.:Çağla:.
Bayan Üye
Ne kadar acıdırbilirmisiniz?
Korkularımız yüzünden kaybettiklerimizi düşünmek...
Yalanlar üzerine kurulan gelecek hatalardan dersler almamak paylaşamamak dünden kurtulamamak
iç çatışmalarla maskelerle yaşamak...
Dün ölüdür.
Şu an tek gerçektir.
Yarın ise kucağınıza doğacak bebektir.
Cesetlerin ve yeni doğan bebeklerin kaygısıyla yaşamı kendimize zehir ediyoruz.
Tek gerçek olan şu anı"şimdiyi" yaşayamıyoruz.
Neden?
Çünkü özgüven yoksunuyuz...
Oturmamış gelişmemiş kişiliklerimizle toplumsal kalıplarımızla kendimizi aşamadan sıradanlıktan kurtulamadan birer robot gibi yaşamaya çalışıyoruz.
Paylaşmaktan korkuyoruz.
Bizi rahatsız eden hatalarla dolu geçmişimizi kendimize bile anlatamıyoruz.
Kalmış ki başkalarına anlatmak düşüncesi bile bizleri ürkütüyor.
Oysa hata yapmak özgürlüğümüzdür.
O doğal olan öğrenmenin temeli sayılan "hata yapma özgürlüğümüz"ü kullanmış olmakla başka bir ifadeyle acıyı tatmak hissetmek "tatlının" iyi olduğunu da öğrenmek anlamak olduğunu bilmiyoruz.
Üç yaşındaki bir çocuğa elini sobaya vurduğunda canı yanacağını defalarca söylemeniz birşey ifade etmeyecektir.
Elini sobaya vurarak canın yanması ile sobadan uzak durması gerektiğini yaşayarak öğrenecektir.
Lütfen yaşamaktan korkmayınız!!!
Paylaşmak mide bulantısı olup da kusamayan hastanın kasılmaları göze alarak parmak atıp kusması birkaç gün mide kasılmasına razı olup sonrasında sağlığını kazanması gibidir...
Beyni-bilinç altı dolu olan insan sürekli mide bulantısıyla yaşayan hasta gibidir.
Düşünün eskilerini çıkartamadığımız için yeni birşeyler yiyemeden sürekli "öğürerek" ama aynı zaman da taktığımız maskelerle farklı görünerek yaşamaya çalışan zavallılarız...
Sevgiyi sevmeyi bilmiyoruz.
En önemlisi kendimizi sevmiyoruz.
Sevgi ilgi ve bilgi ile gelişir. Kendimizi tanımak bilmek değerli görmek "kendini sevme"nin anahtarıdır.
Hangimiz bir aynanın karşısına geçip kendimizle yüzleşme cesaretini gösterebiliyoruz?
Dürüstçe kendisiyle yüzleşebilen insan doğrularını-yanlışlarını görüp kendisini değiştiren geliştiren paylaşmaktan ve gerçeklerden korkmayan bir insan olur.
İnsanlar dünyada benzersiz ve tekdir.
Benzersizliğimizi farketmemiz değerimizinde farkındalığını hissetmemizdir.
Tüm hatalarımıza rağmen değerli ve benzersiz olduğumuzu bilmemiz acımızı hafifletir özgüveni özsaygıyı ve en önemlisi kendimizi sevmeyi bize öğretir.
Bu da kişisel bütünlüğümüzün temelini oluşturur.
Deneyimlerimiz ve çektiğimizi düşündüğümüz acılar gerçekte kendimizi bulmamızı sağlar.
Yani olumsuzluktan olumluyu yakalamış olmakla biz sıradanlıktan kurtulup gelişmiş birer insan olarak "insan" olmanın hazzını yaşarız.
İşte o zaman yaşam bir başkadır sevgi saygı güven dostluk bir başka anlam taşır artık...
Korkularımız yüzünden kaybettiklerimizi düşünmek...
Yalanlar üzerine kurulan gelecek hatalardan dersler almamak paylaşamamak dünden kurtulamamak
iç çatışmalarla maskelerle yaşamak...
Dün ölüdür.
Şu an tek gerçektir.
Yarın ise kucağınıza doğacak bebektir.
Cesetlerin ve yeni doğan bebeklerin kaygısıyla yaşamı kendimize zehir ediyoruz.
Tek gerçek olan şu anı"şimdiyi" yaşayamıyoruz.
Neden?
Çünkü özgüven yoksunuyuz...
Oturmamış gelişmemiş kişiliklerimizle toplumsal kalıplarımızla kendimizi aşamadan sıradanlıktan kurtulamadan birer robot gibi yaşamaya çalışıyoruz.
Paylaşmaktan korkuyoruz.
Bizi rahatsız eden hatalarla dolu geçmişimizi kendimize bile anlatamıyoruz.
Kalmış ki başkalarına anlatmak düşüncesi bile bizleri ürkütüyor.
Oysa hata yapmak özgürlüğümüzdür.
O doğal olan öğrenmenin temeli sayılan "hata yapma özgürlüğümüz"ü kullanmış olmakla başka bir ifadeyle acıyı tatmak hissetmek "tatlının" iyi olduğunu da öğrenmek anlamak olduğunu bilmiyoruz.
Üç yaşındaki bir çocuğa elini sobaya vurduğunda canı yanacağını defalarca söylemeniz birşey ifade etmeyecektir.
Elini sobaya vurarak canın yanması ile sobadan uzak durması gerektiğini yaşayarak öğrenecektir.
Lütfen yaşamaktan korkmayınız!!!
Paylaşmak mide bulantısı olup da kusamayan hastanın kasılmaları göze alarak parmak atıp kusması birkaç gün mide kasılmasına razı olup sonrasında sağlığını kazanması gibidir...
Beyni-bilinç altı dolu olan insan sürekli mide bulantısıyla yaşayan hasta gibidir.
Düşünün eskilerini çıkartamadığımız için yeni birşeyler yiyemeden sürekli "öğürerek" ama aynı zaman da taktığımız maskelerle farklı görünerek yaşamaya çalışan zavallılarız...
Sevgiyi sevmeyi bilmiyoruz.
En önemlisi kendimizi sevmiyoruz.
Sevgi ilgi ve bilgi ile gelişir. Kendimizi tanımak bilmek değerli görmek "kendini sevme"nin anahtarıdır.
Hangimiz bir aynanın karşısına geçip kendimizle yüzleşme cesaretini gösterebiliyoruz?
Dürüstçe kendisiyle yüzleşebilen insan doğrularını-yanlışlarını görüp kendisini değiştiren geliştiren paylaşmaktan ve gerçeklerden korkmayan bir insan olur.
İnsanlar dünyada benzersiz ve tekdir.
Benzersizliğimizi farketmemiz değerimizinde farkındalığını hissetmemizdir.
Tüm hatalarımıza rağmen değerli ve benzersiz olduğumuzu bilmemiz acımızı hafifletir özgüveni özsaygıyı ve en önemlisi kendimizi sevmeyi bize öğretir.
Bu da kişisel bütünlüğümüzün temelini oluşturur.
Deneyimlerimiz ve çektiğimizi düşündüğümüz acılar gerçekte kendimizi bulmamızı sağlar.
Yani olumsuzluktan olumluyu yakalamış olmakla biz sıradanlıktan kurtulup gelişmiş birer insan olarak "insan" olmanın hazzını yaşarız.
İşte o zaman yaşam bir başkadır sevgi saygı güven dostluk bir başka anlam taşır artık...