Kapı kapı dolaştım yine..Elimde yüreğimle..
Bir hastaneden öbürüne koştum gecenin bir vaktinde..
Cam bir kavanozun içinde çırpınıp duruyordu garibim..
Bakakaldı da gözümün içine, bakamadım yüzüne..
Tıp çaresizmiş, öyle dedi doktorlar..
Kalp masajına bile gerek duymadılar..
Yalandan bir yara bandı yapıştırıp üzerine, yolladılar eve..
Hıçkıra hıçkıra ağlayalım diye..
Yolda tek söz edemedim yaralı yüreğime..
Ne diyecektim nasıl savunacaktım kendimi?
Bana inanmaktan başka bir suçu yoktu ki..
Nasıl avutacak, nasıl yeniden sevebilmesi için yüreklendirecektim kendisini?
Sakınan gözede yüreğe de hep çöp mü batardı?
Cesaretmiydi yaptıklarım, gözü karalık mı?
Kader böyleymiş desem inanacakmıydı?
Kader miydi sahi, yoksa büsbütün aptallık mı?
Başım önde yürüdüm öylece. Saatlerce, sessizce.
Aklımda bin bir bilmece, sandım ki bulurum yanıtları köşeyi dönünce.
Düşündüm de, bu tablonun eli kanlı ressamı bendim aslında.
Her şey çok güzel olacak, bekle ve gör dedim yıllarca sabretmeyi denedim.
Birgün düzelirdi her şey.Aşk çaba isterdi hem.
Gözyaşı dökmeden mutluluk olmazdı.
Büyük aşkların senaryosu böyle sandım.
Biterse şimdi, bizde kalmayız sandım.
Nasıl bir körlüğe bulanmıştım?
Nasıl inandım ben sana?
Neyime güvendim de hayatımı koydum altın bir tepsinin ortasına, sundum avuçlarına?
Yüreğimi kapı eşiğinde bekletip, tavan arasına göndereceğin niye gelmedi aklıma?
Korunmasız kalbim de, bende nasıl göremedik akıbetimizi?
Soruların hiçbiri cevap bulmayacak..Bu sorular benimle yaşlanacak.
Bildiğim…
Emanetimi geri aldım bu gece…
