S3RC4N
Kayıtlı Üye
Herkes için sıradan akşamlardan biri yine… Ben ise nihayet Kız Kulesi’nin tam karşısında, ayağımın altındaki taş parçalarının gıcırtısı ile o muhteşem güzelliği seyretmekteyim…Ne insanların gürültüsünü duyuyorum ne de vapurların acı çığlıklarını. Ne zaman acı çeksem kendimi burada buldum hep. Kederime ortak oldu Kız Kulesi.. Belki onun da içinde taşıdığı kederi anlıyor beni….O; denizin ortasında yapayalnız; bense koca dünyada bir başıma.
Oracıktan nasıl da gülümser gibi bakıyor bana; sanki sabret der gibi. Sabret bir gün bitecek bu yaşadıkların.
Gün batımı ile birlikte etrafımda uçuşan martılar da kayboluyor birer birer. Hep öyle değilmidir sanki; gündüz bir kovalamaca, insanlar hep bir tarafa koşturur durur, akşam olduğunda ise herkes çekilir köşesine. İşte; tabiat bile bu ritime ayak uydurmuş durumda. Bir tek, bir tek Kız Kulesi bırakıp gitmiyor beni, eşlik ediyor bana ve yalnızlığıma…
Nedense geceleri bir başka sevmişimdir Kız Kulesi’ni. Çevresini aydınlatan ışıltısı ile kim bilir kaç kişiye
umut olmuştur. Tıpkı şu an bana olduğu gibi…Hatırlıyorum da, eskiden daha mı az gelirdim buraya ben. Şimdi ise hemen hemen her gün burada buluyorum kendimi. Herkesin huzuru bulduğu bir yer olsa gerek. İşte benim de denizin kokusunda huzuru bulduğum, ruhumu dinlendiren o eşsiz güzellik.
Kaçınız kimbilir kaç kez geçip gittiniz karşısından; sadece bir göz aşinalığı ile bakıp, başınızı çevirdiniz ve O’nun “bende buradayım” diyen sesini duymadınız. Hiç O’nu dinlemeyi denediniz mi? Sesini duydunuz mu? O zaman bir gün O’na kulak verin, göreceksiniz içinizden bir şeyler kopup gidecek…
İster sevincinizi paylaşın, ister kederinizi. O, size her duygunuzla kapılarını ardına kadar açacaktır çünkü. .Denizin kızı, tekrar denizine dönse bile ruhunuzun bir yerlerin de varlığını hissettirecektir…
Oracıktan nasıl da gülümser gibi bakıyor bana; sanki sabret der gibi. Sabret bir gün bitecek bu yaşadıkların.
Gün batımı ile birlikte etrafımda uçuşan martılar da kayboluyor birer birer. Hep öyle değilmidir sanki; gündüz bir kovalamaca, insanlar hep bir tarafa koşturur durur, akşam olduğunda ise herkes çekilir köşesine. İşte; tabiat bile bu ritime ayak uydurmuş durumda. Bir tek, bir tek Kız Kulesi bırakıp gitmiyor beni, eşlik ediyor bana ve yalnızlığıma…
Nedense geceleri bir başka sevmişimdir Kız Kulesi’ni. Çevresini aydınlatan ışıltısı ile kim bilir kaç kişiye
umut olmuştur. Tıpkı şu an bana olduğu gibi…Hatırlıyorum da, eskiden daha mı az gelirdim buraya ben. Şimdi ise hemen hemen her gün burada buluyorum kendimi. Herkesin huzuru bulduğu bir yer olsa gerek. İşte benim de denizin kokusunda huzuru bulduğum, ruhumu dinlendiren o eşsiz güzellik.
Kaçınız kimbilir kaç kez geçip gittiniz karşısından; sadece bir göz aşinalığı ile bakıp, başınızı çevirdiniz ve O’nun “bende buradayım” diyen sesini duymadınız. Hiç O’nu dinlemeyi denediniz mi? Sesini duydunuz mu? O zaman bir gün O’na kulak verin, göreceksiniz içinizden bir şeyler kopup gidecek…
İster sevincinizi paylaşın, ister kederinizi. O, size her duygunuzla kapılarını ardına kadar açacaktır çünkü. .Denizin kızı, tekrar denizine dönse bile ruhunuzun bir yerlerin de varlığını hissettirecektir…
