AltiYuzAlti
Kayıtlı Üye
Merhaba artık bu başlık altında günlük yazmaya çalışıcam...
Akşamları çıkıp tek başıma veya yanımda kafa dengi olan biriyle gezmek çok cazip gelir bana.. Çünkü akşamlardaki sessizlik ve duruluk başka hiçbir zaman bulunmaz bir değerdir hep. En çokta bi cadde var, metrelerce yürümekten sıkılmadığım, yorulmadığım, gece,akşam olmasına rağmen korkmadığım..
Sırf bu caddeden yürümek için arkadaşlarla ayrılırken minibüse binmiş gibi yapıyorum. Bu caddeden haberi yok onların. Bi kere söylemiştim yürümek istediğimi, kabul etmediler. Israr edersem onlarda bu metrelerce uzun yolu benimle yürüyüp aynı yolu tekrar döneceklerini söyleyip vazgeçirirler. Bende sırf arkadaşlarım için binerim minibüse. Bindikten bi kaç metre sonra onların göz menzilinden çıktıktan sonra inerim. Çünkü bu cadde içimi rahatlatıyo benim. Bir zaman ki sevincimi, bir zaman ki hüznümü hatırlatıyo burada yürümek. Bugünde ayrıldım arkadaşlarımdan. Kültür Merkezi’nin yanından, her zaman ki yerden başladım yürümeye.. Saat akşamanım 20′si olmuş. Zaman ne kadar çok çabuk geçiyo.. Su misali dedikleri gibi.
Caddenin başındaki aydınlık Kültür Merkezi’nin mavi ışıkları ve hemen yanında, sol tarafımdaki billboardların ışığı sadece. Yürümeye başlayınca kulağa hafif sessizliğin dalgaları çarpıyo. Sadece ben varım, birde karşıdan gelen Birlik Mahallesi’nin serserileri sandığım adamları ve ara sıra geçen çocuklu anneler var.. Bunlarda nadiren çıkıyo karşıma. Sanki koskoca cadde sadece benim.
Etrafta başka canlıya ait hiçbir ses yok. Sadece benim pantolonumda iki ayaklarımın birbirine çarparken çıkardığı ses ve ayakkabımın asfaltla sevişirken çıkardığı ses. Ara sıra sessizce beni rahatsız etmemek için esen yel ve alıp sürüklediği kurumuş yaprak tanelerinin sesleri. Bazen de insanı azda olsa ürküten bilinç altımın algıladığı ses parçacıkları..
Tüm bu güzel kulağa hoş gelen sessizliğin yanı sıra muhteşem görselliği de gözüme harka bi manzara gibi gözküyor. İnanılmaz güzellikte geliyor bana o sokak lambalarının sarıya yakın turuncu ışıkları.. Ve de ışıkla kendini parça yapmış ağaçların dallarının gölgeleri..
Bu yolda giderken aklımda onca senaryo yazıyorum. Burası hayallerimin vanalarını açıyo sanki. Çok tatlı geliyo. Yol boyunca olmak istediğim yer ve yanımda olmasını istediklerimin hayallerini kurarak yürüyorum burada. Birde anısı var buranın. Belki en çok çekici tarafıda burası olsa gerek. Yanımda olmayan ama hayaliyle yanımda olmasını istediğim kişinin sessizliği ve fikren yanımda olduğu hayaliyle devam ediyorum yoluma.. Şimdi değil ama elbet bir zaman hep yanımda olacak umuduyla emekleyerek yürüyorum.
İnanılmaz ufkumu açıyo burası.. Aklımda sayfalarca, tonlarca cümlelerle, fikirler geçiyo aklımdan.. Buraya yazacağım yazılar geçiyor aklımdan bundan sonra vaktim oldukça yazmaya devam edicem
Okuyan herkes'e teşekkür ederim The And.
Akşamları çıkıp tek başıma veya yanımda kafa dengi olan biriyle gezmek çok cazip gelir bana.. Çünkü akşamlardaki sessizlik ve duruluk başka hiçbir zaman bulunmaz bir değerdir hep. En çokta bi cadde var, metrelerce yürümekten sıkılmadığım, yorulmadığım, gece,akşam olmasına rağmen korkmadığım..
Sırf bu caddeden yürümek için arkadaşlarla ayrılırken minibüse binmiş gibi yapıyorum. Bu caddeden haberi yok onların. Bi kere söylemiştim yürümek istediğimi, kabul etmediler. Israr edersem onlarda bu metrelerce uzun yolu benimle yürüyüp aynı yolu tekrar döneceklerini söyleyip vazgeçirirler. Bende sırf arkadaşlarım için binerim minibüse. Bindikten bi kaç metre sonra onların göz menzilinden çıktıktan sonra inerim. Çünkü bu cadde içimi rahatlatıyo benim. Bir zaman ki sevincimi, bir zaman ki hüznümü hatırlatıyo burada yürümek. Bugünde ayrıldım arkadaşlarımdan. Kültür Merkezi’nin yanından, her zaman ki yerden başladım yürümeye.. Saat akşamanım 20′si olmuş. Zaman ne kadar çok çabuk geçiyo.. Su misali dedikleri gibi.
Caddenin başındaki aydınlık Kültür Merkezi’nin mavi ışıkları ve hemen yanında, sol tarafımdaki billboardların ışığı sadece. Yürümeye başlayınca kulağa hafif sessizliğin dalgaları çarpıyo. Sadece ben varım, birde karşıdan gelen Birlik Mahallesi’nin serserileri sandığım adamları ve ara sıra geçen çocuklu anneler var.. Bunlarda nadiren çıkıyo karşıma. Sanki koskoca cadde sadece benim.
Etrafta başka canlıya ait hiçbir ses yok. Sadece benim pantolonumda iki ayaklarımın birbirine çarparken çıkardığı ses ve ayakkabımın asfaltla sevişirken çıkardığı ses. Ara sıra sessizce beni rahatsız etmemek için esen yel ve alıp sürüklediği kurumuş yaprak tanelerinin sesleri. Bazen de insanı azda olsa ürküten bilinç altımın algıladığı ses parçacıkları..
Tüm bu güzel kulağa hoş gelen sessizliğin yanı sıra muhteşem görselliği de gözüme harka bi manzara gibi gözküyor. İnanılmaz güzellikte geliyor bana o sokak lambalarının sarıya yakın turuncu ışıkları.. Ve de ışıkla kendini parça yapmış ağaçların dallarının gölgeleri..
Bu yolda giderken aklımda onca senaryo yazıyorum. Burası hayallerimin vanalarını açıyo sanki. Çok tatlı geliyo. Yol boyunca olmak istediğim yer ve yanımda olmasını istediklerimin hayallerini kurarak yürüyorum burada. Birde anısı var buranın. Belki en çok çekici tarafıda burası olsa gerek. Yanımda olmayan ama hayaliyle yanımda olmasını istediğim kişinin sessizliği ve fikren yanımda olduğu hayaliyle devam ediyorum yoluma.. Şimdi değil ama elbet bir zaman hep yanımda olacak umuduyla emekleyerek yürüyorum.
İnanılmaz ufkumu açıyo burası.. Aklımda sayfalarca, tonlarca cümlelerle, fikirler geçiyo aklımdan.. Buraya yazacağım yazılar geçiyor aklımdan bundan sonra vaktim oldukça yazmaya devam edicem
Okuyan herkes'e teşekkür ederim The And.