Gece..
Meğer Ne Kadar Çok Bırakmışsın Bende Kendini..!
Fonda sensizliğe inat senli bir şarkı sözleri duvarlarımda hayalinin gölgeleri. Cama vuran yağmur damlaları eşlik ediyor bu kez ay ve yıldızlar çoktan aldı yerini. Kağıdım kalemime hasret nicedir. Ne beni yazabildim sana son günlerde ne de bende ki seni.
İstanbul soğuğa teslim birkaç gündür. Rüzgar şiddetleniyor ara ara bulutlar yaramaz çocuklar gibi bir orada bir burada. Yakamdan sızıyor içime yokluğunun o soğuk hali içim ürperiyor. Bir atkı bir bere çaredir diyorum ne var ne yok kuşanıyorum.
Sensizlik yüreğe ağır gelir sanırdım ilk günlerde ne kadar safmışım.
Sanki sadece yüreğe gizlemişim seni bir orası acır sanıyorum olmadığın anlarımda.
Ey yâr..!
Adının anlamını bilemezsin kadar. İçinde gizlediğin ne varsa aldım ezbere. Ne zaman düşse gölgeler duvarlarıma başlarım gözlerim kapalı tekrarlamaya. Önce adının geçtiği şarkı sözlerilar dolanır dilime sonra adının baş harflerinden kafiyesiz şiirler karalarım elime geçen kağıda deftere.
Zaman bana baktığın anların toplamını ifade eder sadece.
Ne gün hesaplanır sen varken ne de gece. Varsın isteyenin olsun haftalar aylar yıllar. Çağlar açılıp kapansın birer ikişer ne çıkar. Varlığın en büyük keşif kanımca varsa bir asr-ı saadet o da senin yanında.
Sensizlik tuhaf şey aslında.
Yokluğunda kurulan hayalleri kırılan kalemleri uzayan geceleri bir kenara bıraksak..
Canımın çekilmelerini unutsam mesela yastıktaki çukuru yatağın soğukluğunu.
Eksilirsin zannederdim. Baktığım her yerde gördüğüm şey yokluk olursa gidersin zamanla bitersin sanırdım. Birinin yokluğu varlığının gücü kadar yakarmış insanın canını.
Ne kadar varsan o kadar yakarsın yani.
Meğer ne kadar çok bırakmışsın bende kendini..!
Hayatın herkes için tüm sıradanlığı ile devam etmesini hayretle izliyorum.
İstanbul sanki seni dün gece aldattığım şehir değilmiş gibi karşılıyor sabahında güneşini. Vapurlar martılardalgalar. Hep aynı herşey aynı.
Bir ben yetmiyorum kendime bir ben eksiliyorum .
Giden sensin halbuki biten ben oluyorum.
Ey yâr..!
aşkının en yasak halini topladım satır aralarında. An geldi varlığın yokluğuna yenildi.
Şimdi ipe sapa gelmez hallerdeyim. Dilimde sitem gözümde nem var.
Tenim tenine yangınlarda. Okyanusları boşaltsalar üzerime nafile.
Bilirim en kurak yerlerimde bıraktın izmaritini. Nefes gibi içime çektim senden geleni. Yaktın erittin beni.
Bu gece varlığına oynadım son eli. Ne var ne yoksa koydum masaya hepsini. İster yine erit yine yak beni. Ama bil aklından çıkarma. Okyanus istemem senden gelsin tek bir damla yeter..
..
Gittin gidebileceğini zannettin
Gittin gidersen biter zannnettin
Gittin yokluğun varlığını yener zannettin
Gittin bitmeyeceğini akıl edemedin..
Meğer Ne Kadar Çok Bırakmışsın Bende Kendini..!
Fonda sensizliğe inat senli bir şarkı sözleri duvarlarımda hayalinin gölgeleri. Cama vuran yağmur damlaları eşlik ediyor bu kez ay ve yıldızlar çoktan aldı yerini. Kağıdım kalemime hasret nicedir. Ne beni yazabildim sana son günlerde ne de bende ki seni.
İstanbul soğuğa teslim birkaç gündür. Rüzgar şiddetleniyor ara ara bulutlar yaramaz çocuklar gibi bir orada bir burada. Yakamdan sızıyor içime yokluğunun o soğuk hali içim ürperiyor. Bir atkı bir bere çaredir diyorum ne var ne yok kuşanıyorum.
Sensizlik yüreğe ağır gelir sanırdım ilk günlerde ne kadar safmışım.
Sanki sadece yüreğe gizlemişim seni bir orası acır sanıyorum olmadığın anlarımda.
Ey yâr..!
Adının anlamını bilemezsin kadar. İçinde gizlediğin ne varsa aldım ezbere. Ne zaman düşse gölgeler duvarlarıma başlarım gözlerim kapalı tekrarlamaya. Önce adının geçtiği şarkı sözlerilar dolanır dilime sonra adının baş harflerinden kafiyesiz şiirler karalarım elime geçen kağıda deftere.
Zaman bana baktığın anların toplamını ifade eder sadece.
Ne gün hesaplanır sen varken ne de gece. Varsın isteyenin olsun haftalar aylar yıllar. Çağlar açılıp kapansın birer ikişer ne çıkar. Varlığın en büyük keşif kanımca varsa bir asr-ı saadet o da senin yanında.
Sensizlik tuhaf şey aslında.
Yokluğunda kurulan hayalleri kırılan kalemleri uzayan geceleri bir kenara bıraksak..
Canımın çekilmelerini unutsam mesela yastıktaki çukuru yatağın soğukluğunu.
Eksilirsin zannederdim. Baktığım her yerde gördüğüm şey yokluk olursa gidersin zamanla bitersin sanırdım. Birinin yokluğu varlığının gücü kadar yakarmış insanın canını.
Ne kadar varsan o kadar yakarsın yani.
Meğer ne kadar çok bırakmışsın bende kendini..!
Hayatın herkes için tüm sıradanlığı ile devam etmesini hayretle izliyorum.
İstanbul sanki seni dün gece aldattığım şehir değilmiş gibi karşılıyor sabahında güneşini. Vapurlar martılardalgalar. Hep aynı herşey aynı.
Bir ben yetmiyorum kendime bir ben eksiliyorum .
Giden sensin halbuki biten ben oluyorum.
Ey yâr..!
aşkının en yasak halini topladım satır aralarında. An geldi varlığın yokluğuna yenildi.
Şimdi ipe sapa gelmez hallerdeyim. Dilimde sitem gözümde nem var.
Tenim tenine yangınlarda. Okyanusları boşaltsalar üzerime nafile.
Bilirim en kurak yerlerimde bıraktın izmaritini. Nefes gibi içime çektim senden geleni. Yaktın erittin beni.
Bu gece varlığına oynadım son eli. Ne var ne yoksa koydum masaya hepsini. İster yine erit yine yak beni. Ama bil aklından çıkarma. Okyanus istemem senden gelsin tek bir damla yeter..
..
Gittin gidebileceğini zannettin
Gittin gidersen biter zannnettin
Gittin yokluğun varlığını yener zannettin
Gittin bitmeyeceğini akıl edemedin..