Melek. .

Sen konuşurken, ben seni dinleyemiyorum ki melek.
Sadece, izliyor ve hayallerime yakından bakıyorum.
Sessiz kalıyorum bazen, aldığım nefes yetmiyor bana.
Umut olmadan, umudunu göremez ya insan,
ben gördüğümde seni,
görmek istediğim her şey karşımda.
Güneş bile daha parlak, yıldızlar senin altında.
Adın ezberlenmesin diye her dilin telaffuzunda,
melek diye sesleniyorum cümlelerimin başındaki sevdama.
Ulaştıkça sesim yakınımdan yakınına,
uzakların göründüğü her güzel manzarayı utandırıyor gözlerin. .
Ve sonunda dönüyorsun işte arkana.
Arkana dönünce aniden,
kaç kez vurulmaktan kurtuluyor gözlerim,
sözlerim kaç kez tutunuyor dilimde,
kaç kez beni döver gibi atıyor sana kalbim, bilemedim. .
Sen, kanatlarına ihtiyacı olmayan,
tatlı yağmurlar ile durulanmış bir meleksin.
Hani çocuklar karşısındakinin ne söylediğini anlamadan güler,
nereye gittiğini bilmese de, ağlar babasının ardından.
Sonra annesi sever de unutur ağlamayı, sonra da büyür gider.
Ve her çocukluğunu hatırlayanın ellerinde kurumuştur bu acı.
Sen her gidişinde yanımdan sev beni.
Sev ki, birlikte durulanalım tatlı su yağmurlarında. . .
​