilmiş hecelerle eskiyorum…

Alnımın her santimetre karesinde
derin soluklanışlarla
imgelere olta attığını;
gözlerimin karasını
ateşlenmiş kalemine
iki kişilik,
iki söz etmelik mürekkep yaptığını söylerdin…

Toprağın, ayın ninnisine gebe kaldığı gecelerde
sabah emzirilmeyi bekleyen şiir çocukların sancılarını çekerdim...

Şimdi tuğlaları yıkık yalnızlığımın üzerine 'sen'i yazınca,
'ben' olup sarmalayan bir çaresizliğe dönüşüyorum.

Susuyorummm...

Meral Demir​