Meral Demir -Bekleyen Kim?

Bekleyen Kim?
Hani bekler ya sesini işitmeyi
uzaktan birileri…
Hani anlar ya nerde,
ne yaptığını yanındaymışçasına…
Hani güne ilk adımınla başlayan telaşen,
onun da endişesidir ya…
Hani hisseder ya duygularını,
gurbete inat…
Hani tercih eder ya,
bir telefon kadar yakınken özlemeyi…
Rahatsız etme endişesiyle,
hep aranan olmak istemeyi…
Onda bıraktığın küçük hatıralarla,
senmişsin gibi konuşabilmeyi….
Ve rüyalarında belki de seni,
en son gördüğü halinle tasavvur etmeyi….

Hani sende gündelik meşguliyetlerin yatağı,
onda dinginlikse;
Hani hep ertelediğin hal hatır sormalar,
epeyce gecikmişse;
Ve bekleyen dayı ise, amca ise,
eskimeyi hak etmeyen dost ise;
Hala ise, teyze ise,
ilk oyunlarını paylaştığın yeğen, kuzen, can ise;
Dede nine, anne baba var ise;
Çocukluğunu kucaklayan
öğretmenin yaşıyor ise;
Hani hala her şey için
zaman az da olsa var ise;
Gönüldeki rehavete kal gele…
İçindeki sevgilere dil gele…
Sabır bitti, bekleyene göz gele…
Selam, kelam, iyi haber, söz gele…
Hasretlere yol gele, iz gele…
Haydi davran vakitlere az gele…
Varmak için daha bize ne gele? ...
Ölümün beklendiği bir döşek başı…
Bekleyenin yıkandığı musalla taşı…
Fırsat bulamadığın bekleyene
yaptığın ziyareti ağırlayan bir mezar taşı…

Meral Demir​