Toprak; yağmurla sırlarını ezberlediği o lanet akşamda gök dinliyordu!
Ay; geceye suskunluğunu tütsülüyordu...
Rüzgar; gerçekliğin lal şarkısına eşlik ediyordu ki sen yine yok olmuştun!
Gecenin kırık kanadına sevdamızı yazmıştım...
Uyan deli kızım diye hırçın dalgalara kendi teslimiyetimi verirken sen yine
yumru kalbinle nefret kusuyordun...
Gözbebeklerimden elini uzat beni
dipsiz kuyudan çıkaran sadece ve sadece sen ol demiştim. Duymadın!
Geceye çevirdiğim ıslak bakışlarımda ışığım olmayı dahi beceremedin!
Kimi neden seviyorum? Neden yürek yangınlarında kavruluyorum?
Hangi misyonla benim yüreğime çöreklendin ki? ..
Söyle desem ...
Sen hançerledin ya o gün bugündür yıldızlara tutunduğum gökyüzüm
ağlıyor. Yırtılmış özlemlerimin mektuplarına yamalı hayallerimizi iliştirdim.
Mektup ağır hayaller çıkmaz sokakların leşi oldu...
İçinde sessizce ağlayan bir yalnızlık başlar..
Kaldı ki hep yalnızlığa mahkum
edilen oldun ya..
Sahte sevgilerin sahte dostların arasında benliğimi yitiren
çöp tenekesi görevini görendim...
Aptal mıydım? Hayır!!
Sadece filmi izlemek için tüm duygularımı sineye çeken bir acizdim...
Nasılsa her izdüşümde önüme dökülen yakomoz kırıntıları ile afdileyenlerim
olmuştu..
Öyle acılara kucak açtım ki ruhumu kemikleştirdim..
Geçmişe dair gönderdiğim selamlar arasında sadece seni yüreğimin en
derin yerine dipnot düştüm.
Açtığın yara ile bedenimi zehirlesende senden
gelen tebessüm ile panzehirim olmanı istedim.
Bunu dahi beceremedin ya..
Unutma; mikroptan bile bir damla güzellik çıkarmış.
O tarifini yapamadığın
mikropta bile güzellik var yeter ki sen artık görmeyi bil!
Ya da enkaz altında
eze eze bitirdiğin yüreğime
son bir darbe daha vurup beni yok et!