matrock_guzel
Bayan Üye
Yaklaşık on yıldır birçok yerde okuduğum bir konu var. Eşini, arkadaşını, çocuklarını, kısacası hayatının içindeki insanları koşulsuz olarak sevmekten bahsediyor.
Bu yazıları okurken, en yakınlarımın bile sevgisi ne derece gerçek diye düşünür olmuştum. Sanki bunu başarabilen insanlar vardı. Birilerini koşulsuz seviyorlardı. Ama ben bunu beceremiyordum. Ve de hadi annelerimizi dışında tutalım, annemin dışında beni hatalarıma rağmen hiç değişmeyecek bir sevgi ile sevecek birilerini bulmakta başarılı değildim.
Sonra koşulsuz sevginin pekte olası olmadığını anladım. Eşlerini ya da çocuklarını koşulsuz bir sevgi ile seven insanlar aslında eziliyorlardı. Örneğin bir kadın aldatıldığı halde kocasını çok sevdiği için buna katlanıyordu. Ya da bir evlat ebeveynlerine kötü davranıyor, onları suistimal ediyor ama onlar bu duruma, o bizim bir parçamız diyerek katlanıyorlardı. Bunlar en yakın aile ilişkilerindeki örnekler. Koşulsuz sevginin en çokta bu tür ilişkilerde olabileceğini düşünüyorum.
Benim açımdan, hiçbir insanın bir diğerini ezme, taciz etme, aşağılama hakkı yoktur. Hayatımdaki insanları seviyorsam, beni hoş tuttukları, sevgilerini ve ilgilerini verdikleri ve güven hissettirdikleri içindir. Herhalde pek çok insan da benim gibi düşünür. Tabii ki hayatımızdaki her insanın bize uymayan görüşleri, inanışları, davranışları olacaktır. Onları olduğu gibi kabul etmek gerekiyor. Ama ben eşimi, sevgilimi ya da şu arkadaşımı o kadar çok seviyorum ki, bana verdiği rahatsızlıkları kabul ediyorum diye düşünemem. Zaten ilgisini ve sevgisini esirgediğinde, ya da saygısızlık ettiğinde ona olan sevgimi bir daha gözden geçirme zamanı gelmiş demektir. Tabii bununla anlatmak istediğim nadiren olan olaylar değil. Zaten siz karşınızdaki insanda olan değişimlerin nadir mi yoksa sürekli mi olduğuna karar verebilirsiniz.
Kısacası birisi bana hayatındaki birini koşulsuz olarak sevdiğini söylediği zaman onun kendine pekte güvenli olmadığını ya da sevilmeye fazlaca ihtiyaç duyduğunu ve bu şekilde o kişinin de sevgisini kazanmayı istediğini düşünüyorum. Koşulsuz sevgi en çok anne-çocuk ilişkisinde var. Bunu bir yere kadar anlayabiliyorum. Ama annelerin bile koşulsuz sevip, her hatalarını kabul ettiklerinde; çocuklarına gelişme fırsatı vermediklerini düşünüyorum. Sevginin koşulsuz olmadığını görmek insanların kendilerini toparlaması, hatalarından ders alması için önemli bir etkendir.
Koşulsuz sevgi yerine, insanların sevilecek taraflarını daha fazla görüp, o yönlerini geliştirmeye teşvik etmek bence koşulsuz sevmekten daha çok işe yarayacaktır. Ama insanlara dur demeyi bilmek gerekir. Sonuçta kendini önemsemeyen insanı başkaları da kolayca görmezden gelebilir. Ve koşulsuz sevgi diye yüceltilen değer insanlara bunu yapıyor bence.
Bu yazıları okurken, en yakınlarımın bile sevgisi ne derece gerçek diye düşünür olmuştum. Sanki bunu başarabilen insanlar vardı. Birilerini koşulsuz seviyorlardı. Ama ben bunu beceremiyordum. Ve de hadi annelerimizi dışında tutalım, annemin dışında beni hatalarıma rağmen hiç değişmeyecek bir sevgi ile sevecek birilerini bulmakta başarılı değildim.
Sonra koşulsuz sevginin pekte olası olmadığını anladım. Eşlerini ya da çocuklarını koşulsuz bir sevgi ile seven insanlar aslında eziliyorlardı. Örneğin bir kadın aldatıldığı halde kocasını çok sevdiği için buna katlanıyordu. Ya da bir evlat ebeveynlerine kötü davranıyor, onları suistimal ediyor ama onlar bu duruma, o bizim bir parçamız diyerek katlanıyorlardı. Bunlar en yakın aile ilişkilerindeki örnekler. Koşulsuz sevginin en çokta bu tür ilişkilerde olabileceğini düşünüyorum.
Benim açımdan, hiçbir insanın bir diğerini ezme, taciz etme, aşağılama hakkı yoktur. Hayatımdaki insanları seviyorsam, beni hoş tuttukları, sevgilerini ve ilgilerini verdikleri ve güven hissettirdikleri içindir. Herhalde pek çok insan da benim gibi düşünür. Tabii ki hayatımızdaki her insanın bize uymayan görüşleri, inanışları, davranışları olacaktır. Onları olduğu gibi kabul etmek gerekiyor. Ama ben eşimi, sevgilimi ya da şu arkadaşımı o kadar çok seviyorum ki, bana verdiği rahatsızlıkları kabul ediyorum diye düşünemem. Zaten ilgisini ve sevgisini esirgediğinde, ya da saygısızlık ettiğinde ona olan sevgimi bir daha gözden geçirme zamanı gelmiş demektir. Tabii bununla anlatmak istediğim nadiren olan olaylar değil. Zaten siz karşınızdaki insanda olan değişimlerin nadir mi yoksa sürekli mi olduğuna karar verebilirsiniz.
Kısacası birisi bana hayatındaki birini koşulsuz olarak sevdiğini söylediği zaman onun kendine pekte güvenli olmadığını ya da sevilmeye fazlaca ihtiyaç duyduğunu ve bu şekilde o kişinin de sevgisini kazanmayı istediğini düşünüyorum. Koşulsuz sevgi en çok anne-çocuk ilişkisinde var. Bunu bir yere kadar anlayabiliyorum. Ama annelerin bile koşulsuz sevip, her hatalarını kabul ettiklerinde; çocuklarına gelişme fırsatı vermediklerini düşünüyorum. Sevginin koşulsuz olmadığını görmek insanların kendilerini toparlaması, hatalarından ders alması için önemli bir etkendir.
Koşulsuz sevgi yerine, insanların sevilecek taraflarını daha fazla görüp, o yönlerini geliştirmeye teşvik etmek bence koşulsuz sevmekten daha çok işe yarayacaktır. Ama insanlara dur demeyi bilmek gerekir. Sonuçta kendini önemsemeyen insanı başkaları da kolayca görmezden gelebilir. Ve koşulsuz sevgi diye yüceltilen değer insanlara bunu yapıyor bence.