Kişisel Sayfam pR$ ' DmReex ´ (SEVİL)

Eğer "kordon" dendiğinde aklınıza elektrikli ev aletlerinin dışında bir yer ismi geliyorsa,

* "Körfez Kokusu" nedir biliyorsanız.

* 35 ve 35,5 kavramları size bir şey ifade ediyorsa,

* "Gevrek", "Çiğdem", "Domat", "Nohut" gibi kavramları kullanıyorsanız,

* "Boyoz" kelimesi size bir şeyler hatırlatıyorsa,

* "Arapsaçı","Turpotu", "Dalagan", "İstifno"," Ebegümeci", "Denizbörülcesi" nedir, biliyorsanız,

* Konuşurken arada bir diliniz istemeseniz de
geliyom""gidiyom""gelcem""yapcam""etcem“ şeklinde sürçebiliyorsa,

* Gördüğünüz her gökdeleni Hilton'la kıyaslıyorsanız,

* Park, trafik sorunu ve karakış nedir? Bilmiyorsanız,

* Kar görmek için Sabuncubeli'ne ya da Spil'e gittiyseniz,

* Zeybek havası duyduğunuzda içiniz cız edip kalkıp oynayasınız geliyorsa,

* Kumru"nun aslında bir kuş olmadığını ve çok da lezzetli olduğunu biliyorsanız,

* Hıdrellez denince sokaklarda yakılan ateşler aklınıza geliyorsa,

* Sıcakkanlıysanız,

* Paraşüt kulesinden atladıysanız,

* Fuardaki gölde kuğulara bindiyseniz

* Hiçbirzaman biryere geçkalma korkusu yaşamadıysanız

* İnsanlar size bir düşman gibi bakmıyorsa,

* Hayatınızın önemli bir bölümü belediye otobüslerinde geçtiyse,

* Nisan-Ekim ayları arasında hafta sonlarını Güzelbahçe,Seferihisar,Çeşme,İnciraltı, Sahilevleri, MKaraburun, , Kuşadası, Dikili, Foça'da geçiriyorsanız,

* Çocukken Kemeraltında kaybolduysanız,

* Babanız "Biz çocukken Konak'ta denize girerdik" hikâyeleri anlatıyorsa,

* Bir kere bile YKM önünde buluşup sinemaya gittiyseniz

* Kuşadasına "Ada" diyorsanız

* Montrö ve Lozan size avrupa şehirlerini hatırlatmıyorsa

* otobüste size biletini ya da kentkartını veren kişi karşılığında para almamakta ısrar ediyorsa

* Yolda biriyle çarpışınca diğerinin hatası olmasına rağmen reflex olarak gülümseyip, özür diliyorsanız

* "Yengen" denince aklınıza yiyecek bir şeyler geliyorsa

* Evinize en fazla 100 m. Uzaklıkta bir Tansaş mağazası varsa

* Uzakta iken "Ahh şimdi İzmirde olsaydım" diyorsanız,​

SİZ İZMİR’LİSİNİZ. ​

Zübeyde Hanım Anıtmezarı Karşıyaka-İzmir​

Yıl 1922, 14 Ocak gece yarısı. Mustafa Kemal’in özel treni Eskişehir’e doğru gidiyor. Bu yolculuk bir kamuoyu yolculuğu olacak ve Gazi,savaş sonrası Anadolu’sunda bazı şehirlerin nabzını yoklaya yoklaya İzmir’e gidip annesini görecek.
Ama o gece çok sıkıntısı var Mustafa Kemal’in ve bir türlü uyku tutturamıyor.
Ali Çavuş kompartımanın kapısı önünde sigara üstüne sigara içiyor. Kapıya dayanmış karanlığı seyrederken, bir yandan da kendi kendine mırıldanıp duruyor:
“Bu işin bu kadar çabuk oluvereceğini hiç düşünmedim. İşte, sonunda şifreli telgraf geldi. Zübeyde anamızı yitirdik. Peki ne duruyorum, içeri, girip onu uyandırmalıyım. Ama işe bak, giremiyorum. Kıyamıyorum Paşama. Nasıl derim ki: “Anamız öldü Paşam!”. Diyemem Onun yüreği anası için atar. Hep söyler; Vatanı kurtarmakla anasını kurtarmak aynı anlama gelir onun için. Kapıyı açsam, telgrafı uzatsam, “Paşam, sen sağ ol desem”. “Eyvah!” demez mi?”​

Ali Çavuş, anlattığına göre birden yerinden sıçramış. İçerden bir ses geliyor. Mustafa Kemal sesleniyor. Çavuş kompartıman kapısını açıp selam duruyor:
“Emret Paşam”
Mustafa Kemal yatağa oturmuş soruyor telaş ile:
“Ne demeye kapıda bekliyorsun sen?”
“Uyku tutturamadım da Paşam”
“Annemden bir haber var mı?
“Az önce bir telgraf geldi dediler, şifreyi çözünce size sunacaklar.”
“Boşuna kıvranma Ali. Ben haberi aldım.”​

Ali Çavuş bir şey yokmuş gibi durmaya çalışıyor ve merakla soruyor:
“Nedir olan, ne haber aldın ki Paşam? Hayır haber inşallah.”
Mustafa Kemal usul usul anlatıyor.
“Az önce dalmışım, rüyamda yeşil bir ovada anamla el ele geziniyorduk. Hep olduğu gibi bana bir şeyler anlatıyordu. Birden bir fırtına çıktı. Bir sel bastırdı, anamı aldı götürdü. Hiçbir şey yapamadım. Hiç, hiç!...”
Çavuşu bir titremedir almıştı.Derken… Mustafa Kemal emri verdi:
“Çocuk! Al getir şu telgrafı, hemen!”​

Ali Çavuş kompartımandan çıkar çıkmaz, çözümü getiren görevliyle karşılaştı.
“Ver onu” dedi. “Paşamız bekliyor”
Kağıdı aldı, içeri girdi, selam durdu ve: “Sen sağ ol Paşam!” dedi.
“Millet sağ olsun.”
Gözünden iri bir damla gözyaşı akıvermişti. Çavuş “Ağlama Paşam” diye yalvardı.
“Neden? Ben insan değil miyim? Anam öldü. Ben buna ağlarım. Ama, anavatan kurtuldu. Bununla da teselli bulurum. Benim için ikisi bir.”
“İşte ben bunun için:
‘Bulunur kurtaracak bahtı kara maderini’ diye cevap vermedim mi Namık Kemal’e?”
Mustafa Kemal ile Ali Çavuş birbirlerine sarıldılar ve hıçkırıklarla içli içli ağladılar…!​

Resimler amatör olarak kendi çekimlerimdir.​