Korece ve Türkçe (Altay Dil Ailesinden)
Yeryüzünde sayıları 2800 civarında olan yaşayan ve ölü diller vardır. Bu diller kök yakınlığı bakımından gruplara ve dil ailelerine ayrılmaktadır. Dil ailelerinin başlıcaları; Hind-Avrupa, Hami-Sami, Ural-Altay, Çin-Tibet, Bantu dilleridir. Pek çok değişik görüşe rağmen Türk dili, dünya dilleri arasında Ural-Altay dil ailesinin Altay koluna dahil bir dil olarak gösterilir. Yapı ve kök yakınlığı olarak da Türkçe, tek heceli, sıralayıcı, yoğurucu vb. dil tipleri arasında bitişken (veya eklemeli) diller grubuna girmektedir. Ural-Altay dil ailesinin artık başlı başına bir aile olarak incelenen Altay kolu, öteki Ural kolu gibi, adını coğrafyadan almaktadır. Bugünkü altın kelimesinin eski şekli olan altun ve Moğolcadaki altan kelimeleri ile kökü bir ve altın dağları demek olan Altay dağlarının adı filolojide, geniş anlamda, akrabalığı söz konusu olan Altay milletlerinin ortak adı; dar anlamda ise,bugün o bölgede oturan Türk boylarına ve şivelerine topluca verilen isimdir. Ural-Altay dil birliği görüşüne göre bu dil ailesine giren diller şunlardır:
1-Ural dilleri a)Fin-Ugor -Fince,Macarca,Estçe vb. b)Samoyed
2-Altay dilleri a)Türk b)Moğol c)Mançu-Tunguz d)Kore e)Japon Altay
koluna giren dillerin, tahmini olarak tarihin karanlık devirlerinde ortak bir ana Altay dilinden çıktığı kabul edilir. Yakın zamanlarda Kore ve Japon dilleri de bu grup içerisinde gösterilmeye başlanmıştır. Önceleri Fin-Tatar, Türk-Tatar, Turani gibi isimlerle de adlandırılmış olan Altay dillerinin, kelime benzerliklerinden başka, ortak nitelikleri başlıca şu dil özelliklerinde görülür: Ses bilgisi bakımından bu dillerde ses uyumu vardır. Şekil bilgisi bakımından kelime yapımı ve çekimi son eklerde olur. Kelimelerde cinsiyet ayrımı yapılmaz. İsim çekiminde yalın hal eksizdir. Genellikle sayı sıfatlarından sonra gelen isimlere, özel durumlar dışında, çokluk eki getirilmez. Cümle bilgisi bakımından söz diziminde belirten unsur, belirtilenden önce gelir ve şekil değiştirmez. Cümle kuruluşunda özne fiilden önce ve genellikle başta, fiil ise sonda bulunur.
Yeryüzünde sayıları 2800 civarında olan yaşayan ve ölü diller vardır. Bu diller kök yakınlığı bakımından gruplara ve dil ailelerine ayrılmaktadır. Dil ailelerinin başlıcaları; Hind-Avrupa, Hami-Sami, Ural-Altay, Çin-Tibet, Bantu dilleridir. Pek çok değişik görüşe rağmen Türk dili, dünya dilleri arasında Ural-Altay dil ailesinin Altay koluna dahil bir dil olarak gösterilir. Yapı ve kök yakınlığı olarak da Türkçe, tek heceli, sıralayıcı, yoğurucu vb. dil tipleri arasında bitişken (veya eklemeli) diller grubuna girmektedir. Ural-Altay dil ailesinin artık başlı başına bir aile olarak incelenen Altay kolu, öteki Ural kolu gibi, adını coğrafyadan almaktadır. Bugünkü altın kelimesinin eski şekli olan altun ve Moğolcadaki altan kelimeleri ile kökü bir ve altın dağları demek olan Altay dağlarının adı filolojide, geniş anlamda, akrabalığı söz konusu olan Altay milletlerinin ortak adı; dar anlamda ise,bugün o bölgede oturan Türk boylarına ve şivelerine topluca verilen isimdir. Ural-Altay dil birliği görüşüne göre bu dil ailesine giren diller şunlardır:
1-Ural dilleri a)Fin-Ugor -Fince,Macarca,Estçe vb. b)Samoyed
2-Altay dilleri a)Türk b)Moğol c)Mançu-Tunguz d)Kore e)Japon Altay
koluna giren dillerin, tahmini olarak tarihin karanlık devirlerinde ortak bir ana Altay dilinden çıktığı kabul edilir. Yakın zamanlarda Kore ve Japon dilleri de bu grup içerisinde gösterilmeye başlanmıştır. Önceleri Fin-Tatar, Türk-Tatar, Turani gibi isimlerle de adlandırılmış olan Altay dillerinin, kelime benzerliklerinden başka, ortak nitelikleri başlıca şu dil özelliklerinde görülür: Ses bilgisi bakımından bu dillerde ses uyumu vardır. Şekil bilgisi bakımından kelime yapımı ve çekimi son eklerde olur. Kelimelerde cinsiyet ayrımı yapılmaz. İsim çekiminde yalın hal eksizdir. Genellikle sayı sıfatlarından sonra gelen isimlere, özel durumlar dışında, çokluk eki getirilmez. Cümle bilgisi bakımından söz diziminde belirten unsur, belirtilenden önce gelir ve şekil değiştirmez. Cümle kuruluşunda özne fiilden önce ve genellikle başta, fiil ise sonda bulunur.
