By LostmaN
Kayıtlı Üye
..Anlatacağım bu şaşılası hikayeye inanacağınızı sanmıyor sizi de zorlamıyorum. Benim, kendimin inanamadığım bir şeye sizleri inandırmağa çalışmam delilik olur. Buna karşın deli değilim ve düş de görmedim. Ama yarın öleceğim için, bugün içimi dökmek istiyorum. Amacım herkese açık,kısaca çeşitli düşünceler,görüşler ileri sürmeden, evimde olup bitenleri anlatmak.
Bu olaylar en sonunda beni dehşete düşürüp şiddetli, çok büyük sıkıntılar içinde kıvrandırdılar ve yıkıntımın nedeni oldular. Gene de bunları açıklamaya çalışmayacağım. Bana dehşetten başka bir şey vermeyen bu olaylar, başkalarına korkunç gelmediği gibi, abartılmış da gelebilir. Belki ileride benden daha sakin, daha bilinçli ve daha az etki altında kalan birisi, anlatacağım şeylerin birbirlerini izleyen olaylardan başka birşey olmadığını ortaya koyup, gördüğüm karabasanı gerçek basitliğe indirgeyecektir.
...Çocukluğumdan beri, uysalığım ve herkese, herşeye acıma duygum dikkati çekerdi. Bu acıma duygusu bende o kadar aşırıydı ki, arkadaşlarımın alaylarından yakayı kurtaramazdım. Özellikle hayvanlara çok düşkündüm ve ailem bir sürü yavru beslememe göz yummak zorunda kalırlardı. Zamanımın çoğunu bu hayvanlara ayırıyor, Onları beslerken ve severken en zevkli dakikalarımı geçiriyordum. Bu huyum yaşım ilerledikce daha belirgin bir hal almaya başlamıştı. Bencillikten tamamiyle uzak ve çıkar gözetmeksizin kendini adamış hayvanın sevgisi ile, insanın hiç de sağlam temellere dayanmayan arkadaşlığı birbirinden çok farklıdır...
...Genç yaşımda evlendim ve karımın zevklerinin de benimkilere uygun olduğunu görerek çok sevindim. Benim evcil hayvanlara düşkünlüğümü gören karım, rastladığı acaip hayvanları eve taşıdı. Kuşlarımız, mercan balığımız, güzel bir köpeğimiz, tavşanlarımız, küçük bir maymunumuz ve bir kedimiz oldu.
Olaganüstü iri ve güzel olan bu kedi kapkara ve son derece kurnazdı. Kurnazlığından söz ederken köhne inançlara hiç de bel bağlamayan karım eski inanışa göre bütün kara kedilerin kalıp değiştirmiş cinler olduğunu söyler dururdu. Benim şimdi burada sözünü edişim salt hatırıma geldiği içindir. Adı PLUTO olan bu kedi en çok sevdiğim, uğraştığım hayvandı. Onu sadece ben beslerdim. Evin içinde nereye gitsem peşimden gelirdi. Akadaşlığımız bu şekilde yıllarca sürdü. Ne yazık ki alkolik olmuştum, huyum suyum tamamiyle değişti, kötülüğe yönelmiştim. Her geçen gün biraz daha sinirli, hırçın, başkalarının duygularına karşı saygısız oldum. Karıma ağzıma geleni söylüyordum, zamanla işi daha ileriye götürerek dayak atmaya kadar vardırdım. Bu arada evdeki hayvanlarda huyumdaki değişikliklerden payını almakta gecikmediler. Yalnız bakımsız bırakmakla kalmayıp onlara kötü davranmaya başlamıştım. Buna karşın Pluto'ya olan sevgim ona kötü davranmamı engelliyordu, ama tavşanları, maymunu ve köpeği tepelemekten kendimi alamıyordum. Alkolün etkisiyle hastalığım gittikçe arttı. Artık epeyce yaşlanmış ve dolayısiyle huysuzlaşmaya başlamış Pluto'da tekmelerden ve sopalardan nasibini almaya başladı.
...Bir gece eve zilzurna sarhoş döndüğümde kedinin benden kaçmaya çalıştığını fark ettim, hayvanı yakaladım; kedi korkudan şaşkına dönerek elimi ısırdı. O anda sanki ŞEYTAN içime girdi ve sanki kötülük ruhuma sahip olmuş gibi, her yanım kötülük etmek zevkiyle titredi. Cebimden sustalı çakımı çıkardım, açtım ve zavallı hayvanın boynundan yakalayarak bir gözünü oydum. Sabahleyin aklım başıma geldiğinde yaptıklarımı korku ve pişmanlıkla anımsadım. Ama bu duygular uzun sürmedi, yeniden içki alemine dalarak yaptığım kötülüğü belleğimden sildim. Bu arada kedi yavaş yavaş iyileşti. Oyulan gözü her ne kadar kötü görünsede ıstırap çeker bir hali yoktu. Her zamanki gibi evin içide dolanıp duruyordu ya, pek tabii olarak beni gördüğünde kaçmaktaydı. Eskiden beni pek seven hayvanın bu hareketini görünce ilkin üzüldüm, ama bu duygu giderek tiksintiye dönüştü. Bundan sonra beni uçurumun kıyısına getiren KÖTÜLÜK bütün ruhumu sardı.
Yaşadığıma inandığım kadar,kötülüğün de insanlığın ilk ve temel içgüdülerinden biri olduğuna, insan karakterine yön veren belli başlı duyguların birini oluşturduğuna inanıyorum. Sadece yapılmaması gerektiği için, saçma yada kötü bir hareketi yüzlerce kez yapmamış insan varmıdır. Bütün bilincimize ve mantığımıza karşın, sırf kabul edilmiş oldukları için bozma egilimi duyduğumuz töreler, düzenler yok mudur? İşte bu kötülük isteği beni uçuruma sürükleyen son güç oldu. Sırf eziyet etmek, huyuma aykırı davranışta bulunmuş olmak için suçsuz hayvanlara kötülük ediyordum. Bir sabah kedinin boynuna bir ip geçirip ağaca astım. Bunu yaparken gözlerimden yaşlar boşandı ve acı bir pişmanlık duydum. Bu günahı, ruhumun hiç bir şekilde bağışlanma olanağına kavuşmaması için işlemiştim. Aynı günün gecesi "yangın var!" çığlıklarıyla uyandım. Ateş her yanı sarmıştı ve bütün ev alev alev yanıyordu.Karım, ben ve hizmetci kendimizi güçlükle dışarı atabilmiştik, hiç bir şeyi kurtarma şansımız olmamıştı. Elimde avucumda ne varsa yangın hepsini silip süpürmüştü. Bu yıkımla işlediğim cinayet arasında bağlantı kuramayacak kadar bozguna uğramıştım. Ertesi gün yıkıntıyı dolaştım. Evin neredeyse bütün duvarları yıkılmıştı, yıkılmayan sadece evin ortasında olup, yatağımın baş ucunun dayandığı duvardı. Sıva yeni olduğundan alevler burayı yakamamıştı. Bu duvarın etrafında bir sürü insan toplanmış aynı noktaya bakıp "çok garip, çok tuhaf" diye söyleniyorlardı. Duvara yaklaştım ve bakınca sanki özellikle çizilmiş gibi, kocaman bir kedinin biçimini gördüm. Biçim kusursuzdu, adeta örnekti. Hayvanın boynunda bir de ip vardı.
...Bunu görünce şaşkınlık ve korku içinde kaldım. Nedir ki, biraz düşününce, sorunu iyi kötü çözümledim. Kediyi anımsadığıma göre, eve bitişik olan bahçeye asmıştım. Yangın çıkar çıkmaz bir sürü insan bahçeye dolmuştu. Bunlardan biri kedinin boynundaki ipi kesmiş ve herhalde evdekileri uyandırmak niyetiyle hayvanı pencereden içeri fırlatmış olacaktı. Bu arada yıkılan duvarlar öldürmüş olduğum hayvanı sağlam kalan duvar üzerine sıkıştırmış ve alevlerin etkisiyle fosfor işe karışınca, gördüğüm şekil ortaya çıkmıştı. İşi mantığımı ve sağduyumu kullanarak çözülemiş olmama karşın feci manzara hayatımı alt üst etmekten geri kalmadı. Aylarca kedinin korkunç şekli zihnimden çıkmadı ve bu arada pişmanlığa benzer ama ondan çok uzak bir duyguya yakalandım. Dahada ileri giderek kedinin yokluğunu duymaya başladım. Daha sık olarak girip çıktığım meyhanelere gidip gelirken aynı renk ve benzerlikde bir kedi aramaya koyuldum. Bir gece, yarı ayık durumda pis bir meyhanede otururken gözüm büyük bir cin yada rom fıçısının üzerinde duran kara bir cisme takıldı, bir iki dakikadan beri aynı yere baktığım halde bu kara cismi nasıl görmediğime şaştım. Fıçıya yaklaştım ve bu kara cismin bir kedi olduğunu gördüm. Bu, PLUTO kadar iri ve ona çok benzeyen bir kediydi. PLUTO'nun tüm tüyleri kapkaraydı, bu kedinin ise göğsünü kaplayan ak tüyleri vardı. Hayvana dokununca hemen yattığı yerden kalktı, mırladı, kafasıyla elimi okşadı ve bu tanışıklıktan duyduğu sevinci belirtti. Tam istediğim, aradığım kediydi bu. Meyhaneciye, hayvanı bana satmasını önerdim, kedinin sahibi olmadığını ve zaten onu ilk defa gördüğünü söyleyerek, alıp götürmeme izin verdi.
...Hayvanı okşamayı sürdürdüm. Eve gitmek üzere kalktığımda baktım, benimle gelmek istiyor. Çıktım hayvanda arkamdan gelmeye başladı. Arada sırada durarak, onu okşuyordum. Sonra birlikte yürüyorduk. Eve hemen alıştı ve karımın gözdesi oldu. Ben buna fena halde içerledim ve hayvandan tiksinmeye başladım. İstediğimin tam tersi olmuştu. Hayvanı görmek bile istemiyordum. Ama PLUTO'ya yaptıklarımı düşününce bayağı utanıyor bu yüzden kediye kötü davranmaktan çekiniyordum. Bir süre hayvana vurmadım ama zamanla ona karşı bir kin duymaya ve ondan vebadan kaçar gibi kaçmaya başladım. Bu kinimin nedeni, kediyi eve getirdiğimin ertesi günü, tıpkı PLUTO gibi bir gözünün oyuk olduğunu görmemdi. Gelgelelim bu durum karımın kediye karşı daha acıyıcı, koruyucu davranmasına yol açtı. Çünkü daha önce söylediğim gibi, karımda acıma duygusu son derece aşırıydı. Kediye olan tiksintim arttıkca, hayvan tersine bana daha çok sokuluyordu. Evde nereye gitsem adım adım arkamdan geliyor, oturduğum iskemlenin yanına uzanıyor yada kucağıma çıkarak yaltaklanıp duruyordu. Ayağa kalkıp yürüsem ayaklarımın arasına dolanıyor yada tırnaklarını pantolonuma geçirerek üstüme doğru tırmanmaya çalışıyordu. Böyle anlarda kediyi bir vuruşta yok etmek istiyordum; ama biraz, daha önceki kötü anının yılgısı ve "ewet buna inanın!" daha çok da hayvandan korkum dolayısıyla böyle bir şey yapamıyordum. Bu korkuyu tanımlayacak sözcük bulamıyorum. Bu cezaevi köşesinde (açıklamaya utanıyorum) bu korku akla gelebilecek en budalaca bir karabasanın sonucuydu. Karım bir çok kez kedinin beyaz tüylerine dikkatimi çekmişti. Beyaz tüyler asmış olduğum PLUTO ile yeni kedimiz arasındaki farkı belirtiyordu. İlk gün dikkatimi çekmemişti ama zamanla bu tüyler gözümde belirli bir biçim almaya başladı. Bu biçim, korku ve dehşetin ta kendisini temsil eden ölüm makinası, darağacının biçimiydi. Artık insanlık duygusunun tamamıyla yitirmiş bir yaratık durumuna gelmiştim. Benim yerimi sanki canavar ruhlu bir yaratık almıştı. Gece gündüz bir dakika huzur kalmamıştı bende. Gündüzleri bu canavar ruhlu yaratık benim yerimi alıyor, geceleri ise sonu gelmeyen korkunç karabasanların altında eziliyordum. Bu sürekli karabasanların etkisiyle, iyilik kavramının son kırıntılarıda silindi gitti ruhumdan. Beynimde sadece kötülük düşünceleri yer etti. Uğursuz ve korkunç düşünceler bir an olsun yakamı bırakmaz oldu. Herkesden, herşeyden gittikçe daha çok iğrenip tiksinmeye başladım. Sonucunda, sürekli bir bunalım içerisinde bulunyordum ve karım bütün bunlara göğüs germek zorunda kalıyordu.
...Bir gün iş dolayısıyla karımla birlikte oturduğumuz yıkıntı evin bodrumuna indik. Kedi ayaklarımın arasında dolaşarak beni az kalsın merdivenlerden aşağı düşürüyordu. Kızgınlıktan çılgına dönerek orada duran bir baltayı kaptım ve korkumu unutarak hayvana vurmak üzere kaldırdım. Eğer kaldırdığım gibi de indirebilseydim kediyi o anda öldürecektim. Ne yazıkki karım kolumu yakalayarak vurmama engel oldu. Bu araya girmeye daha da sinirlenerek kolumu kurtardım ve baltayı karımın beynine yerleştirdim. Bir tek söz söylemeden düştü, öldü.
...Bu cinayeti işledikten sonra hiç bir vicdan sızısı duymadan ölüyü gizleme işine giriştim . Ne gündüz ne de gece komşulara görünmeksizin cesedi evden çıkaramayacağımı biliyordum. Mahzenin altını kazarak oraya gömmeyi düşündüm. En sonunda ortaçağda papazların işgenceyle öldürdüklerine yaptıkları gibi duvara gömmeye karar verdim. Gerçekten de bu iş için mahzen çok uygundu. Duvarları yer yer dökülmüş ve sıkı bir sıva ile yeniden badanalanmıştı. Islaklık dolayısıyla sertleşme olanağı bulamamıştı. Bundan başka, duvarlardan birinde önceleri ocak olarak kullanılmış bir çıkıntı vardı. Bu kısım sonradan doldurulmuş olup ayırt edilemiyordu. Bu çıkıntıyı örten tuğlaları yerinden çıkartarak cesedi bu boşluğa yerleştirmek, sonra tuğlalarla duvarı yeniden örmek işten bile değildi. Kimseye sezdirmeden kireç, kum ve fırça sağlayarak bir harç kardım. Cesedi yerleştirip üzerini bu harçla kapattım. Duvarın eski haliyle yeni hali arasında hiç bir fark yoktu.
...Daha sonra bütün bu işlerin nedeni olan kediyi aramaya başladım, çünkü o pis hayvanın canını cehenneme yollamaya karar vermiştim. Eğer o dakika elime geçirebilseydim iş tamamdı. Ama pis hayvan başına gelebilecekleri anlamış olacak ki ortada yoktu. Kedinin ortalıkta olmaması ben de adeta bir rahatlık uyandırdı. O gece rahat bir uyku çektim. İkinci ve üçüncü gece kedi gene görünmedi. Ben de rahat bir soluk aldım. Bu arada sudan bir soruşturma yapıldıysa da , kuşku uyandıracak birşey çıkmadı. Üstelik evde bir arama da yaptılar, ama pek tabi birşey bulamadılar. Geleceğe güvenle bakıyordum artık. Cinayeti izleyen dördüncü gün ansızın polisler gene geldiler ve evi baştan aşağı araştıracaklarını bildirdiler. Duruma güvenim olduğu için hiç kaygılanmadım. Polisler aramada beni de yanlarına aldılar. Bakılmadık kıyı bucak bırakmadılar. En sonunda üçüncü ya da dördüncü kez mahzene indiler. Vicdanı rahat bir adam gibi en küçük bir kaygı belirtisi göstermedim. Polisler birşey bulamamışlar gitmeye hazırlanıyorlardı, merdivenden çıkmaya başlamışlardı ki
--Baylar! dedim. Kuşkularınızı giderdiğim için çok sevinçliyim. Hepinize sağlıklı, iyi günler dilerim. Ayrıca biraz daha nazik olmanızı dilerim. Güle güle baylar, bu ev çok sağlam yapılmıştır. (tezce birşeyler söylemek istediğimden ne söylediğimi bilemiyordum). Evet baylar, çok sağlam yapılmış bir evdir bu. Bu duvarlar... Ne o gidiyormusunuz baylar? Bu duvarlar çok sağlamdır. Sözün burasında işi daha da ileriye vardırarak elimdeki bastonla ölünün bulunduğu bölüme hızla vurdum. Daha vurmamı bitirmemiştim ki duvardan önce bebek ağlamasına benzer ke*** ke*** iniltiler ve sonra tiz bir çığlık yükseldi. Bu çığlık sanki cehennemin dibinden gelen zebanilerin topuzları altında inleyen kötü ruhların inlemelerine benziyordu. Merdivenleri çıkmakta olan polisler bir an korku ve şaşkınlıktan dona kaldılar. Sonra zaman yitirmeden altı çift kol işe koyuldu. Kısa zamanda tuğlaları yerinden çıkardılar, çürümeye yüz tutmuş ve pıhtılı kana bulanmış karımın ölüsü dimdik bir şekilde, polislerin şaşkınlık ve korku dolu bakışları arasında ortaya çıktı. Başının üstünde, beni cinayete sürükleyen ve şimdi de daracığına götürecek olan uğursuz kedi keskin dişlerini gösteriyor ve pırıl pırıl parlayan tek gözüyle bana bakıyordu!
Bu olaylar en sonunda beni dehşete düşürüp şiddetli, çok büyük sıkıntılar içinde kıvrandırdılar ve yıkıntımın nedeni oldular. Gene de bunları açıklamaya çalışmayacağım. Bana dehşetten başka bir şey vermeyen bu olaylar, başkalarına korkunç gelmediği gibi, abartılmış da gelebilir. Belki ileride benden daha sakin, daha bilinçli ve daha az etki altında kalan birisi, anlatacağım şeylerin birbirlerini izleyen olaylardan başka birşey olmadığını ortaya koyup, gördüğüm karabasanı gerçek basitliğe indirgeyecektir.
...Çocukluğumdan beri, uysalığım ve herkese, herşeye acıma duygum dikkati çekerdi. Bu acıma duygusu bende o kadar aşırıydı ki, arkadaşlarımın alaylarından yakayı kurtaramazdım. Özellikle hayvanlara çok düşkündüm ve ailem bir sürü yavru beslememe göz yummak zorunda kalırlardı. Zamanımın çoğunu bu hayvanlara ayırıyor, Onları beslerken ve severken en zevkli dakikalarımı geçiriyordum. Bu huyum yaşım ilerledikce daha belirgin bir hal almaya başlamıştı. Bencillikten tamamiyle uzak ve çıkar gözetmeksizin kendini adamış hayvanın sevgisi ile, insanın hiç de sağlam temellere dayanmayan arkadaşlığı birbirinden çok farklıdır...
...Genç yaşımda evlendim ve karımın zevklerinin de benimkilere uygun olduğunu görerek çok sevindim. Benim evcil hayvanlara düşkünlüğümü gören karım, rastladığı acaip hayvanları eve taşıdı. Kuşlarımız, mercan balığımız, güzel bir köpeğimiz, tavşanlarımız, küçük bir maymunumuz ve bir kedimiz oldu.
Olaganüstü iri ve güzel olan bu kedi kapkara ve son derece kurnazdı. Kurnazlığından söz ederken köhne inançlara hiç de bel bağlamayan karım eski inanışa göre bütün kara kedilerin kalıp değiştirmiş cinler olduğunu söyler dururdu. Benim şimdi burada sözünü edişim salt hatırıma geldiği içindir. Adı PLUTO olan bu kedi en çok sevdiğim, uğraştığım hayvandı. Onu sadece ben beslerdim. Evin içinde nereye gitsem peşimden gelirdi. Akadaşlığımız bu şekilde yıllarca sürdü. Ne yazık ki alkolik olmuştum, huyum suyum tamamiyle değişti, kötülüğe yönelmiştim. Her geçen gün biraz daha sinirli, hırçın, başkalarının duygularına karşı saygısız oldum. Karıma ağzıma geleni söylüyordum, zamanla işi daha ileriye götürerek dayak atmaya kadar vardırdım. Bu arada evdeki hayvanlarda huyumdaki değişikliklerden payını almakta gecikmediler. Yalnız bakımsız bırakmakla kalmayıp onlara kötü davranmaya başlamıştım. Buna karşın Pluto'ya olan sevgim ona kötü davranmamı engelliyordu, ama tavşanları, maymunu ve köpeği tepelemekten kendimi alamıyordum. Alkolün etkisiyle hastalığım gittikçe arttı. Artık epeyce yaşlanmış ve dolayısiyle huysuzlaşmaya başlamış Pluto'da tekmelerden ve sopalardan nasibini almaya başladı.
...Bir gece eve zilzurna sarhoş döndüğümde kedinin benden kaçmaya çalıştığını fark ettim, hayvanı yakaladım; kedi korkudan şaşkına dönerek elimi ısırdı. O anda sanki ŞEYTAN içime girdi ve sanki kötülük ruhuma sahip olmuş gibi, her yanım kötülük etmek zevkiyle titredi. Cebimden sustalı çakımı çıkardım, açtım ve zavallı hayvanın boynundan yakalayarak bir gözünü oydum. Sabahleyin aklım başıma geldiğinde yaptıklarımı korku ve pişmanlıkla anımsadım. Ama bu duygular uzun sürmedi, yeniden içki alemine dalarak yaptığım kötülüğü belleğimden sildim. Bu arada kedi yavaş yavaş iyileşti. Oyulan gözü her ne kadar kötü görünsede ıstırap çeker bir hali yoktu. Her zamanki gibi evin içide dolanıp duruyordu ya, pek tabii olarak beni gördüğünde kaçmaktaydı. Eskiden beni pek seven hayvanın bu hareketini görünce ilkin üzüldüm, ama bu duygu giderek tiksintiye dönüştü. Bundan sonra beni uçurumun kıyısına getiren KÖTÜLÜK bütün ruhumu sardı.
Yaşadığıma inandığım kadar,kötülüğün de insanlığın ilk ve temel içgüdülerinden biri olduğuna, insan karakterine yön veren belli başlı duyguların birini oluşturduğuna inanıyorum. Sadece yapılmaması gerektiği için, saçma yada kötü bir hareketi yüzlerce kez yapmamış insan varmıdır. Bütün bilincimize ve mantığımıza karşın, sırf kabul edilmiş oldukları için bozma egilimi duyduğumuz töreler, düzenler yok mudur? İşte bu kötülük isteği beni uçuruma sürükleyen son güç oldu. Sırf eziyet etmek, huyuma aykırı davranışta bulunmuş olmak için suçsuz hayvanlara kötülük ediyordum. Bir sabah kedinin boynuna bir ip geçirip ağaca astım. Bunu yaparken gözlerimden yaşlar boşandı ve acı bir pişmanlık duydum. Bu günahı, ruhumun hiç bir şekilde bağışlanma olanağına kavuşmaması için işlemiştim. Aynı günün gecesi "yangın var!" çığlıklarıyla uyandım. Ateş her yanı sarmıştı ve bütün ev alev alev yanıyordu.Karım, ben ve hizmetci kendimizi güçlükle dışarı atabilmiştik, hiç bir şeyi kurtarma şansımız olmamıştı. Elimde avucumda ne varsa yangın hepsini silip süpürmüştü. Bu yıkımla işlediğim cinayet arasında bağlantı kuramayacak kadar bozguna uğramıştım. Ertesi gün yıkıntıyı dolaştım. Evin neredeyse bütün duvarları yıkılmıştı, yıkılmayan sadece evin ortasında olup, yatağımın baş ucunun dayandığı duvardı. Sıva yeni olduğundan alevler burayı yakamamıştı. Bu duvarın etrafında bir sürü insan toplanmış aynı noktaya bakıp "çok garip, çok tuhaf" diye söyleniyorlardı. Duvara yaklaştım ve bakınca sanki özellikle çizilmiş gibi, kocaman bir kedinin biçimini gördüm. Biçim kusursuzdu, adeta örnekti. Hayvanın boynunda bir de ip vardı.
...Bunu görünce şaşkınlık ve korku içinde kaldım. Nedir ki, biraz düşününce, sorunu iyi kötü çözümledim. Kediyi anımsadığıma göre, eve bitişik olan bahçeye asmıştım. Yangın çıkar çıkmaz bir sürü insan bahçeye dolmuştu. Bunlardan biri kedinin boynundaki ipi kesmiş ve herhalde evdekileri uyandırmak niyetiyle hayvanı pencereden içeri fırlatmış olacaktı. Bu arada yıkılan duvarlar öldürmüş olduğum hayvanı sağlam kalan duvar üzerine sıkıştırmış ve alevlerin etkisiyle fosfor işe karışınca, gördüğüm şekil ortaya çıkmıştı. İşi mantığımı ve sağduyumu kullanarak çözülemiş olmama karşın feci manzara hayatımı alt üst etmekten geri kalmadı. Aylarca kedinin korkunç şekli zihnimden çıkmadı ve bu arada pişmanlığa benzer ama ondan çok uzak bir duyguya yakalandım. Dahada ileri giderek kedinin yokluğunu duymaya başladım. Daha sık olarak girip çıktığım meyhanelere gidip gelirken aynı renk ve benzerlikde bir kedi aramaya koyuldum. Bir gece, yarı ayık durumda pis bir meyhanede otururken gözüm büyük bir cin yada rom fıçısının üzerinde duran kara bir cisme takıldı, bir iki dakikadan beri aynı yere baktığım halde bu kara cismi nasıl görmediğime şaştım. Fıçıya yaklaştım ve bu kara cismin bir kedi olduğunu gördüm. Bu, PLUTO kadar iri ve ona çok benzeyen bir kediydi. PLUTO'nun tüm tüyleri kapkaraydı, bu kedinin ise göğsünü kaplayan ak tüyleri vardı. Hayvana dokununca hemen yattığı yerden kalktı, mırladı, kafasıyla elimi okşadı ve bu tanışıklıktan duyduğu sevinci belirtti. Tam istediğim, aradığım kediydi bu. Meyhaneciye, hayvanı bana satmasını önerdim, kedinin sahibi olmadığını ve zaten onu ilk defa gördüğünü söyleyerek, alıp götürmeme izin verdi.
...Hayvanı okşamayı sürdürdüm. Eve gitmek üzere kalktığımda baktım, benimle gelmek istiyor. Çıktım hayvanda arkamdan gelmeye başladı. Arada sırada durarak, onu okşuyordum. Sonra birlikte yürüyorduk. Eve hemen alıştı ve karımın gözdesi oldu. Ben buna fena halde içerledim ve hayvandan tiksinmeye başladım. İstediğimin tam tersi olmuştu. Hayvanı görmek bile istemiyordum. Ama PLUTO'ya yaptıklarımı düşününce bayağı utanıyor bu yüzden kediye kötü davranmaktan çekiniyordum. Bir süre hayvana vurmadım ama zamanla ona karşı bir kin duymaya ve ondan vebadan kaçar gibi kaçmaya başladım. Bu kinimin nedeni, kediyi eve getirdiğimin ertesi günü, tıpkı PLUTO gibi bir gözünün oyuk olduğunu görmemdi. Gelgelelim bu durum karımın kediye karşı daha acıyıcı, koruyucu davranmasına yol açtı. Çünkü daha önce söylediğim gibi, karımda acıma duygusu son derece aşırıydı. Kediye olan tiksintim arttıkca, hayvan tersine bana daha çok sokuluyordu. Evde nereye gitsem adım adım arkamdan geliyor, oturduğum iskemlenin yanına uzanıyor yada kucağıma çıkarak yaltaklanıp duruyordu. Ayağa kalkıp yürüsem ayaklarımın arasına dolanıyor yada tırnaklarını pantolonuma geçirerek üstüme doğru tırmanmaya çalışıyordu. Böyle anlarda kediyi bir vuruşta yok etmek istiyordum; ama biraz, daha önceki kötü anının yılgısı ve "ewet buna inanın!" daha çok da hayvandan korkum dolayısıyla böyle bir şey yapamıyordum. Bu korkuyu tanımlayacak sözcük bulamıyorum. Bu cezaevi köşesinde (açıklamaya utanıyorum) bu korku akla gelebilecek en budalaca bir karabasanın sonucuydu. Karım bir çok kez kedinin beyaz tüylerine dikkatimi çekmişti. Beyaz tüyler asmış olduğum PLUTO ile yeni kedimiz arasındaki farkı belirtiyordu. İlk gün dikkatimi çekmemişti ama zamanla bu tüyler gözümde belirli bir biçim almaya başladı. Bu biçim, korku ve dehşetin ta kendisini temsil eden ölüm makinası, darağacının biçimiydi. Artık insanlık duygusunun tamamıyla yitirmiş bir yaratık durumuna gelmiştim. Benim yerimi sanki canavar ruhlu bir yaratık almıştı. Gece gündüz bir dakika huzur kalmamıştı bende. Gündüzleri bu canavar ruhlu yaratık benim yerimi alıyor, geceleri ise sonu gelmeyen korkunç karabasanların altında eziliyordum. Bu sürekli karabasanların etkisiyle, iyilik kavramının son kırıntılarıda silindi gitti ruhumdan. Beynimde sadece kötülük düşünceleri yer etti. Uğursuz ve korkunç düşünceler bir an olsun yakamı bırakmaz oldu. Herkesden, herşeyden gittikçe daha çok iğrenip tiksinmeye başladım. Sonucunda, sürekli bir bunalım içerisinde bulunyordum ve karım bütün bunlara göğüs germek zorunda kalıyordu.
...Bir gün iş dolayısıyla karımla birlikte oturduğumuz yıkıntı evin bodrumuna indik. Kedi ayaklarımın arasında dolaşarak beni az kalsın merdivenlerden aşağı düşürüyordu. Kızgınlıktan çılgına dönerek orada duran bir baltayı kaptım ve korkumu unutarak hayvana vurmak üzere kaldırdım. Eğer kaldırdığım gibi de indirebilseydim kediyi o anda öldürecektim. Ne yazıkki karım kolumu yakalayarak vurmama engel oldu. Bu araya girmeye daha da sinirlenerek kolumu kurtardım ve baltayı karımın beynine yerleştirdim. Bir tek söz söylemeden düştü, öldü.
...Bu cinayeti işledikten sonra hiç bir vicdan sızısı duymadan ölüyü gizleme işine giriştim . Ne gündüz ne de gece komşulara görünmeksizin cesedi evden çıkaramayacağımı biliyordum. Mahzenin altını kazarak oraya gömmeyi düşündüm. En sonunda ortaçağda papazların işgenceyle öldürdüklerine yaptıkları gibi duvara gömmeye karar verdim. Gerçekten de bu iş için mahzen çok uygundu. Duvarları yer yer dökülmüş ve sıkı bir sıva ile yeniden badanalanmıştı. Islaklık dolayısıyla sertleşme olanağı bulamamıştı. Bundan başka, duvarlardan birinde önceleri ocak olarak kullanılmış bir çıkıntı vardı. Bu kısım sonradan doldurulmuş olup ayırt edilemiyordu. Bu çıkıntıyı örten tuğlaları yerinden çıkartarak cesedi bu boşluğa yerleştirmek, sonra tuğlalarla duvarı yeniden örmek işten bile değildi. Kimseye sezdirmeden kireç, kum ve fırça sağlayarak bir harç kardım. Cesedi yerleştirip üzerini bu harçla kapattım. Duvarın eski haliyle yeni hali arasında hiç bir fark yoktu.
...Daha sonra bütün bu işlerin nedeni olan kediyi aramaya başladım, çünkü o pis hayvanın canını cehenneme yollamaya karar vermiştim. Eğer o dakika elime geçirebilseydim iş tamamdı. Ama pis hayvan başına gelebilecekleri anlamış olacak ki ortada yoktu. Kedinin ortalıkta olmaması ben de adeta bir rahatlık uyandırdı. O gece rahat bir uyku çektim. İkinci ve üçüncü gece kedi gene görünmedi. Ben de rahat bir soluk aldım. Bu arada sudan bir soruşturma yapıldıysa da , kuşku uyandıracak birşey çıkmadı. Üstelik evde bir arama da yaptılar, ama pek tabi birşey bulamadılar. Geleceğe güvenle bakıyordum artık. Cinayeti izleyen dördüncü gün ansızın polisler gene geldiler ve evi baştan aşağı araştıracaklarını bildirdiler. Duruma güvenim olduğu için hiç kaygılanmadım. Polisler aramada beni de yanlarına aldılar. Bakılmadık kıyı bucak bırakmadılar. En sonunda üçüncü ya da dördüncü kez mahzene indiler. Vicdanı rahat bir adam gibi en küçük bir kaygı belirtisi göstermedim. Polisler birşey bulamamışlar gitmeye hazırlanıyorlardı, merdivenden çıkmaya başlamışlardı ki
--Baylar! dedim. Kuşkularınızı giderdiğim için çok sevinçliyim. Hepinize sağlıklı, iyi günler dilerim. Ayrıca biraz daha nazik olmanızı dilerim. Güle güle baylar, bu ev çok sağlam yapılmıştır. (tezce birşeyler söylemek istediğimden ne söylediğimi bilemiyordum). Evet baylar, çok sağlam yapılmış bir evdir bu. Bu duvarlar... Ne o gidiyormusunuz baylar? Bu duvarlar çok sağlamdır. Sözün burasında işi daha da ileriye vardırarak elimdeki bastonla ölünün bulunduğu bölüme hızla vurdum. Daha vurmamı bitirmemiştim ki duvardan önce bebek ağlamasına benzer ke*** ke*** iniltiler ve sonra tiz bir çığlık yükseldi. Bu çığlık sanki cehennemin dibinden gelen zebanilerin topuzları altında inleyen kötü ruhların inlemelerine benziyordu. Merdivenleri çıkmakta olan polisler bir an korku ve şaşkınlıktan dona kaldılar. Sonra zaman yitirmeden altı çift kol işe koyuldu. Kısa zamanda tuğlaları yerinden çıkardılar, çürümeye yüz tutmuş ve pıhtılı kana bulanmış karımın ölüsü dimdik bir şekilde, polislerin şaşkınlık ve korku dolu bakışları arasında ortaya çıktı. Başının üstünde, beni cinayete sürükleyen ve şimdi de daracığına götürecek olan uğursuz kedi keskin dişlerini gösteriyor ve pırıl pırıl parlayan tek gözüyle bana bakıyordu!