mecburen

Hayatın bizi mecbur bıraktığı istikamette ilerlerken gözümüze takılır bazen,
Geride bıraktıklarımız ,yaşadığımız olylar,insanlar..
Geride kalanların en değerlisi foto albümleridir çoğu zaman
Bazı insanlar sadece foto çerçevesi olarak kalmışlardır hayatımızda,
Yalnızca albüme baktıkça hatırlanırlar.
Bazılarınınsa isimleri bile gelmez aklımıza bazılarınınki ise hiç unutulmamıştır bir an bile!
Hiç bitmeyecek mutlulukları anlatır bazen fotoğraflar
Beraber çıkılan yolculukların ilk adımlarını..
Bazen uzaklarda kalmıştır mutluluk;
Bir fotoğraftaki koltuğun iki ucuna oturanlar kadar..
İnsan kaybolur bazen hayata yön verirken yaptığı tercihlerin izleri arasında dolaşırken..
Gençliğin verdiği enerji yavaş yavaş tükenip ilk beyazlar düştüğünde saça,tükenen zamanın hesabını yaparken tüketilen zaman eskisinden daha çok yer tutmaya başlar hayatımızda.
Eskiden zevk alarak yaptığımız şeyler"gazı kaçmış gazoz tadı verir"artık böyle zamanlarda
Zevk aldığımız zamanımızı harcadığımız ,yaptıptığımız şey değildir aslında;
Zamanı bizimle harcayabilendir..
Bize bu zevki tattıranlardır.
Takvim yapraklarıyla birlikte tükenen sevdiğimiz insanlara ayırdığımız zamandır birazda.
Bazen elimizdeki bowling topu misali adımlarımız yıkıverir kuklalar gibi dizilmiş hayallerimizi,
Top bizim elimizden çıkmıştır birkere keşke demekten başka birşey yapılamaz böyle zamanlarda ve büyük ihtimallede sonsuzluğa giden sessiz geminin tek yolcusu olunacak güne kadarda yapılamayacaktır..
Ve artık ufacık şeylerle mutlu olmaya çalışır insan öğrenirde..
O kadar ihtiyaç vardırki MUTLU OLMAYA!