Yaratılan her şeyin birbiriyle irtibatı vardır. Fakat anneyle evladın irtibatı gibi başka bir irtibat düşünemiyoruz.
Güneş her canlının üzerine doğar. Bir insan güneşe küsüp perdeleri çekse, güneş yıllarca onu bekler; ne zaman perdeyi açsa güneşi hazır bulacak, aynı şekilde anne şefkati de böyledir...
Bediüzzaman Hazretleri Mektubat adlı eserinde diyor ki:
“Ahiret kardeşlerimden Mustafa Çavuş isminde bir zat vardı. Dininde dünyasında muvaffakiyetli görüyordum, sırrını bilmezdim. Sonra anladım ki, o muvaffakiyetin sebebi: O zat ise, ihtiyar peder ve validelerinin haklarını anlamış ve o hukuka tam riayet etmiş ve onların yüzünden rahat ve rahmet bulmuş, inşallah ahiretini de tamir etmiş. Bahtiyar olmak isteyen ona benzemeli.”
Anne evladına bakar büyüyecek diye, evlat annesine bakar ölecek diye. İnsan olsun, hayvan olsun bütün anneler yavrusuna bakıyor. Hiçbir yılan yavrusunu zehirlememiştir. Hiçbir aslan yavrusunu parçalayıp yememiştir. Hiçbir fil yavrusunu çiğnememiştir. Rahman ve Rahim olan Rabbimiz annelere öyle bir şefkat vermiş ki, yavrularına bakmaktan zevk alıyor.
Çocuk, annenin organik bir parçasıdır. Çünkü rahimdeki çocuk ağzından değil, göbeğinden beslenir. Göbek, annenin kan sistemine bağlı. Yani annenin kan dolaşımı çocuğun da vücudunda dolaştıktan sonra vazifesini bitirir. Anneyle çocuk, bir kişidir. “İki can” derler amma tek insanda iki can... Yavrusuna bakan anne, aslında kendisinin bir parçasına bakıyor. Bir gövdeden ne kadar dal çıkarsa çıksın, o dalların hepsi aynı ağaca bağlıdır. Bir dal kesilse, ağacın dalı kesilmiş olur.
Anne aynı zamanda sabır küpüdür. Onların sabrı buzdağlarını bile eritir. Nasıl anlatayım anneyi, nasıl anlatayım? O büyük bir âlemdir, ben çekirdeğim. O başı karlı bir dağdır, ben o dağdan akan bir suyum. Meyve, ağacı nasıl anlatsın? Dereler dönüp dağa nasıl baksın? Çocuk bir damladır, ana denizdir. Damla, denizi ne kadar anlatabilir?
Öyle zannediyorum ki anasını hatırlamayanlar için anneler günü yapmışlar. Hiç değilse senede bir gün hatırlasınlar diye... Maddi medeniyetin ruhlara vurduğu darbe, yanardağ gibi fışkırmış, önüne geleni yakmış, yıkmış. İnsanı yaratan Allah, insanın tarifnamesini de göndermiş. O da Kur’an’dır. Kur’an’a uyan, gerçek manada Müslüman olur.
Bir evladın annesine verebileceği en güzel hediye tebessümdür. Sen gül ki, güller açılsın. Güller açılınca bahar gelecek, buzlar eriyecek, kemikleşen ağaçlar meyve verecek...
İnsan, annesinin kıymetini bilmeli...
Güneş her canlının üzerine doğar. Bir insan güneşe küsüp perdeleri çekse, güneş yıllarca onu bekler; ne zaman perdeyi açsa güneşi hazır bulacak, aynı şekilde anne şefkati de böyledir...
Bediüzzaman Hazretleri Mektubat adlı eserinde diyor ki:
“Ahiret kardeşlerimden Mustafa Çavuş isminde bir zat vardı. Dininde dünyasında muvaffakiyetli görüyordum, sırrını bilmezdim. Sonra anladım ki, o muvaffakiyetin sebebi: O zat ise, ihtiyar peder ve validelerinin haklarını anlamış ve o hukuka tam riayet etmiş ve onların yüzünden rahat ve rahmet bulmuş, inşallah ahiretini de tamir etmiş. Bahtiyar olmak isteyen ona benzemeli.”
Anne evladına bakar büyüyecek diye, evlat annesine bakar ölecek diye. İnsan olsun, hayvan olsun bütün anneler yavrusuna bakıyor. Hiçbir yılan yavrusunu zehirlememiştir. Hiçbir aslan yavrusunu parçalayıp yememiştir. Hiçbir fil yavrusunu çiğnememiştir. Rahman ve Rahim olan Rabbimiz annelere öyle bir şefkat vermiş ki, yavrularına bakmaktan zevk alıyor.
Çocuk, annenin organik bir parçasıdır. Çünkü rahimdeki çocuk ağzından değil, göbeğinden beslenir. Göbek, annenin kan sistemine bağlı. Yani annenin kan dolaşımı çocuğun da vücudunda dolaştıktan sonra vazifesini bitirir. Anneyle çocuk, bir kişidir. “İki can” derler amma tek insanda iki can... Yavrusuna bakan anne, aslında kendisinin bir parçasına bakıyor. Bir gövdeden ne kadar dal çıkarsa çıksın, o dalların hepsi aynı ağaca bağlıdır. Bir dal kesilse, ağacın dalı kesilmiş olur.
Anne aynı zamanda sabır küpüdür. Onların sabrı buzdağlarını bile eritir. Nasıl anlatayım anneyi, nasıl anlatayım? O büyük bir âlemdir, ben çekirdeğim. O başı karlı bir dağdır, ben o dağdan akan bir suyum. Meyve, ağacı nasıl anlatsın? Dereler dönüp dağa nasıl baksın? Çocuk bir damladır, ana denizdir. Damla, denizi ne kadar anlatabilir?
Öyle zannediyorum ki anasını hatırlamayanlar için anneler günü yapmışlar. Hiç değilse senede bir gün hatırlasınlar diye... Maddi medeniyetin ruhlara vurduğu darbe, yanardağ gibi fışkırmış, önüne geleni yakmış, yıkmış. İnsanı yaratan Allah, insanın tarifnamesini de göndermiş. O da Kur’an’dır. Kur’an’a uyan, gerçek manada Müslüman olur.
Bir evladın annesine verebileceği en güzel hediye tebessümdür. Sen gül ki, güller açılsın. Güller açılınca bahar gelecek, buzlar eriyecek, kemikleşen ağaçlar meyve verecek...
İnsan, annesinin kıymetini bilmeli...
