Kimbililr Belkide Alışmışımdır Yokluğuna ..

O kadar uzun zaman olduki sen gideli..
Yasını tuttum arkandn uzunca bir süre..
Yalvardım hatta..
Dönmeni istedim defalarca..
Her defasında reddeden sanki yaşanmışlıkları hiç yaşanmamış sayan seninle karşılaştım..
Hep adım attım zaman tanıdım bir süre hatta..
Ama buda yaramadı işe..
Yine malup taraf ben olmuştum..
Sonra sonra bıraktım yalvarmaları..
Sıra unuttum yalanını söylemekteydi..
Kendimi bittiğine inandırmaya çalışmalıydım..
Zor oldu çok kez döndüm bu kararımdan..
Ama sonunda ip bendede koptu..
Başkasınndın artık..
Öğrenedimki yeni birisi varmış..
Bu öyle ağır gelmiştiki..
O an bitmiştin işte..
Kandırmışmıydım acaba yine kendimi..
Unutmak..
Onca zaman unutamamak ama başkası olunca bir çırpıda yoksaymak..
Olur işmiydi bu..
Olmazdı tabiki..
Ama kendime yapamazdım bunu..
Ve yapmadımda..
Çevrmdekiler dahil herkese söyledim unuttuğumu..
Gerçeği bilen tek benim yüreğimdi..
Unutmak demeyelim ama alıştım zamanla..
Bazen çok özledim tekrar elim telefona gitti..
Ama hep aklıma başkasının gözlerine bakıp onu sevdiğini söylemen geldi..
Senin mutluluğunu istedim..
Şimdi..
Sanırım gerçekten alıştım yokluğuna..
Dokunmaz oldu duyduklarım..
Actmaz oldu gördüklerim..
Herşeyden önce yüreğim beni anlar oldu~​