Meral Demir -Evcilik

Evcilik
Kapıyı tıklayarak başlar misafirlikler...
İlk kez gelenle,
Toprağa henüz düşmüş yabancı bir tohumun,
Filizlenme heyecanını hissedersin.
Ona yaşamının ve kişiliğinin,
En güzel yönlerini gösterirsin.
Bir bebektir bazen kapıyı çalan,
Bazen yeni bir komşu,
Bazen adı henüz konmamış…

Kapıyı tıklayarak başlar misafirlikler...
Pencerenin önündeki saksının toprağı kuruduğunda,
Tekrar geleceğini bildiklerinle,
Güven duyar, serpilir, güzelleşirsin…
Yüreğini açar, sakinleşirsin.
Bazen bir akrabadır kapıyı çalan,
Bazen bir arkadaş,
Bazen adı henüz konmamış...

Kapıyı tıklayarak başlar misafirlikler...
El sallarken dönmeyeceğini bildiklerin,
Ya da son gelişi olduğunu hiç tahmin bile etmediklerin.
Son hasbihal...
Son fotoğraf karesi...
Son kahve...
Ya da adı henüz konmamış...

İster ölüm olsun kapıyı çalan,
İsterse hayata yalnız uçmayı gerektirecek bir ilk,
Yaşarken pek anlayamasak da,
Nasıl olsa kapanmayacak mı kapı?
Bitmeyecek mi
Evcilik oyunlarımızdaki misafirlik? !

Meral Demir​