endLesS
Webmaster
Kişinin Kendine Şefaati
Kişinin kendine şefaati, ancak herhangi bir şahs-ı manevîye bağlılıkla mümkündür. Şahs-ı manevîye bağlılık ise ferdin kendini cemaatta eritip onunla bütünleşmesi demektir. Cemaat ise, aynı düşünce, ideal ve mefkurede birleşen ferdlerden meydana gelen topluluktur. Ve işte bu özelliktir ki, cemaatı diğer kitle ve yığınlardan ayırır.
Cemaat olma, kollektif şuura ulaşmakla elde edilir. Kollektif şuur, ferdi kendi yapısı içinde eritir ve onu çok buudlarından bir buud haline getirir ve artık orada mutlak ferd yoktur, cemaat vardır. Ferd cemaatleşmiş, cemaat de âdetâ tek bir ferd olmuştur. Böyle bir atmosferde yapılan ibadetler bütünüyle aynı havza akmaktadır. Böyle olunca da cemaatin şahs-ı manevîsi, manevî mertebelerde hızlı ve bir gider tâ zirvelere yükselir. Hiçbir ferdî ibadet kişiyi bu zirvelere bu kadar kısa zamanda yükseltemez.
Cemaat özünü, keyfiyet plânında koruduğu sürece de hep yükselir. Öyle ki, bâzen bir cemaat gavsiyet ve kutbiyeti bile temsil eder. Hattâ bâzen şahs-ı manevînin ulaştığı bu nokta, yanlışlıkla, cemaati temsil eden kişiye izafe edildiği de olur ki, bu da bir içtihad hatasıdır. Güzel gören, güzel düşünen temiz insanların vicdanları bir hakikati doğru sezmişlerdir ama, tevilde yanılma vardır. Ne var ki bu tür yanılmalarda günah yoktur ve hüsn-ü zan sahipleri bu yanılmaları yüzünden mesul de tutulmazlar. Ancak ifrata kaçmamak ön şartıyla.
Bir cemaat, kutbiyet ve gavsiyeti temsil makamına yükselince, şefaat dairesi de o seviyede genişler ve bazen bütün cemaat ferdlerini içine alır. Durum böyle olunca da, cemaat kendi uzuvları olan ferdlere şefaat etmiş sayılır. Evet, bu bir yönüyle ferdlerin kendilerine şefaat etmeleri demektir.
Velâyetin “şahs-ı manevî”yle temsil edilmesi hem en kestirme hem de en garantili yoldur. Zira ortada, ferdi kendini beğenmeye sevkedecek bir durum yoktur. Elde edilen makam şahs-ı manevîye aittir. Dolayısıyla da ferd, nefsini gurura sürükleyici her türlü engel ve engebelerden korunmuş demektir.
Diğer taraftan günümüzde hiçbir ferdin tek başına böyle makamları kazanması mümkün değildir. Evet, bizler ancak şahs-ı manevîye intisapla zirveleri yakalayabiliriz.
Cemaatin kurbiyet, kutbiyet ve gavsiyeti temsil edebilmesi için de elbet bazı şartlar vardır. Bu şartları şöyle sıralamak mümkündür;
1- Cemaat ferdleri birbiriyle çok sıkı irtibat içinde olmalıdır.
2- Herkes aynı güzel duygu ve düşüncelerle dopdolu bulunmalıdır.
3- İbadet, evrad ü ezkar ve kulluğun her çeşidi üzerinde kemal-i hassasiyetle durulmalıdır.
Kişinin kendine şefaati, ancak herhangi bir şahs-ı manevîye bağlılıkla mümkündür. Şahs-ı manevîye bağlılık ise ferdin kendini cemaatta eritip onunla bütünleşmesi demektir. Cemaat ise, aynı düşünce, ideal ve mefkurede birleşen ferdlerden meydana gelen topluluktur. Ve işte bu özelliktir ki, cemaatı diğer kitle ve yığınlardan ayırır.
Cemaat olma, kollektif şuura ulaşmakla elde edilir. Kollektif şuur, ferdi kendi yapısı içinde eritir ve onu çok buudlarından bir buud haline getirir ve artık orada mutlak ferd yoktur, cemaat vardır. Ferd cemaatleşmiş, cemaat de âdetâ tek bir ferd olmuştur. Böyle bir atmosferde yapılan ibadetler bütünüyle aynı havza akmaktadır. Böyle olunca da cemaatin şahs-ı manevîsi, manevî mertebelerde hızlı ve bir gider tâ zirvelere yükselir. Hiçbir ferdî ibadet kişiyi bu zirvelere bu kadar kısa zamanda yükseltemez.
Cemaat özünü, keyfiyet plânında koruduğu sürece de hep yükselir. Öyle ki, bâzen bir cemaat gavsiyet ve kutbiyeti bile temsil eder. Hattâ bâzen şahs-ı manevînin ulaştığı bu nokta, yanlışlıkla, cemaati temsil eden kişiye izafe edildiği de olur ki, bu da bir içtihad hatasıdır. Güzel gören, güzel düşünen temiz insanların vicdanları bir hakikati doğru sezmişlerdir ama, tevilde yanılma vardır. Ne var ki bu tür yanılmalarda günah yoktur ve hüsn-ü zan sahipleri bu yanılmaları yüzünden mesul de tutulmazlar. Ancak ifrata kaçmamak ön şartıyla.
Bir cemaat, kutbiyet ve gavsiyeti temsil makamına yükselince, şefaat dairesi de o seviyede genişler ve bazen bütün cemaat ferdlerini içine alır. Durum böyle olunca da, cemaat kendi uzuvları olan ferdlere şefaat etmiş sayılır. Evet, bu bir yönüyle ferdlerin kendilerine şefaat etmeleri demektir.
Velâyetin “şahs-ı manevî”yle temsil edilmesi hem en kestirme hem de en garantili yoldur. Zira ortada, ferdi kendini beğenmeye sevkedecek bir durum yoktur. Elde edilen makam şahs-ı manevîye aittir. Dolayısıyla da ferd, nefsini gurura sürükleyici her türlü engel ve engebelerden korunmuş demektir.
Diğer taraftan günümüzde hiçbir ferdin tek başına böyle makamları kazanması mümkün değildir. Evet, bizler ancak şahs-ı manevîye intisapla zirveleri yakalayabiliriz.
Cemaatin kurbiyet, kutbiyet ve gavsiyeti temsil edebilmesi için de elbet bazı şartlar vardır. Bu şartları şöyle sıralamak mümkündür;
1- Cemaat ferdleri birbiriyle çok sıkı irtibat içinde olmalıdır.
2- Herkes aynı güzel duygu ve düşüncelerle dopdolu bulunmalıdır.
3- İbadet, evrad ü ezkar ve kulluğun her çeşidi üzerinde kemal-i hassasiyetle durulmalıdır.