A$Koliq ^^
Bayan Üye
Bir tek sana dürüsttür imlam, bilirsin
Lekesiz aşkın yürektedir pası …
İnsanlığım mı eksik ne,
Mutluluğa biçilen rollerde geçmiyor adım ;
Suflör kullanmadan yaşıyorum
mutsuzluğumu …
Yar dilinden utanmayan cümlelerin
sarhoşluğu var kulaklarımda,
sesimde
gerçeği olmayan vazgeçişler sıralı …
Yazdıkları ‘ şizofrence söylemler’ den
bir adım öteye gidemeyen
kekeme bir şairim ;
sonlandıramadığım kelimelerin
kaleme duyduğu öfkeyi
duyamayacak kadar ünlemsiz …
Yarısında yakılmış bir kitabın önsözündeyim
bakıyorum ayrılık …
Küllerini savurdukça
harfler daha da belirginleşiyor ;
okuyorum ayrı-lık …
Susuyorum yokluk ;
küllerinden doğmasına izin vermiyorum
ayrılığın …
Cam bir kavanozun içine boşaltıp bakışlarımı
oradan dünyayı seyrediyorum,
göz hapsindeyim kendimin …
Herkesin gördüğüne bir ben sağırım,
acıyı yazan ellerim
acıyı çeken yüreğime batıyor her sözde …
Jilet kesiği yaralarım da oldu elbet hayatta
kanamadan acıtmayan …
Ama hiçbiri senin yakıcılığına erişemedi yar,
kanım çekilmeden ruhum yolunmadı
hiçbir gidişte …
Hala nefes alabiliyorsam,
senden habersiz atan yüreğindeki
inançlı kahramanlığım içindir ;
yüzümde sorgusuzca sırıtan hüznü
bir yudum gülücükte boğacağın güne olan
inancım içindir …
Ertelenmiş intiharlarıma
erken ölmüş baharlar koklatıyorum
kışa çıkmak için …
Kışı çıkarabilir miyim bilmiyorum,
gönlünden düştüğüm bir hayatın
ayak altlarında dolaşıyorum
bir karıncanın savunmasızlığıyım,
her an ölebilirim
ölmüş yüreğime küfrederek …
Görüyorsun ya,
yalnızca uyku sersemi bakışlarındaki
kırıntı düşlerden
çoğalabiliyorum umuduma …
Sen de sarılma n’olur
beni yaşatan seni öldürebilir …
Unutma lekesiz aşkın yürektedir pası,
ve umut yalnızca
şairlerin yüreğinde gizlenir mavisiyle …
Lekesiz aşkın yürektedir pası …
İnsanlığım mı eksik ne,
Mutluluğa biçilen rollerde geçmiyor adım ;
Suflör kullanmadan yaşıyorum
mutsuzluğumu …
Yar dilinden utanmayan cümlelerin
sarhoşluğu var kulaklarımda,
sesimde
gerçeği olmayan vazgeçişler sıralı …
Yazdıkları ‘ şizofrence söylemler’ den
bir adım öteye gidemeyen
kekeme bir şairim ;
sonlandıramadığım kelimelerin
kaleme duyduğu öfkeyi
duyamayacak kadar ünlemsiz …
Yarısında yakılmış bir kitabın önsözündeyim
bakıyorum ayrılık …
Küllerini savurdukça
harfler daha da belirginleşiyor ;
okuyorum ayrı-lık …
Susuyorum yokluk ;
küllerinden doğmasına izin vermiyorum
ayrılığın …
Cam bir kavanozun içine boşaltıp bakışlarımı
oradan dünyayı seyrediyorum,
göz hapsindeyim kendimin …
Herkesin gördüğüne bir ben sağırım,
acıyı yazan ellerim
acıyı çeken yüreğime batıyor her sözde …
Jilet kesiği yaralarım da oldu elbet hayatta
kanamadan acıtmayan …
Ama hiçbiri senin yakıcılığına erişemedi yar,
kanım çekilmeden ruhum yolunmadı
hiçbir gidişte …
Hala nefes alabiliyorsam,
senden habersiz atan yüreğindeki
inançlı kahramanlığım içindir ;
yüzümde sorgusuzca sırıtan hüznü
bir yudum gülücükte boğacağın güne olan
inancım içindir …
Ertelenmiş intiharlarıma
erken ölmüş baharlar koklatıyorum
kışa çıkmak için …
Kışı çıkarabilir miyim bilmiyorum,
gönlünden düştüğüm bir hayatın
ayak altlarında dolaşıyorum
bir karıncanın savunmasızlığıyım,
her an ölebilirim
ölmüş yüreğime küfrederek …
Görüyorsun ya,
yalnızca uyku sersemi bakışlarındaki
kırıntı düşlerden
çoğalabiliyorum umuduma …
Sen de sarılma n’olur
beni yaşatan seni öldürebilir …
Unutma lekesiz aşkın yürektedir pası,
ve umut yalnızca
şairlerin yüreğinde gizlenir mavisiyle …
Orhan Karın