Keindi kendime. .

Ne rüzgarlar esip geçti, anlatırken gönlüme,
hani kalbim kaldırmıyor diye hafifletmek isterken içimde seni,
parmakların, avuçlarıma hangi notalarla dokundu bilemezken,
yüreğime yüreğime çınlayıp duran,
bir sevdiğim anıyor kandırmacası sarıyor beni.
Sadıkların nüfusu sabit, tutanların sadıklara eşdeğer,
tutulmayanların hepsinden fazla olduğu,
bir ömrün sözleri ülkesindeyken,
kime,ne demek gerekir,
bilmeyen dilimin ucu gibi,
uzunca bir sonranın farkındayım.
Sanki herkes seni terketmiş,
sanki dünya ters dönmüş gibi aklındayım.
Oysa kim bilir nerelerde düşünmeyi unuttun sen bizi.
Herkes gitti de adın mı kaldı yazıyor,
buğusu parça pinçik aynalar.
Peki söyle o zaman. .
Şimdi yalnızca üzerinde ben varım diye,
şu oturduğum sandalyenin nesine kafa tutacağım.
Geceyi sabaha boyayan,
nazende bir ayrılık gibiyken söndürdüğümüz yıldızlar,
güneşe dalgın tarafımdan bakıp,
gördüklerimi mi yoracağım.
Hadi çekinme, çıkar da gideyim aklından,
çıkar ki , o tek başına konuşturamadığım sessizlik içinde,
ağlayayım kendi kendime biraz. . .​