SuskunDervis
Kayıtlı Üye
izin hayırlı olanınız aile efradına hayırlı olanınızdır
Hadis-i Şerif
Bir memleketin yükselmesi ev ve aile muhabbetine bağlıdır.
Charles Dickens
Modern hayat insanın mutluluğunu ve anlamını es geçerek konforunu arttırdı. Modern hayatta, insanın dışı güzelleştikçe içi çirkinleşmekte, dış dünyası zenginleştikçe iç dünyası yoksullaşmakta, dış dünyasında kurduğu sanal ilişkiler arttıkça, ailesiyle iç dünyasında bulacağı huzur, kuracağı muhabbet bağları azalmaktadır. Bireyselleşme, insanı tutsak etmektedir.
Teknoloji zafer kazandıkça, iletişim araçları çoğaldıkça insan anlam kaybına uğradı. İnsan eşyaya köle oldu. İnsanın imtihan araçlarından biri olan eşya, hiç bu kadar insanı kendisine bağımlı ve köle kılmadı. İnternet, cep telefonları, bilgisayarlar, televizyonlar hiç bu kadar insanı bireyselleştirip aileden kopartmadı. Burada terslik insanın eşyaya sahip olup onu kullanmasında değildi, eşyayla kurduğu ilişkinin niteliğindeydi. Bu terslik, olması gerekenin tam tersi bir sonuç doğurarak, eşyayı insanın sahibi ve efendisi, insanı da eşyanın kölesi kıldı. Sonunda eşya özne, insan nesne durumuna düştü.
Her geçen gün kendimizden uzaklaşıyoruz.
Her geçen gün hakikatten uzaklaşıyoruz.
Her geçen gün daha fazla parçalanmanın eşiğiyle aile bağlarımız zayıflıyor. Batıdan ithal edilen modern hayat tarzıyla fedakârlık, yardımseverlik, dostluk ve sevgi üzerine inşa edilen sıcacık yuvalar yerine, bireysel özgürlük ve bireysel yaşam tarzlarının yaygınlaştığı bir çağda yaşıyoruz. Aile ortamlarında paylaşılan muhabbetlerin, anıların, sevinçlerin ve hüzünlerin geçmişlerde kaldığı, her şeyin karmaşaya dönüştüğü, aile kavramının işlevini yitirdiği bir çağda yaşamanın verdiği sıkıntılar, elbette insan hayatında tedavisi mümkün olmayan yaralar açmakta, modern hayatın ilk anda fark edilemese bile, kısa süre sonra farkına varılan çeşitli hastalıklara sebep olmaktadır.
Geleneksel aile yapımızın değişmesinde modernleşme çabalarının, insanları kalabalıklar içerisinde yalnızlaştırma senaryolarının büyük payı olduğu söylenebilir. Gelenekle modernlik arasında sıkışmış insanımız ne geleneğin yanlışlarını düzeltebilmeyi ihtiyaç olarak gördü, ne de Batı dünyasından ithal ederek güzel gördüğü bireyci yaşam biçimine uyum sağlayabildi. Arafta kalmış bir aile yapısı, sadece çocukların aileyle ilgili bağlarını değil, anne-baba ilişkisini de bozacağı aşikârdı.
İlişkiler donuklaşmış, ahlak yok olmaya yüz tutmuş, insanlar genel anlamda bilinçlerini yitirmiş, menfaatçilik, egoizm, gemisini kurtarma derdi yükselen değerler olmuştur. Modern yaşamın koşuşturması arasında insan üç kuruşun ardında tüm değerlerini yitirmek üzeredir.
Geçtiğimiz günlerde İngiliz Anglikan Kilisesinin ileri gelenleri arasında bulunan 5 piskopos, hükümeti, daha çok ailenin parçalanmasına, halkın daha çok borca batmasına ve zenginle fakir arasındaki uçurumun derinleşmesine yol açan politikalarını gözden geçirmeye çağırmıştı. Sunday Telegraph gazetesine makale yazan piskoposlar, hükümetin politikalarının ahlaki açıdan sorgulanmaya muhtaç olduğunu belirtirken, halkın her geçen gün daha sağlıksız bir borç yapısı içine girmesinin, ailelerin parçalanmasına yol açtığını kaydetmişlerdi. Frantz Fanonun deyimiyle: Yeni bir ırk, yeni bir kimlik ve düşünce sahibi bir insan ; yeni bir insanlık ailensin oluşması için adım atmışlardı. Soğuk savaş döneminden kapitalistleşmenin sonucuyla tatminsizleşmenin, hissizleşmenin, sevgiden uzak oluşun, çocukların şiddete meyal büyümelerinin sebeplerini ailenin parçalanmasından kaynakladığını anlayan Batı, aile kurumunun parçalanmadığı topraklara, medeniyetlere aile kurumunun parçalayarak, evladı anneden babadan soğutarak, hatta düşman ederek, yüreklerimizi işgal ediyor. Yeniden bir dirilişin gerçekleşebilmesi için silkinemeyen ve aynanın karşısına çıkamayan bizler, her geçen gün ailenin bereketinden uzaklaşıyor, aile ortamının hikmetinden mahrum kalıyoruz.
Hürmet kavr******* uzaklaşan Batı, çocukları tarafından terk edilerek huzurevlerinde zorunlu ikamete maruz bırakılan anne ve babalar için eğer varlıklılarsa, haftanın belli gün ve saatlerinde kendileriyle sohbet edecek paralı göstermelik insanlar tutuyor. Amaçsa ortada; belli bir süre içine düştükleri yalnızlık psikolojisinden biraz olsun kurtulmak. Bizde de son zamanlarda buna benzer manzaraların meydana gelmeye başlamış olması, bir Müslüman olarak tüylerimizi diken diken ediyor.
Tarih boyunca birçok âlim, eğitimci, filozof ve idareci ailenin önemi üzerinde durmuş ve imkânları ölçüsünde bu konuda yazılar yazmış, projeler üretmiş, emirnameler çıkartmıştır. Fransız sosyal bilimci Jean Baudrillard, Geleceğin ilkel toplumu dediği, kapitalistleşmenin zirvesinde olan Amerikan kültürünü, Bir çöl gibi trans-estetiktir diye tanımladıktan sonra şu çarpıcı tespiti yapar: Tüketicinin zihninde, otomobilin maddi gerçeğiyle metafizik mutluluk kavramı aynı şeydir. İşte mutluluğun metalaştığı, hayatın içinin boşaltılıp koflaştığı, ailenin parçalanıp insanın canavarlaştığı nokta. Hakikat karşısında bunca kayıtsız kalan bir hayatın, insanlık haysiyeti, cinsellik, emek, inanç, insan ve tabiat da dâhil tüketmeyeceği hiçbir şey yoktur. Çünkü ailenin parçalanması, insanın kimliksiz, kişiliksiz, şahsiyetsiz yetişmesinin önünü açmış, insan anlamını yitirerek modernitenin dayattığı sele kapılmıştır. Baudrillard, bu dehşet sel ile alakalı sözünü şöyle tamamlar: Bir tek istisnası var: İslam. Dünyayı süpüren radikal kayıtsızlık seline karşı bir tek tehdit.
Aile bağlarını güçlendirerek müthiş bir toplumsal güç meydana getirebilecek, toplumu en küçük halinden; çekirdekten başlayarak ıslah edecek; inşa edecek, insanın insana hürmetini, sevgi ve saygı bağlarını güçlendirerek insanı eşref-i mahlûkat yapabilecek olan ancak İslamdır. Sırtımızı döndüğümüz, küçümsediğimiz, uzaklaştığımız medeniyetimizde, bir madalyon gibi boynumuzda taşımamız gereken değerlerimize tekrardan yakınlaşarak, Ali Şeriatinin ifadesiyle özümüze dönerek aile içi muhabbetimizi, aile bağlarımızı yeniden sorgulamamız gerekiyor. Annemizin, babamızın, ebeveynlerimizin gönlünü alarak, onları incitmeyerek -Kuranın ifadesiyle onlara öf bile demeyerek- aile içi muhabbetlerimizi tekrar dirilterek, aile sohbetleriyle şahsiyetimizi inşa ederek, aile bağlarını güçlendirebilecek, işte o zaman dünyaya şefkati, merhameti, fedakârlığı medeniyetin dinamikleri halinde insanlığın yol haritasını o zaman sunabileceğiz.
Yunus Emre Tozal
Hadis-i Şerif
Bir memleketin yükselmesi ev ve aile muhabbetine bağlıdır.
Charles Dickens
Modern hayat insanın mutluluğunu ve anlamını es geçerek konforunu arttırdı. Modern hayatta, insanın dışı güzelleştikçe içi çirkinleşmekte, dış dünyası zenginleştikçe iç dünyası yoksullaşmakta, dış dünyasında kurduğu sanal ilişkiler arttıkça, ailesiyle iç dünyasında bulacağı huzur, kuracağı muhabbet bağları azalmaktadır. Bireyselleşme, insanı tutsak etmektedir.
Teknoloji zafer kazandıkça, iletişim araçları çoğaldıkça insan anlam kaybına uğradı. İnsan eşyaya köle oldu. İnsanın imtihan araçlarından biri olan eşya, hiç bu kadar insanı kendisine bağımlı ve köle kılmadı. İnternet, cep telefonları, bilgisayarlar, televizyonlar hiç bu kadar insanı bireyselleştirip aileden kopartmadı. Burada terslik insanın eşyaya sahip olup onu kullanmasında değildi, eşyayla kurduğu ilişkinin niteliğindeydi. Bu terslik, olması gerekenin tam tersi bir sonuç doğurarak, eşyayı insanın sahibi ve efendisi, insanı da eşyanın kölesi kıldı. Sonunda eşya özne, insan nesne durumuna düştü.
Her geçen gün kendimizden uzaklaşıyoruz.
Her geçen gün hakikatten uzaklaşıyoruz.
Her geçen gün daha fazla parçalanmanın eşiğiyle aile bağlarımız zayıflıyor. Batıdan ithal edilen modern hayat tarzıyla fedakârlık, yardımseverlik, dostluk ve sevgi üzerine inşa edilen sıcacık yuvalar yerine, bireysel özgürlük ve bireysel yaşam tarzlarının yaygınlaştığı bir çağda yaşıyoruz. Aile ortamlarında paylaşılan muhabbetlerin, anıların, sevinçlerin ve hüzünlerin geçmişlerde kaldığı, her şeyin karmaşaya dönüştüğü, aile kavramının işlevini yitirdiği bir çağda yaşamanın verdiği sıkıntılar, elbette insan hayatında tedavisi mümkün olmayan yaralar açmakta, modern hayatın ilk anda fark edilemese bile, kısa süre sonra farkına varılan çeşitli hastalıklara sebep olmaktadır.
Geleneksel aile yapımızın değişmesinde modernleşme çabalarının, insanları kalabalıklar içerisinde yalnızlaştırma senaryolarının büyük payı olduğu söylenebilir. Gelenekle modernlik arasında sıkışmış insanımız ne geleneğin yanlışlarını düzeltebilmeyi ihtiyaç olarak gördü, ne de Batı dünyasından ithal ederek güzel gördüğü bireyci yaşam biçimine uyum sağlayabildi. Arafta kalmış bir aile yapısı, sadece çocukların aileyle ilgili bağlarını değil, anne-baba ilişkisini de bozacağı aşikârdı.
İlişkiler donuklaşmış, ahlak yok olmaya yüz tutmuş, insanlar genel anlamda bilinçlerini yitirmiş, menfaatçilik, egoizm, gemisini kurtarma derdi yükselen değerler olmuştur. Modern yaşamın koşuşturması arasında insan üç kuruşun ardında tüm değerlerini yitirmek üzeredir.
Geçtiğimiz günlerde İngiliz Anglikan Kilisesinin ileri gelenleri arasında bulunan 5 piskopos, hükümeti, daha çok ailenin parçalanmasına, halkın daha çok borca batmasına ve zenginle fakir arasındaki uçurumun derinleşmesine yol açan politikalarını gözden geçirmeye çağırmıştı. Sunday Telegraph gazetesine makale yazan piskoposlar, hükümetin politikalarının ahlaki açıdan sorgulanmaya muhtaç olduğunu belirtirken, halkın her geçen gün daha sağlıksız bir borç yapısı içine girmesinin, ailelerin parçalanmasına yol açtığını kaydetmişlerdi. Frantz Fanonun deyimiyle: Yeni bir ırk, yeni bir kimlik ve düşünce sahibi bir insan ; yeni bir insanlık ailensin oluşması için adım atmışlardı. Soğuk savaş döneminden kapitalistleşmenin sonucuyla tatminsizleşmenin, hissizleşmenin, sevgiden uzak oluşun, çocukların şiddete meyal büyümelerinin sebeplerini ailenin parçalanmasından kaynakladığını anlayan Batı, aile kurumunun parçalanmadığı topraklara, medeniyetlere aile kurumunun parçalayarak, evladı anneden babadan soğutarak, hatta düşman ederek, yüreklerimizi işgal ediyor. Yeniden bir dirilişin gerçekleşebilmesi için silkinemeyen ve aynanın karşısına çıkamayan bizler, her geçen gün ailenin bereketinden uzaklaşıyor, aile ortamının hikmetinden mahrum kalıyoruz.
Hürmet kavr******* uzaklaşan Batı, çocukları tarafından terk edilerek huzurevlerinde zorunlu ikamete maruz bırakılan anne ve babalar için eğer varlıklılarsa, haftanın belli gün ve saatlerinde kendileriyle sohbet edecek paralı göstermelik insanlar tutuyor. Amaçsa ortada; belli bir süre içine düştükleri yalnızlık psikolojisinden biraz olsun kurtulmak. Bizde de son zamanlarda buna benzer manzaraların meydana gelmeye başlamış olması, bir Müslüman olarak tüylerimizi diken diken ediyor.
Tarih boyunca birçok âlim, eğitimci, filozof ve idareci ailenin önemi üzerinde durmuş ve imkânları ölçüsünde bu konuda yazılar yazmış, projeler üretmiş, emirnameler çıkartmıştır. Fransız sosyal bilimci Jean Baudrillard, Geleceğin ilkel toplumu dediği, kapitalistleşmenin zirvesinde olan Amerikan kültürünü, Bir çöl gibi trans-estetiktir diye tanımladıktan sonra şu çarpıcı tespiti yapar: Tüketicinin zihninde, otomobilin maddi gerçeğiyle metafizik mutluluk kavramı aynı şeydir. İşte mutluluğun metalaştığı, hayatın içinin boşaltılıp koflaştığı, ailenin parçalanıp insanın canavarlaştığı nokta. Hakikat karşısında bunca kayıtsız kalan bir hayatın, insanlık haysiyeti, cinsellik, emek, inanç, insan ve tabiat da dâhil tüketmeyeceği hiçbir şey yoktur. Çünkü ailenin parçalanması, insanın kimliksiz, kişiliksiz, şahsiyetsiz yetişmesinin önünü açmış, insan anlamını yitirerek modernitenin dayattığı sele kapılmıştır. Baudrillard, bu dehşet sel ile alakalı sözünü şöyle tamamlar: Bir tek istisnası var: İslam. Dünyayı süpüren radikal kayıtsızlık seline karşı bir tek tehdit.
Aile bağlarını güçlendirerek müthiş bir toplumsal güç meydana getirebilecek, toplumu en küçük halinden; çekirdekten başlayarak ıslah edecek; inşa edecek, insanın insana hürmetini, sevgi ve saygı bağlarını güçlendirerek insanı eşref-i mahlûkat yapabilecek olan ancak İslamdır. Sırtımızı döndüğümüz, küçümsediğimiz, uzaklaştığımız medeniyetimizde, bir madalyon gibi boynumuzda taşımamız gereken değerlerimize tekrardan yakınlaşarak, Ali Şeriatinin ifadesiyle özümüze dönerek aile içi muhabbetimizi, aile bağlarımızı yeniden sorgulamamız gerekiyor. Annemizin, babamızın, ebeveynlerimizin gönlünü alarak, onları incitmeyerek -Kuranın ifadesiyle onlara öf bile demeyerek- aile içi muhabbetlerimizi tekrar dirilterek, aile sohbetleriyle şahsiyetimizi inşa ederek, aile bağlarını güçlendirebilecek, işte o zaman dünyaya şefkati, merhameti, fedakârlığı medeniyetin dinamikleri halinde insanlığın yol haritasını o zaman sunabileceğiz.
Yunus Emre Tozal