Meral Demir - Hancı ve Yolcu

Hancı ve Yolcu
Menekşeye yanaştı minik arıcık
'Yoruldum izin ver konayım birazcık...
Sen konduğum çiçeklere benzemiyorsun
Polenlerinin tadına bakayım azcık.'

Büyüleyici bir çiçekti menekşe
Yalnızlığa alışıktı kendi halince
Ne kelebeğe 'Hoşgeldin' demişti önce
Ne arıya yüz verdi yanına gelince...

Her gün açan minik çiçekleriyle
Sadece güneşe cilve yapardı yaprakları
Pencere kenarında neşeyle söylerdi
Bildiği şarkıları...

Kırların yeşil hasırında
Polenlerini her gelene sunan
Yaprakları ve çiçekleri arasında
Fütursuzca oynaşan kuşların
Konduğu çiçeklere benzemezdi menekşe.

O kendi şarkılarının bestesini
Kendi yapardı kendince
Belki ilk kez tanımıştı arıyı
Denemişti belki de
Söylediği büyülü sözlere alışmayı...

Ancak çevirmedi ona
Çiçeklerindeki ateşin aksi vuran aynayı
Arıcık da usandı;
Bulamaz mıydı bu çiçekten başkasını?
Yeterdi artık uğraşamazdı
Yol uzun ve zaman azdı
Bu ne zamana kadar sürecek bir nazdı?

Yolcuydu ve yolunda olmalıydı
Vızıldayıp kanat çırptı
Ve eskiden olduğu gibi
Tadını bildiği çiçeklerin benzerlerine yollandı...

Menekşe yine güzel ve alımlı
Yolcu gitti...
Hancı nedense artık bitmeyen
Garip bir hüzün içinde
Ağlamaklı.....

Meral Demir​