Keşke nefes aldığını bilseydimde hiç görmeseydim seni..
Küçüktüm hemde çok küçüktüm..
Sana en çok ihtiyacım varken belki..
Biranda bana artık yok gelmicek dediler..
Kandırmaya çalıştılar başta uzaklara gitti diye..
Ama sonra anladım ki yoksun artık..
Bu öyle dayanılmazki..
Biranda dünyanın en yalnız insanı oluyorsun..
Kimsesiz... çaresiz..
Korumasız..
Hani annem olsun bana birşey olmaz diyorlar ya..
İşte senin o koruman kalkıyor..
Küçücük yüreğim sanki hayatı boyunca hiç özlem çekmicekmiş gibi senin özlemini biliyor ilk..
Kokun inadına burnuma burnuma geliyor işte..
Belki bunlar gün geçtikçe geçiyor..
Ama ne zaman bir anne-çocuk görsen için titriyor..
Yada bazen öyle hassaslaşıyorsunki..
Bir çocuğun anne demesi bile annesine dokunur oluyor..
Kıskanıyorsun işte..
Büyüdükçe geçer sanıyorsun..
Geçmiyor.. Hergün biraz daha çok özlem katarak bitiriyorsun günlerini..
Büyüdükçe daha çok anlıyorsun..
Ve hep daha çok yalnız kalıyorsun..
Ve bunu kimse anlamıyor..
Baban bile..
Etraftaki herkes anne'n oluyor birden..
Ama nafile.. Hiçte faydaları olmuyor esasında..
Bazen hiç aklında yokken küçük bir görüntü geliyor gözünün önüne..
Anne dediğin ve kızım diye sarıldığı..
Ve bazende ansızn bir gözyaşı..
Daha güçlü görünmek için çabalıyorsun..
Kimsenin sana acımasını istemiyorsun çünkü..
Ama sahiplenilmekte istiyorsun bir taraftan..
Birileri seni sevsin annen gibi..
Bazılarımz için daha zordur ya..
Bu öyle bişey işte..
Bazılarımız için gerçekten daha zor..
Bunları söylerken bile kimse acımasın istiyorsun..
-ki öylede-
Hani derler ya kaybedilenlerin değeri daha çabuk anlaşılırmış diye..
Bende şimdi anlıyorum ve kızıyorum annesine bi of diyene bile..
Ve diyorum işte.. Değer bilin ve sakın kaybetmeyin..
Hep sevin.. Hep daha fazla sevin..
Ve unutmayın her ne olursa olsun iyi yada kötü sizi dünyaya o getirdi..
Ve korumanızda kalabalığınzda herşeyinzde o aslında..
Siz her ne kadar farkında olmasanzda..
Küçüktüm hemde çok küçüktüm..
Sana en çok ihtiyacım varken belki..
Biranda bana artık yok gelmicek dediler..
Kandırmaya çalıştılar başta uzaklara gitti diye..
Ama sonra anladım ki yoksun artık..
Bu öyle dayanılmazki..
Biranda dünyanın en yalnız insanı oluyorsun..
Kimsesiz... çaresiz..
Korumasız..
Hani annem olsun bana birşey olmaz diyorlar ya..
İşte senin o koruman kalkıyor..
Küçücük yüreğim sanki hayatı boyunca hiç özlem çekmicekmiş gibi senin özlemini biliyor ilk..
Kokun inadına burnuma burnuma geliyor işte..
Belki bunlar gün geçtikçe geçiyor..
Ama ne zaman bir anne-çocuk görsen için titriyor..
Yada bazen öyle hassaslaşıyorsunki..
Bir çocuğun anne demesi bile annesine dokunur oluyor..
Kıskanıyorsun işte..
Büyüdükçe geçer sanıyorsun..
Geçmiyor.. Hergün biraz daha çok özlem katarak bitiriyorsun günlerini..
Büyüdükçe daha çok anlıyorsun..
Ve hep daha çok yalnız kalıyorsun..
Ve bunu kimse anlamıyor..
Baban bile..
Etraftaki herkes anne'n oluyor birden..
Ama nafile.. Hiçte faydaları olmuyor esasında..
Bazen hiç aklında yokken küçük bir görüntü geliyor gözünün önüne..
Anne dediğin ve kızım diye sarıldığı..
Ve bazende ansızn bir gözyaşı..
Daha güçlü görünmek için çabalıyorsun..
Kimsenin sana acımasını istemiyorsun çünkü..
Ama sahiplenilmekte istiyorsun bir taraftan..
Birileri seni sevsin annen gibi..
Bazılarımz için daha zordur ya..
Bu öyle bişey işte..
Bazılarımız için gerçekten daha zor..
Bunları söylerken bile kimse acımasın istiyorsun..
-ki öylede-
Hani derler ya kaybedilenlerin değeri daha çabuk anlaşılırmış diye..
Bende şimdi anlıyorum ve kızıyorum annesine bi of diyene bile..
Ve diyorum işte.. Değer bilin ve sakın kaybetmeyin..
Hep sevin.. Hep daha fazla sevin..
Ve unutmayın her ne olursa olsun iyi yada kötü sizi dünyaya o getirdi..
Ve korumanızda kalabalığınzda herşeyinzde o aslında..
Siz her ne kadar farkında olmasanzda..