KIRMIZI ÖLÜM ÖLÜM KIRMIZI
Ne zaman adını sektirsem denizimde sudaki dalgalanmaların yüzüme yansıttıklarıyla birlikte gökyüzüne bakmayı denesem bir yıldız kayar gözlerimden.-Belirsiz bir güce asılı kalmış hayatında cismi tökezlemiş bir yıldız.- Bir tutam bulut çıldırır tuz çıkmazı kirpiklerimde.
Yüzüm yüzünün dokunulası sempatisi üzerine yağmur kesilir. Bedenin olur gözlerim. Zamansız ve en ağır bedelim. Akar kendimden yana. Bir tanesini bile es geçmeden her hücremi kanata kanata.
Avuçlarına bir parça kan sıçrarsa sakın korkma. İyi yürek sahibi adamlar ölüm anlarındaki detaylardan sakınmazlar kendilerini.
Ellerimin yüzüme çarpışıyla saçılan kırmızıya aldırma ne olursun. Onlar bilindik olası ölüm parçaları.
Koyuluktan nasibini almış gri bir kent duruyor karşımda öylece. Ben ölüyorum duyulsun istemeden. Adı konulmamış bir zamanda gitmiştin benden. Kendimce bir isimde veremediğim vakitten beri titriyor başucumda aşk. Sen gibi çekip gidebilecek gücü bulamıyor olmalı kendinde. Karışmıyorum dokunmuyorum ona. Görebiliyorum hala titremelerinin sözlükte ki anlamını biliyorum. Öldüm öleceğim der gibi bir fon takınmış adının ardına. Gidene kadar daha da delirsin istemiyorum.
Bilindik bir hastalık bürünmüş zihnim. Şizofreni kaybında gibiyim.
Bir iki çakıl taşı uyduruyorum kendime henüz yaşanmamış hayat öykülerinden. Gözbebeklerimde sakladığım günah çemberinde uyutuyorum belli belirsiz düşüncelerimden doğurduğum masallarımı.
Neyim ben inan bilmiyorum. -Kimim?-
Yürümeyi öğretecek bir yol arıyorum kendime.
Bulamamayı umuyor gibi yaşıyorum öylesine bir yaşam şekli üzerinde.
Sonra bedenime bakmayı akıl ediyor içimdeki tanımlayamadığım düşünceler.
Ah ben...Gökyüzü olmuşum.
Gece vakti olması gereken gözlerden kaçan uykuların karıştığı nefeslerin seyrettiği o -biraz zorlasa insanın aklını elinden alacak- tablo ben olmuşum.
Birer parça ölüm olup inmişim yüreklerine.
Ne acımasızmışım.
Dinledikleri şarkıların en izbe notasından yakalayıp sızmışım içlerine.
Karıştırıp aşka dair hislerininice sevgili bulmuşum.
Çoğu ölü. Çoğusu da yitirmiş yüz hatlarını.
Peki ben. Kendi içimi karıştırsam kaç sen bulurum? Kaç tane ölüm ? Kaç defa ölmüşümdür avuçlarının içinde ? -Sessizce.-
Sonrası...
Sonrası meçhul.
Kim bilir belki de suçsuz bir katil olmuşumdur içlerindeki -her an büyümeye hazır- masum bebekleri katlettiğim için.
Belki de itilip yitmişimdir bu koyu gri kentin üryan yerlerine.
Meçhul!
Bu gökyüzü bozması beden üzerindeki her şey meçhul.
Her şey ölüm
Her şey kırmızı...
Grinin kıvrımlarından usul usul sızan kırmızı.
Asil ve zarif
Kırmızı.
Gittin diye benden elimde kalan his artıklarının hepsi kırmızı.
Gri kalıyor adınsız her renk.
Ve ben nereden geldiğini göremediğim boğucu bir ışık eşliğinde
Sızım sızım boyanıyorum intihar gecelerinde.
Kırmızı oluyorum sensiz.
Kanıyorum ben kırmızı.
Ahh
Kırmızı...
YağmurdanDüşenİntihar
Ne zaman adını sektirsem denizimde sudaki dalgalanmaların yüzüme yansıttıklarıyla birlikte gökyüzüne bakmayı denesem bir yıldız kayar gözlerimden.-Belirsiz bir güce asılı kalmış hayatında cismi tökezlemiş bir yıldız.- Bir tutam bulut çıldırır tuz çıkmazı kirpiklerimde.
Yüzüm yüzünün dokunulası sempatisi üzerine yağmur kesilir. Bedenin olur gözlerim. Zamansız ve en ağır bedelim. Akar kendimden yana. Bir tanesini bile es geçmeden her hücremi kanata kanata.
Avuçlarına bir parça kan sıçrarsa sakın korkma. İyi yürek sahibi adamlar ölüm anlarındaki detaylardan sakınmazlar kendilerini.
Ellerimin yüzüme çarpışıyla saçılan kırmızıya aldırma ne olursun. Onlar bilindik olası ölüm parçaları.
Koyuluktan nasibini almış gri bir kent duruyor karşımda öylece. Ben ölüyorum duyulsun istemeden. Adı konulmamış bir zamanda gitmiştin benden. Kendimce bir isimde veremediğim vakitten beri titriyor başucumda aşk. Sen gibi çekip gidebilecek gücü bulamıyor olmalı kendinde. Karışmıyorum dokunmuyorum ona. Görebiliyorum hala titremelerinin sözlükte ki anlamını biliyorum. Öldüm öleceğim der gibi bir fon takınmış adının ardına. Gidene kadar daha da delirsin istemiyorum.
Bilindik bir hastalık bürünmüş zihnim. Şizofreni kaybında gibiyim.
Bir iki çakıl taşı uyduruyorum kendime henüz yaşanmamış hayat öykülerinden. Gözbebeklerimde sakladığım günah çemberinde uyutuyorum belli belirsiz düşüncelerimden doğurduğum masallarımı.
Neyim ben inan bilmiyorum. -Kimim?-
Yürümeyi öğretecek bir yol arıyorum kendime.
Bulamamayı umuyor gibi yaşıyorum öylesine bir yaşam şekli üzerinde.
Sonra bedenime bakmayı akıl ediyor içimdeki tanımlayamadığım düşünceler.
Ah ben...Gökyüzü olmuşum.
Gece vakti olması gereken gözlerden kaçan uykuların karıştığı nefeslerin seyrettiği o -biraz zorlasa insanın aklını elinden alacak- tablo ben olmuşum.
Birer parça ölüm olup inmişim yüreklerine.
Ne acımasızmışım.
Dinledikleri şarkıların en izbe notasından yakalayıp sızmışım içlerine.
Karıştırıp aşka dair hislerininice sevgili bulmuşum.
Çoğu ölü. Çoğusu da yitirmiş yüz hatlarını.
Peki ben. Kendi içimi karıştırsam kaç sen bulurum? Kaç tane ölüm ? Kaç defa ölmüşümdür avuçlarının içinde ? -Sessizce.-
Sonrası...
Sonrası meçhul.
Kim bilir belki de suçsuz bir katil olmuşumdur içlerindeki -her an büyümeye hazır- masum bebekleri katlettiğim için.
Belki de itilip yitmişimdir bu koyu gri kentin üryan yerlerine.
Meçhul!
Bu gökyüzü bozması beden üzerindeki her şey meçhul.
Her şey ölüm
Her şey kırmızı...
Grinin kıvrımlarından usul usul sızan kırmızı.
Asil ve zarif
Kırmızı.
Gittin diye benden elimde kalan his artıklarının hepsi kırmızı.
Gri kalıyor adınsız her renk.
Ve ben nereden geldiğini göremediğim boğucu bir ışık eşliğinde
Sızım sızım boyanıyorum intihar gecelerinde.
Kırmızı oluyorum sensiz.
Kanıyorum ben kırmızı.
Ahh
Kırmızı...
YağmurdanDüşenİntihar